Anadolu takımlarının en önemli özelliği isikrarlarıdır! Ama istikrarsızlık konusunda!.. Hiçbirinin günü gününü, haftası haftasını tutmaz. Belki de İstanbul’la başedemelerinin altında yatan en önemli etkenlerden biridir, istikrarsızlıkları. Bu sezon istikrarsızlık konusunda önde gelen iki ekip Sivasspor ile Kayserispor’un nasıl, ne şekilde, hangi sonuçla biteceği hiçbir zaman kestirelemeyecek bir karşılaşmasına tanık olduk. Maçın ilk yarısı, Sivasspor soyunma odasına galip gitmesine rağmen Kayserispor’un hakimiyeti altında geçti. Ne var ki Sarı-Kırmızılı takım üretkenlikten uzaktı. Bunda Gökhan Ünal ile Bülent Bölükbaş’ın yokluğunun payı büyüktü. Galatasaray’dan kiralanan Özgürcan ile İlhan Parlak uyumsuzdu. Özellikle Özgürcan, aldığı toplarda ağır kalınca pozisyon bulmakta zorlandı. Kayserispor’un sorunlu tarafı sadece forveti değildi. Orta alanda da Mehmet Topuz ile Ragıp’ın dışında ayakta kalan oyuncu yoktu. Kanatlar yeterince çalışmadı. Defans sık sık kademe hatası yaptı. Kaptırılan topları oyuncular eli belinde seyretti. Kadro kalitesi bakımından ligin en iyi takımlarından biri olan Kayserispor’da halının altına süpürülen bir takım sorunlar var gibi! Başta hoca ile futbolcular arasında...Bu sezon iç saha fobisi çeken takımların başında hiç kuşkusuz Sivasspor geliyor. Ancak kendi sahalarında oynadıkları son iki maçı kazanarak bunu bir bakıma atlattıklarını söyleyebiliriz. Kayserispor’un aksine dün Sivaspor’da forvet oyuncuları üzerlerine düşeni yaptılar. Mehmet Yıldız yorgun gözükmesine rağmen, Kayseri defansını bir hayli yıprattı. Balili de her zamanki atletik özelliklerini bir kez daha sergiledi ve takımının galibiyetinde başrolü oynadı. Bu iki oyuncunun iyi oyununda son haftaların flaş ismi Gürhan’ın önemli payı vardı. Forvetin arkasında oyun kurucu olarak görev yapan genç oyuncu, araya attığı derinlemesine paslarla, sert va kavisli ortalarla maç boyu forveti besledi. İyi bir sol ayağa ve üstün bir futbol zekasına sahip. Fizik gücünü ve çabukluğunu artırdığı takdirde Türk futbolunun yeni bir 10 numara kazanacağını söylemek kehanet sayılmaz.İki takımda da birçok kötü oyuncu vardı; ama sahanın en kötü ismi hakem Kuddusi Müftüoğlu’ydu. Tecrübeli hakem iyi başladığı maçta verdiği bir-iki ters kararın ardından seyirci baskısı altında kaldı ve kontrolü kaçırdı. Maçın ev sahibi takımın galibiyetiyle bitmesi şansıydı!

Süreyya Ayhan’a rest... Almanya kampına şartlı evet denilen Ayhan’a, Dünya Şampiyonası’ndan önce koşmaması halinde milli takım kapıları kapanacak. Balkan Şampiyonası’na gidişte kaybolan iki atlet otele kör kütük sarhoş geldi.Bizde bir gelenek vardır; başarı paylaşılamaz! Nerede bir başarı varsa, bilin ki orada kavga da vardır. Şişen egolar, elde edilen bütün kazanımları kendine mal eder. Başkalarını görmez, görmek istemez. Bu, aslında başarıya hazırlıksız yakalanmanın bir sonucudur. Geçmiş dönemde bunu futbolda, basketbolda yaşadık. UEFA Kupası galibi Galatasaray ihtiras çatışması nedeniyle paramparça oldu. Keza Dünya 3.’sü Milli Takım da... Aynı olayı atletizmde de yaşıyoruz. Türk atletizmi son 5-6 yıldır tarihinin en parlak dönemini yaşıyor. Dünya çapında atletler yetişiyor, Avrupa Şampiyonu, Dünya 2.’si, Olimpiyat 3.’sü olunuyor, Dünya rekoru kırılıyor. Gelgelelim, bütün bu başarıların keyfini çıkarmak, üstüne yenilerini koymak için neler yapılabilir tartışmalarının yerini kısır sen-ben çekişmeleri alıyor. Akabinde de ard arda skandallar patlıyor, camia birbirine giriyor.Federasyon denetleyecekBu sürecin en önemli aktörleri ise hiç kuşkusuz Süreyya Ayhan-Yücel Kop çifti. Geçmişe bir gezinti yapmaya kalksak sayfalar yetmez. Kop çiftinin son marifeti, Dünya Şampiyonası’nda yarışaması için kendisine bir arabanın çarpacağı iddiası... Daha önce de ölüm tehtidleri aldığını iddia etmişti. Başlangıçta Süreyya’nın iddiasını saçmalık olarak değerlendiren GSGM, daha sonra gelen medya baskısı üzerine soruşturma açtı. Muhalefet partisinin bir milletvekili konuyu TBMM’ye taşıdı. Sürekli Kop çiftinin suçlamalarına maruz kalan, son iddiaya karşı da sessiz kalmayı tercih eden Atletizm Federasyonu da sonunda harekete geçti. İlk olarak milli atletin Almanya’da kamp yapma isteğine şartlı ‘evet’ denildi. Federasyonun teknik kurulu ile milli takım kurmay heyetinin denetimi kabul edilmezse, kamp masraflarının yalnızca yarısı karşılanacak, diğer yarısını ise Kop çifti cebinden ödeyecek. Bunun yanısıra Dünya Şampiyonası’na kadar Süreyya Ayhan’dan son durumunu öğrenmek için mutlaka bir ya da bir kaç yarış koşması veya milli takım sorumlularının önünde deneme koşusu yapması istenecek. Eğer koşmazsa kendisine milli takım kapılarının kapatılması gündeme gelecek. Bunu başarırlar mı, başaramazlar mı, göreceğiz. Yani önümüzdeki günlerde Süreyya Ayhan Kop, gündemi bir hayli meşgul edeceğe benziyor. Geçiyoruz bir başka konuya...İkinci Balkan rezaleti...Geçtiğimiz yıl Bosna Hersek’teki Balkan Şampiyonası’nda yaşanan skandalların bir benzerinin bu yıl da Yunanistan’ın Başkenti Atina’da gerçekleştiği öğrenildi. Şubat ayında yapılan Balkan Salon Atletizm Şampiyonası’na katılmak üzere yola çıkan milli takım kafilesi Atina Havalimanı’na indiğinde İsmail Arslan ile Metin Durmuşoğlu isimli atletlerin ortadan kaybolduğu anlaşılıyor. Havalimanının her yerinde bu iki atleti arayan kafiledekiler, uzun süren bir arayış ve beklemeden sonra bulamayınca otele gidiyorlar. Aradan bir kaç saat geçtikten sonra Arslan ve Durmuşoğlu otele geliyor. Geldiklerinde zil zurna sarhoş oldukları görülüyor. Meğer daha uçakta içmeye başlayan, hatta yanlarındaki yolcunun üzerine içki dökerek rezalet çıkaran iki kafadarı, aldıkları alkol kesmemiş ki, havalimanında bir pub’a giderek devam etmişler. Şu ana kadar bu iki atlet için her hangi bir soruşturma açılmadığına göre, kafile başkanı demek ki, ‘her şey yolundaydı’ şeklinde rapor vermiş! Ne diyelim, sıhhat ve afiyette olsunlar...

Hiç düşündünüz mü?.. Nerede, ne zaman, ne şekilde sonlanacağını bilemediğimiz şu esrarlı hayat yolculuğumuz kaç evreden oluşuyor? Hayatımız kaç parça? Bir hayatın içinde kaç hayat yaşıyoruz? Birinden birine geçerken, geride neleri bırakıyoruz? Ve ileride bizi neler bekliyor? Kim bilir? Ama çok iyi bildiğimiz bir şey var ki, o da, hemen herkesin yanıbaşında yaşanan, bizimkine hiç benzemeyen ve çoğunlukla görmezden gelinen trajik hayatların varlığıdır. Bir gün, er ya da geç bizim de yaşayacağımız onulmaz acılarla dolu ‘öteki hayatlar’ı kastediyorum. Bir kırılma anıyla; ne bileyim, bir trajik kaza, amansız bir hastalık ya da yaşanan duygusal bir travmayla bir anda kendimizi içinde bulabileceğimiz hayatın öte yakasından söz etmek istiyorum, bugün de sizlere... Onlardan birini geçen hafta anlatmıştım. Beyin kanserine yakalanarak genç yaşta bu dünyadan kopup giden Mustafa Türe’nin hazin öyküsünü aktarmıştım. Kansere dikkat çekmek için onun anısına Bozüyük’te düzenlenecek basketbol turnuvasından bahsetmiştim. Meğer Bozüyük’te trajedi içinde trajedi yaşanıyormuş. O turnuvanın bir amacı daha varmış. Dörtlü turnuvadan elde edilecek gelir, tıpkı Mustafa gibi kanserle boğuşan 11 yaşındaki Alper Sayer’in tedavisinde kulanılacakmış.Bozüyüklüler Alper Sayer için seferber olmuş. Siz de olun!..Önce Alper Sayer’in hikayesini özetleyeyim: Alper, 1 Nisan 1996’da Eskişehir’de doğmuş. İki çocuklu bir ailenin küçüğüymüş. Babasının işi nedeniyle küçük yaşta Bozüyük’e gelmiş. Derslerinde oldukça başarılı, cıvıl cıvıl, hayat dolu bir çocukmuş Alper. En büyük hayali bilim adamı olmakmış. Kuşları, ev hayvanlarını, Barış Manço’yu ve Fenerbahçe’yi çok severmiş. Bağlama çalarmış, tekvando sporuyla uğraşırmış. Gelgelelim, Alper’in hayatı bu ayın başında konan lösemi teşhisi nedeniyle bir anda kararıvermiş. Halen Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Eğitim, Uygulama ve Araştırma Hastanesi’nin onkoloji servisinde tedavisi devam ediyormuş küçük Alper’in... Alper’in hastalığı yenebilmesi için maddi ve manevi büyük bir desteğe ihtiyacı var. Bildiğiniz gibi lösemi oldukça masraflı bir hastalık. Ancak topyekün bir mücadeleyle üstesinden gelinebilinir. Ne var ki, bu zorlu savaşına sekte vuracak bir darbeyi, daha hastalanmadan önce yemiş talihsiz Alper... Babası iki ay önce işten çıkarılmış. Sayer ailesi lösemili bir çocuk ve işsiz bir babayla perişan olmuş. Lakin bu aşamada Anadolu insanının en önemli hasleti olan dayanışma duygusu devreye girmiş. Gencecik Mustafalarını kaybeden Bozüyüklüler, minicik Alperlerinin de sonsuzluğa kanat çırpmaması için Sayer ailesine sahip çıkmış. Alper’in tedavisinin devam edebilmesi için yardım kampanyası başlatmışlar. Bunu Bozüyüklüler’in ortak sesi www.bozuyuk11.com sitesiyle kamuoyuna duyurmuşlar.Sahile vuran deniz yıldızlarını suya atan o yaşlı adamı unutmayınAyrıca Alper’in adına www.alpersayer.com isimli bir destek sitesi daha kurmuşlar. Bu siteye girdiğiniz zaman öteki hayatlardan biriyle tanışıyorsunuz. Talihsiz Alper’in kısalardan kısa özgeçmişi ve fotoğraflarıyla karşılaşıyorsunuz. Alperciğin gülen gözleriyle göz göze geliyorsunuz. Işık saçan yüzünün yüzünüzü aydınlattığını hissediyorsunuz. Ve bir an o nurlu yüzün her geçen gün solduğunu aklınıza getiriyorsunuz. İçiniz titriyor. Kendinizi tarifsiz bir hüznün sarmalında buluyorsunuz. Bir şeyler yapılması gerektiğini düşünüyorsunuz. İçinizden bazılarının, ‘Alper gibi bu ülkede binlerce, belki milyonlarca çocuk var. ne yapabiliriz ki’ dediğini duyar gibiyim. Evet, doğrudur. Bu ülkede yaşanan on binlerce, milyonlarca dramdan sadece biri, Alper’in hikayesi... Hepsine yetişmemiz elbette mümkün değildir. Fakat ben yine de sizi, Alper’in bir kum tanesi gibi avucumuzun içinden kaymasını önlemek için taşın altına elinizi sokmaya davet ediyor ve bu köşede daha önce de naklettiğim bilinen bir öyküyü bir kez daha hatırlatıyorum: Yazı yazmak için okyanus sahillerine giden bir yazar, sabaha karşı kumsalda dans eder gibi hareketler yapan birini görür. Biraz yaklaşınca, bu kişinin sahile vuran deniz yıldızlarını, okyanusa atan yaşlı bir adam olduğunu fark eder. Yaşlı adama yaklaşır: - Neden deniz yıldızlarını okyanusa atıyorsun? Yaşlı adam yanıtlar;- Birazdan güneş yükselip, sular çekilecek. Onları suya atmazsam sıcaktan kavrularak ölecekler. Yazar sorar;- Kilometrelerce sahil, binlerce denizyıldızı var. Hepsine yetişemen mümkün değil, ne fark edecek ki? Yaşlı adam eğilir, yerden bir denizyıldızı daha alır ve okyanusa fırlatır. - Onun için fark etti ama...NOT: Alper Sayer’e yardım etmek isteyenler için hesap numarası: T.C. Ziraat Bankası Bozüyük Şubesi: 122 47720195-5001

Mustafa Türe...1985 yılının 10. ayında Bilecik’in Bozüyük ilçesinde doğmuş. Türe ailesinin ikiz çocuklarından biriymiş. İki kardeş zayıf ve çelimsiz bedenlerine karşın hayata sıkı sıkıya asılmışlar. Günler günleri, haftalar haftaları, aylar ayları, yıllar yılları kovalamış. Göz açıp kapayıncaya kadar büyüyüvermişler. Geleceğe umutla bakan birer delikanlı olmuşlar. Eğitimlerini devam ettirdikleri ergenlik dönemlerinde Bozüyük’ün tek basketbol kulübü Atılımspor’da basketbola başlamışlar. En büyük hayalleri, günün birinde büyük bir basketbolcu olmakmış. Lakin hayatın onlara hazırladığı kötü bir sürprizin kapılarını çalmak üzere olduğundan habersizmişler.Mustafa Türe’nin trajik yaşamı... 2002 yılının kasvetli bir sonbahar gecesi Mustafa Türe aniden rahatsızlanmış. Hastalığına halk arasında ‘sara’ olarak bilinen ‘epilepsi’ teşhisi konmuş. Bu şekilde 70 yaşına kadar yaşayabileceği söylenmiş ve derhal tedaviye başlanmış. Başlangıçta herhangi bir sorun yokmuş. Ancak aradan bir kaç hafta geçmiş geçmemiş, Mustafa masa tenisi oynarken birden bire yere yığılmış. Ayıldığında gözlerine perde indiği görülmüş. Yapılan tetkikler sonunda beyninde tümör olduğu ortaya çıkmış. Aylardan, günlerini biraz yazdan, biraz kıştan ödünç alan Eylül ayıymış. Doğa için hazan ve hüzün ayı olan o Eylül, Mustafa ve ailesi için yoğun acılarla geçecek uzun ve sancılı bir sürecin başlangıcı olmuş. Mustafa ameliyat için İstanbul’a gelmiş. Zorlu bir operasyonla tümör alınmış. Olabileceklerin en kötüsüymüş Mustafa’nın tümörü. Bir kaç gün sonra Ankara’da ışın tedavisine başlanmış. Lakin tümör hızla yayılıyormuş. Bir ay sonra bir ameliyat daha geçirmiş. Ardından kemoterapi günleri başlamış. Üçüncü kez ameliyata yattığı 2006 yılına kadar Mustafa hastalığını göğüslemeyi başarmış. Ancak ne var ki mayıs ayına gelindiğinde elinde ve ayağında güç kayıpları baş göstermiş. Tekrar hastaneye yatmış. Bir dizi operasyon geçirmiş. Fakat fayda etmemiş. Narin bedeni her geçen gün biraz daha eriyormuş. Koca yaz mevsimi loş bir hastane odasında geçmiş. Sonbahara gelindiğinde Mustafa adeta saksıdaki bitkiye dönmüş. Kalkamıyor, konuşamıyor, hiç bir şey yiyemiyormuş. Sonunda solunum cihazına bağlanmış. Bu şekilde bir ay daha yatmış ama umutlar tükenmiş. Ailenin tek dileği, Mustafalarının doğum günü olan 3 Ekim’de ölmemesiymiş! Bu dilekleri kabul olmuş! Mustafa, doğum gününden bir gün sonra, 4 Ekim’de acıyla yuğulan kısacık ömrünü noktalamış. Bir sonbaharda uğramış dünya denen ara istasyona, yine bir sonbaharda terk-i diyar eyleyerek sonsuz yolculuğuna çıkmış. 21 yıllık yaşamı bir sonbahar yaprağı gibi oradan oraya savrulmuş. Ama geride öyle derin bir etki bırakmış ki; ailesi, dostları ve kulübü Mustafa’yı unutmamış, unutamamış. Anısını yaşatmak ve çağın illeti kansere dikkat çekmek için bir basketbol turnuvası düzenlemeyi kararlaştırmışlar.Bozüyük’te anlamlı basketbol turnuvasıAtılımspor’un, Türkiye Kanserle Savaş Vakfı ile birlikte Bozüyük’te genç takımlar düzeyinde düzenleyeceği turnuva 21-22 Nisan’da yapılacak. Ev sahibi takımın yanısıra Beşiktaş Cola Turka, Fenerbahçe Alpella ve Tofaş takımlarının katılacağı turnuva, ülkemizde spor adına, insanlık adına gerçekleştirilen nadir etkinliklerden biri ve ilgi görmeyi hakediyor. Diyorum ki; futbol terörü, şike, mafya, küfürleşme, hırlaşma, çapsız yönetici demeçleri gibi densizlikleri bir kenara bıraksak; yönümüzü Anadolu’nun ücra köşelerinden biri olan Bozüyük’e çevirsek; orada yaratılmaya çalışılan anlamlı buluşmayı, güzellikleri görsek; Mustafa Türe’nin anısına saygı duysak; ailesinin ve sevenlerinin acısına ortak olsak; daralan ruhlarımızı biraz olsun ferahlatmaz mıyız? Kaybettiğimiz maçların bizlerde yarattığı üzüntünün, Mustafa Türe ve sevenlerinin trajedisinin, çektikleri acıların yanında hiç bir anlamı ve önemi olmadığını farketmeyecek miyiz? Bir şampiyonluk, bir kupa kazanacağız diye öfkelenmenin, birbirimizin gözünü oymanın ne kadar boş ve manasız olduğunun ayırdına varmayacak mıyız? Mutlu bir evlilik, para-pul, şöhret, iktidar; ya da ne bileyim, daha naif dilekler; mesela bir gol, bir galibiyet, bir kupa dileğiyle yastığımıza baş koyduğumuzda; bir an, başka yerlerde, başka insanların biricik yavrularını kaybetmemeyi, çare tükenmişse bile, hiç olmazsa doğum gününde ölmemesinini dilediklerini aklımıza getirsek; daha empatik bir kişiliğe sahip olmaz mıyız?Bugün önem atfettiğimiz her şeyi bir kenara bıraksak; biraz da yanıbaşımızda olan bitene kulak kabartsak; arada bir başkalarının hayatlarına odaklansak; kendi sığ sularımızda debelenmekten kurtulup engin denizlere açılmaz mıyız? Ne dersiniz? Hayat biraz da, başkaları değil midir?

Türk futbolunun en önemli sorunlarından biri de taraftar kültürünün tam olarak yerleşmemiş olmasıdır. Bizde taraftar, oyunu seyretmeye ya da takımını ne pahasına olursa olsun desteklemeye değil, kendi oyununu oynamaya gidiyor tribünlere.Kimi küfür ederek deşarj olmayı amaçlıyor, kimi de gerçek hayatta yaşadığı zorluklardan kaçıyor, yarım günlüğüne de olsa... Kimi kavga dövüş yapmak için tribünlerde yerini alıyor, kimi de sosyal bir birliktelik için... Kimi futbolculara, hakemlere, teknik adamlara, yöneticilere bağırıp çağırarak, hakaret ederek hafta boyu amirinden, patronundan yediği azarı ödünlemeyi hedefliyor, kimi de kazanılacak bir maçla tatmin olmayı... Bazı taraftarlar da örgütlenerek kulüpten rant sağlamanın yollarını arıyor, ki onları taraftar olarak nitelemek dahi abesle iştgaldir. Oysa taraftarlık, hiç bir karşılık beklemeden, menfaat gütmeden takımını kayıtsız şartsız sevmektir..Gerçek taraftarlık almadan vermektir...Taraftarlık, sonuna kadar takımın arkasında durmaktır. Taraftarlık, kendi futbolcusuna küfür etmemek, onu yuhalamamak, demoralize etmememektir.Taraftarlık, oyuncusu sahada kötü oynadığı zaman da onu alkışlamak, kaybedilen bir maçın sonrasında takımını bağrına basmaktır. Taraftarlık, takımı yıkılmaya başladığı anda devreye girerek futbolcuları motive etmek, onları ayağa kaldırmaktır. Taraftarlık, kaybedilen bir maçın sonunda, “Bu yenilgide bizim de ne kadar payımız var” diye düşünebilmektir.Taraftarlık, vermeden almaya kalkmamaktır.Taraftarlık, takımı hedeften uzaklaşmaya başladığı zaman tribünleri terketmemektir. Taraftarlık, iyi günde de, kötü günde de takımın arkasında durmaktır. Taraftarlık, kazanmak kadar kaybetmenin de doğal olduğunun bilincinde olmaktır.Taraftarlık, futbolcunun da nihayetinde bir insan olduğunu kavramaktır.Taraftarlık, zor günler geçiren futbolcusunu sahiplenmektir. Son yıllarda statlarımızda çok sık rastladığımız bir manzara var: Kötü oynayan futbolcu yuhalanıyor, ıslıklanıyor, küfürle protesto ediliyor. Hatta bazı futbolcular takıma yakıştıralamadığı için iyi oynadıkları zaman bile protesto edilebiliyor. Özellikle de üç büyük kulübümüzde yaşanıyor bu durum. Beşiktaş’ta Baki Mercimek, Galatasaray’da Cihan Haspolatlı, Fenerbahçe’de de Deniz Barış, tribünlerin öfkesini üzerlerinde toplayan son futbolcular.Deniz Barış’ı asıl şimdi alkışlama zamanıdır...Kabul, üçü de üst düzey futbolcu değil. Hatta yeteneklerinin sınırlı olduğunu dahi söyleyebiliriz. Ancak iyi niyetlerinden kimsenin kuşkusu olmamalıdır. Onlar da diğer takım arkadaşları gibi kazanmak için canlarını dişlerine takıyorlar, terlerini son damlasına kadar akıtıyorlar, tekme yiyorlar, sakatlanıyorlar; onların da kafaları gözleri yarılıyor. Onlar da kaybetmek istemiyorlar. Ve verdikleri emeklerinin sonucunda küfür yemeyi, hakaret edilmeyi hiç mi hiç haketmiyorlar. Her kötü gidişte bir ya da bir kaç futbolcuyu günah keçisi ilan etmeyi yıllardır alışkanlık haline getiren, hatta Rüştü’nün dövülmesi gibi bir utancı sonsuza kadar alınlarında kara bir leke olarak taşıyacak olan Fenerbahçe taraftarının son hedefi Deniz Barış’ın durumu, diğerlerinden biraz daha farklı ve hassas. Zira bir insanın hayatta yaşayabileceği en büyük acılardan birini yaşadı Deniz Barış, hepimizin bildiği gibi. Biricik eşini kaybetti ve iki küçük çocuğuyla ayakta kalmaya çalışıyor. Onlara hem annelik yapıyor, hem babalık. Çocuklarını geleceğe en iyi şekilde hazırlamak için gecesini gündüzüne katıyor. Böylesi ağır bir travma yaşayan bir insanın sahada her zaman üst düzey performans göstermesi elbette mümkün değildir. Fenerbahçe seyircisi bunun bilinciyle hareket ederek Deniz Barış’a sahip çıkacağı yerde onu daha da yıkacak olan o ayıp tepkiyi gösteriyor. Ayağına her top gelişinde onu ıslıklıyor, yuhalıyor. Sahadan çıkarken, küfür ve hakaret ediyor. Hani nerede kaldı Türk insanının dayanışma ruhu? Eskiden mahallelerimizde bir komşunun yaşadığı acı, mahallenin öbür ucundaki evde hissedilirdi. Acıya ortak olunurdu. Birlikte üstesinden gelinirdi. Ve bu en önemli hasletimizdi, geleneğimizdi. Fenerbahçe, Fenerbahçelilik de bu ülkenin en önemli hasleti, geleneği değil mi? Deniz Barış asıl şimdi alkışı ve desteği hakediyor. Metaneti, profesyonelliği, renk aşkı için... Acısını içine gömüp, formasını sonuna kadar ıslattığı için...

Futbol ulemalarının diline pelesenk olmuş bir yakıştırma vardır: Generaller ve askerler! Sözüm ona futbol bir savaştır ve her cephede olduğu gibi sahada da komutanlar ve erler mevcuttur! Generaller sahada eli belinde dolaşır, kendilerine iş düştüğünde sahne alır, ya gol atar ya da attırır ve parsayı toplar. Askerler de cansiperane bir mücadele verir, koşar, savaşır ve generallere paye kazandırır! Maç kaybedilmişse mutlaka günah keçisi bir kaç asker bulunur ve suç onların sırtına yüklenir. Yıllardır bu masalla uyutuldu futbol kamuoyu. Avrupa ve dünya futbolunu az buçuk izleyen biri böyle bir şey olmadığını bilir. Ligin ikinci yarısındaki Kayseri Erciyes gerçeği de bu bilincin bir ürünüdür. Türkiye’nin en kariyerli futbolcusu olan Bülent Korkmaz da günümüz futbolunda takım savunmasının ne kadar önemli olduğunu bildiği için Erciyes’teki bu eksikliği gidermiş. İlk yarıda ligin en fazla gol yiyen takımı olan Erciyesspor, şimdi top rakipteyken sahanın her yerini öyle iyi parselliyor ki, değil gol yemek, pozisyon bile vermiyor. Dünkü final niteliğindeki maçta da Erciyes’in bu özelliği ön plana çıktı. Eskilerin general diye tabir ettiği oyunculardan Lazarov ile Cenk bile bir an yerlerinde durmadılar. Rakibe bastılar, adam kovaladılar, kendi cezaalanları içine gelerek top çıkardılar. Eriyes atağa kalktığında da çarpraz koşularla Denizli savunmasının dengesini bozdular. Bütün bunlara rağmen, özellikle ilk yarıda pozisyon zenginliği bakımından kısır bir maç izledik. Ev sahibi ekip, ancak iki farklı öne geçtikten sonra boş alanları iyi değerlendiren hızlı oyuncularıyla Denizli kalesinde etkili oldu. İlk gol gelene kadar beraberliğe kilitlenmiş görüntüsü veren bir karşılaşma vardı. Fakat kaleci Süleymanou oyuna müdahele etti (!), bildik hatalarından birini yaptı ve Erciyes’e skor üstünlüğü kazandırdı. Bülent Korkmaz galip durumda olmasına rağmen aksayan iki adamı ikinci yarıya başlarken değiştirmekte tereddüt etmedi. Bu bile değişik bir anlayış, bizim futbolumuz için. Denizli’nin baskısı altındaki ikinci yarıya da Süleymanou damgasını vurunca Erciyes maçı kopardı. Farkı açabilirdi, ama başaramadı. Sahanın en iyisi Mehmet Eren’di. Bir meslaktaşımın ifadesiyle, adı ‘Jozef’ olsa bir kaç milyon dolara alıcı bulabilecek Yusuf’un tek kişilik resitali ise konuk takıma yetmedi; bizde de nostaljik bir tat bıraktı. Keşke şimdiki aklı on yıl önce olsaydı!

Kutup ayılarını avlamak isteyen avcı, karlar üzerine ağzı jilet kadar inceltilmiş bıçağı ters gömüp etrafına su dökerek buz tutmasını sağlarmış. Buraya taze hayvan kanını sürermiş. Kan kokusunu alan kutup ayısı bıçağı yalamaya başlar ve dili kesilirmiş. Ancak kanın tadı ve soğuk hava nedeniyle dilinin kesildiğini fark etmezmiş. Dili kanadıkça daha çok kan emmek için yalamaya devam edermiş. Her çabasında dili biraz daha parçalanırmış. Kutup ayısı kan yalama sonunda bitkin düşer ve kan kaybından ölürmüş. Avcı da gelip derisini yüzer, zedelenmemiş kürkü zahmetsizce elde edermiş.Avcılar, ayıları kurşunla vururlarsa ayının postu delinir ve bu yüzden çok para etmeyeceği için bu yolu denerlermiş. Ben küçücüktüm, çocuktum. Hayatın elinde kırık bir oyuncaktım. Ve ondan dolayı olacak ki, hep kendi oyunlarımdan kırardım. Ama farkındaydım. Büyükler de uğursuz bir oyunun parçasıydı. Hatta koca ülke paramparça bir oyuncaktı; başkalarının ellerinde!.. İstedikleri zaman kırıyorlar, istedikleri zaman onarıyorlardı! Yeniden yeniden oynamak için!.. Bir uçtan bir uca savrulan milyonlar, sinsi bir tuzağın pençesindeydi. Tıpkı kendi kanını emen kutup ayıları gibi. O zaman yaladıkları bıçağın adı, sağ-sol kutuplaşmasıydı. Evlat babaya düşman oldu; kardeş kardeşi kırdı. Binlerce insan öldü. Sağ-sol zıtlaşmasının yeterli olmadığı zamanlarda devreye alevi-sunni cepheleşmesi sokuldu. Sonunda kendi kanlarını emerek cansız düştüler yere. Avcı da geldi rahatça kürklerini topladı!Kurşun askerlerin, çocukları kurşuna dizdiği o netameli yıllar!Büyüdüm, büyük bir çocuk oldum. Başı hülyalı, yüreği sivilceli bir ergendim. Lakin aşka vakit yoktu! Hiç çocuk olmadan büyüyenler, oyunun içine beni de kattı. Kurşun askerlerin çocukları kurşuna dizdiği o netameli yıllarda, ben de, adı kominist-faşist kavgası olan yerdeki keskin bıçağı yaladım. Sınıf arkadaşıma, mahallede beraber büyüdüğüm komşu çocuğuna düşman oldum. Onlar da bana düşman kesildi. Bilmiyorduk ki, dilimizde kendi kanımızın tadı varmış. Kanımızın çekildiğini hissetiğimiz anda iş işten geçmişti. Avcı bizi de avlamıştı! Fatura ağırdı: Evladını kaybeden ebeveynler, öksüz-yetim kalan çocuklar... Ocağı bir daha tütmeyen yuvalar... Asla bulunamayan kayıplar... Mum gibi sönen hayatlar... Hasbelkader ayakta kalabilen ama kırkını göremeden yitip gidecek yarım yamalak insanlar... Ve harap olmuş bir ülke... Fırtınadan sağ kurtulanlar içindeydim. Yeni bir hayat arıyordum. Uzun ince bir yola vurdum kendimi. Ne var ki, hiçbir yere yetişemeyen bir yetişkindim! Yürüdüm, koştum. Düştüm, kalktım. Kaçtım, kovaladım. Vurdum, vuruldum. Ama çokça dövüldüm! Ve daha da çokçası, kırıldım.Her tuzağa düşüyoruz, kendi kanımızı içiyoruz!Mamafih hiçbir şey değişmedi benim ülkemde. İnsanlar yine aynı. Bu kez yerdeki bıçak sayısı bir hayli fazla. Avcı bizi tamamen bitap düşürmeye yeminli sanki... Önce Türk-Kürt çatışmasını sundular önümüze, sonra dinci-laik. Arada bir de Türk-Ermeni zıtlaşması servis ediliyor. Birinden kurtulan, diğerine yakalanıyor. Hepsini bertaraf eden, bu kez, yüzde yüz yerli avcıların kurduğu tuzağa; futbol fanatizmine teslim oluyor. Ortalık kin, düşmanlık, sevgisizlik ve nefretten geçilmiyor. Dağlar dağa küsmüş, aşıklar aşıklara... Kardeş kardeşe kinleniyor, dostlar dostları vuruyor. Yerler bıçak dolu... Ve biz yine o bıçakların başındayız! Her yer kan revan... Bir türlü akıllanmıyoruz. Zavallı kutup ayılarından bir farkımız yok! Her tuzağa düşüveriyoruz. Her tuzakta kanımız biraz daha çekiliyor. Kendi kanımızı, kendimiz içiyoruz. Biraz daha eksiliyor, biraz daha kayboluyoruz.Birileri de kuytu bir yerlerde bir ulusun çöküşünü ellerini ovuşturarak ve pis pis sırıtarak seyrediyor. Biraz akıl, izan, insaf ve vicdan lütfen...Söyler misiniz, bize çok mu uzak bunlar?..

Ağu gibi bir acı, bağrıma kırık bir bıçak gibi saplanmıştı. Paramparça ruhuma paramparça bir sonbahar girmişti. Koyu laciverdi bir gecenin sessizliğinde kaybolmaya yüz tutmuştum. Issız bir parkın en ücra köşesindeki yalnız ve mahzun bir çınarın dibinde oturuyordum..Terkedilmiş aşıklar gibi kimsesiz ve boynu bükük duran ulu çınar bu dünyadaki son sığınağımdı. İki yalnızın muhteşem buluşması gibiydi, birlikteliğimiz... Gece ıslak bir yorgan gibi üstüme çökmüştü. Gün boyu aldığım ve gecenin o kör vaktine kadar almaya devam ettiğim alkolün de etkisiyle hayatla ölüm arasında savrulup gidiyordum. Umarsız bir hastalık gibi sık sık nükseden ve ömrümü viran eyleyen umutsuz sevdalarımla hep baş etmiştim; ama bu kez yenilmek üzereydim. Beni bağrına basan ve en az benim kadar yaralı olan o yaşlı çınarın kollarında ebedi sükünete uzanmak istiyordum.Dostluğun gerçek adı: Eyüp CeylanBir an, ‘beni bu gereksiz hayata bağlayacak ne olabilir’ diye düşündüm. Ne, kim ya da kimler?.. Ailem geçti gözümün önünden, sonra dostlarım... O anda bir dosta şiddetle ihtiyacım olduğunu hissetim. Ama nereden bulacaktım? Alacakaranlığa az bir zaman kalmıştı. Hangi dostum derin uykusundan uyanıp yanıma gelecekti? Asırlık çınara sığınmıştım, fakat o dilsizdi. Konuşamıyordu, dokunamıyordu. Bir dost lazımdı; konuşacak, paylaşacak, dokunacak, göz yaşlarıma ortak olacak, acımı acısı belleyecek. Ve böyle bir dostum vardı benim. Mesleği kundurucalıktı, ama o bir şairdi. Adı Eyüp Ceylan’dı. Lakin zamanı mıydı? Acaba onun da ‘gecenin bu vakti’ diyerek beni reddetme ihtimali var mıydı? Bilemiyordum. Ve böyle bir ihtimale nasıl katlanırdım, onu da bilemiyordum. Titreyerek çevirdim telefonu. Karşımdaki sesin ağzından dökülen ilk kelime, ‘neredesin’ oldu. Ona yerimi söyledim. Hiç bir şey sormadan ‘Hemen geliyorum’ dedi ve telefonu kapattı. 10 dakika sonra motosikletiyle yanımdaydı. Sabaha kadar dertleştik. Biraz aşktan söz ettik, biraz hayattan, biraz da ölümden... En çok da karşılıksız aşkları konuştuk. Birlikte ağladık, birlikte sızladık. Sabah olup ayrıldığımızda, aslında böyle bir dosta sahip olduğum için ne kadar şanslı biri olduğumu düşündüm. Hayatın onlar için yaşamaya değer olduğunu farkettim. Ve o gece anladım ki, dostluk, ‘neden’ diye sormamakmış; kayıtsız şartsız inanmakmış, güvenmekmiş; ihtiyaç hissedildiğinde yanında bitivermekmiş; hiç bir çıkar, hiç bir menfaat gütmemekmiş; almadan vermekmiş; sevginin en katıksız, en saf haliymiş. Eyüp Ceylan’ın okyanus gibi yüreğinde bir su damlası olabilmek, bu hayatın bana verdiği en büyük nimetlerdendir. Böyle bir dost Tanrı’nın lütfudur.Herkesin gardorabı maskelerle dolu...Bilmem ki, sizin de var mı böyle dostlarınız? Olabilir, ama ben sayılarının her geçen gün azaldığını hissediyorum, görüyorum, biliyorum. Gerçek olan şu ki, dostluk ülkemizde en fazla içi boşaltılan kavramlardan biri. Bütün değerlerimiz hızla deforme ediliyor; ancak birincilik kesinlikle ‘dostluk’ kavramına verilmelidir. Mekanik, yapay, karşılıklı çıkara dayalı, samimiyetsiz, ikiyüzlü ilişkiler, bir ağac kurdu gibi toplumu için için kemiriyor. Herkesin gardorabı maske dolu. Sabah evden çıkarken hangisini takacağımız, günü kiminle geçireceğimize bağlı. Hiç bitmeyecekmiş gibi duran maskeli bir balonun figüranlarıyız sanki. Kimin, kim olduğu belli değil. Dost diye tuttuğumuz el, bir gün geliyor, katilimiz olabiliyor. Sırtımıza hançeri sokabiliyor. Dost o kadar kolay harcanıyor ki, insan neye, kime güveneceğini, kendini nasıl güvende hissedeceğini bilemiyor. Bu öyle korkunç bir virüs ki, sızdığı topluma bir daha aman vermiyor. Hızla yayılıyor, herkesi etkisi altına alıyor. Öyle ki, bir kaç kez harcanan, zamanla harcayana dönüşüyor. Yürekler katılaşıyor, sevgi ve merhametin yerini, bencillik ile ihtiras alıyor. Şiddete meyilli, sevgisiz, gözü dönmüş, bir hiç için insan öldüren yeni nesillerin harcı da böyle karılıyor. İşte budur bizi yıkacak olan: İyiliği, merhameti, sevgiyi, saygıyı, dostluğu, dayanışmayı, paylaşmayı hayatımızdan çıkarmamız...Bu yazıyı, dostluk duygusunu baki kılanlara adıyor ve sevgili dostum Eyüp Ceylan’ı kendisinin ‘Yerçekimli Karanfil’ başlıklı şiirinin son iki dizesi ile selamlıyorum: ”Benim dostum yerçekimli bir karanfildir.Çat-kapı karşınızda bulursunuz!..”