Bazıları içinse bunun düşüncesi bile ürkütücüydü. O nedenle Galatasaray'ın durdurulması gerektiği fikri benimsendi o çevrelerce. Saha içinde ve saha dışında ellerinden gelen bütün kumpasları denediler. Kısmen de başarılı oldular. Kısmen diyorum çünkü bizzat Galatasaray'ın kendisi malum zihniyetin ekmeğine yağ sürdü.

O görkemli başarı sonrası birbirine düştü Sarı Kırmızılılar. Hocası bıraktı ya da bıraktırıldı. En önemli oynucuları Avupa'nın yolunu tuttu. Hagi, Taffarel, Popescu gibi dünya yıldızları futbola veda etti. O görkemli kadro darmadağın oldu. Gidenlerin yerine yenileri konamadı. O dönemde kulübe çağ atlatacak stat projesi yüzlere gözlere bulaştırıldı. Vizyon sahibi başkanı alaşağı edildi. Takım küçüldü. Gelirler, giderleri karşılamadı. Borç bini aştı. Kulüp tarihinin en karanlık dönemine girdi.

Aynı süreçte ezeli rakibi Fenerbahçe ise atılıma geçti ve her bakımdan Türkiye'nin 1 numaralı kulübü oldu. 2000'li yıllarda Galatasaray için konuşulan senaryo bu kez Fenerbahçe için dile getirilmeye başlandı. Galatasaray iç sorunlarla, maddi krizlerle boğuşurken Sarı-Lacivertliler makası giderek açtı. 10 yılda mucize kabilinden yaşanan üç şampiyonluk sadece teselli oldu. Galatasaray'ın içine düştüğü duruma Fenerbahçeliler kıs kıs gülmeye başladı. Gücün cazibesiyle başları döndü ve ölümcül bir kibre kapıldılar. Her platformda Galatasaray'ı aşağılamaya, Sarı-Kırmızılı camiayla alay etmeye başladılar. Ta ki, Seyrantepe açılana ve ardından Ünal Aysal-Fatih Terim ikilisi iş başına gelene kadar. İki yılda çok şey değişti. Galatasaray yeniden ayağa kalktı. Maddi ve manevi bakımdan rakiplerinin bir kez daha önüne geçti. İki yılda gelen iki şampiyonluk ve Şampiyonlar Ligi çeyrek finali moral değerleri tavan yaptırırken, kulübe yeniden Avrupa ve Dünya'da prestij kazandırdı. Bir başka deyişle varolan prestij yeniden canlandırıldı.

Artık nekahet dönemiden çıkıldı. Bundan sonra gelecek on yılların planlarını yapmanın zamanı. Aysal ve ekibi zaten bunun bilincinde ve Galatasaray'ın 10 yıl gecikmeyle de olsa Milenyum'a damga vurması için harıl harıl çalışıyorlar. Eğer çok fahiş bir hata yapmazlarsa Sarı-Kırmızı yılların tekrar başladığını söyleyebiliriz. Bundan böyle ezeli rekabet adı altında iki farklı zihniyetin çarpışmasına tanık olacağız. Birisi yerel, diğeri evrensel. Yerel olan evrensele çelme takmaya çalışacak, evrensel olansa ardına bakmadan yoluna devam edecek. Bunu yaparken de rakiplerinin bir kaç yıl önce düştüğü yanlışa düşmemeleri gerekecek. İktidar sarhoşluğuna yakalanarak vahşi bir kibre kapılmamalılar. Hiç bir takımı, kulübü, camiayı aşağılamaya kalkmamalılar, alay etmemeliler. Futbol Avrupa'nın modern statlarında nasıl oynanıyorsa, modern toplumlarında nasıl algılanıyorsa öyle yapmalılar. Bu ülkeyi aşan bir futbol kültürünün temelini atmalılar. Amaç sadece geleceği inşa etmek olmalıdır. Yüzyıllarca ayakta kalabilecek bir kulüp yapılanmasını gerçekleştirmek olmalıdır tek hedef. Her dönemde dünyanın ilk 5 kulübü arasında yer alacak bir Galatasaray'ı yaratmak olmalıdır, her Galatasaraylının görevi. Bu potansiyel Galatasaray'da vardır. Bundan önce de vardı. Sadece uyuyordu. Şimdi uyandı ve harekete geçti. Yapılması gereken tek bir hamle kaldı: Treni raya iyice oturtarak Avrupa ve Dünya prömiyerine doğru yol almak. Toplumu içten içe çürüten sığlıkları, vasatlıkları, çapaçullukları geride bırakarak...

Seyrantape'de dün gece yaratılan sahneler bunun habercisidir zaten. Kimseyi üzmeden, kırmadan, incitmeden yapılan kutlamalar tam da Galatasaray kültürüne yakışacak cinstendi. Aydınlık geleceğin ışıltısı vardı dün gece Türk Telekom Arena'da. İstikbal Galatasaray'ındır.

O acıyı tadanlar birer enkaza döner. Tek amaçları vardır artık: Gidenin ardına takılıp bir an önce ona kavuşmak. Ne kadar çabuk olursa o kadar huzur bulurlar.

İşte derbi denen kahrolası maç bir aileye bunu yaşattı. Gencecik bir insanı bu hayattan koparmakla kalmadı, sevenlerini sonsuza kadar dinmeyecek onulmaz acılara gark etti. Ortada bir fail var ve ele geçirildi. Ne yapmalıyız şimdi? Yakalandı diye sevinmeli miyiz? Onun yakalanması, hüküm giymesi vicdanlarımızı rahatlatmalı mı? Gideni geri getirir mi, o katili ipe çeksek? Ailesinin acıları diner mi?

Bataklıkta uçuşan bir sineği iki elimizi şaplak yaparak ezdik diye kendimizle gurur mu duymalıyız? İşlerin bu raddeye gelmesine seyirci kaldığımız için bizim hiç mi suçumuz yok? Bu kaçıncı bıçaklama, bu kaçıncı adam yaralama, bu kaçıncı adam öldürme? Statları ite kopuğa teslim eden kulüplerin, devletin günahının kefaretini kim ödeyecek? Asıl failleri yeni bir cinayet olana kadar yine görmezden mi geleceğiz? Bütün kulüpleri teslim almış çetelere ne zaman dur denecek? Taraftarlık holiganlıktır, adam bıçaklamaktır diye tezahürat yapanların sırtını tapışlayanları baş tacı ettiğimiz müddetçe daha çok Burak'lar ölecek, daha çok ailelerin ocağına ateş düşecek.

Fail bir değildir, birden fazladır. Bu kirli düzenden beslenen rant çeteleridir gerçek failler. Onlara kol kanat gerenler, onları semirtenlerdir. Onlara göz yumma aymazlığına düşenlerdir. Bu işin üstüne gitme iradesini göstermeyenlerdir hakiki suçlular. Çıkardıkları yasayı budayanlar, budananı da uygulamayanlardır yakasına yapışılması gerekenler. Öğretmene, öğrenciye, bilim adamına, işçiye, memura, emekliye biber gazı sıkıldığında üç maymunu oynayıp, tribün teröristine sıkıldığında avaz avaz bağıranlardır bu olanların müsebbibi.

Hiç kimse kusura bakmasın. Burak Yıldırım'ın katili yoktur, katilleri vardır. Ve ellerini kollarını sallayarak dolaşmaya devam edeceklerdir, hiç kuşkunuz olmasın. Çünkü bu toplum içten çürümüş. Öyle olmasa, bir futbol oyununu böylesine kine, nefrete, düşmanlığa dönüştürecek kadar büyük bir kötülüğü kendisine nasıl yapar bir toplum? Söyler misiniz nasıl yapar? Daha ne desem bilmem ki? Lanet olsun her şeye...

Kırgınlıklarımızı, kızgınlıklarımızı, öfkelerimizi, kinimizi törpülesin. Acının etrafında birleşelim. Tek yumruk, yek vücut olalım. Aynı toprağın insanları olduğumuzu, aynı havayı soluduğumuzu, aynı çeşmenin suyunu içtiğimizi, aynı göğün altında yaşadığımızı; kaderimizin de, kederimizin de, sevincimizin de, tasamızın da, değerlerimizin de ortak olduğunu bir kez daha hatırlayalım. Hoşgörümüzü artıralım. Birbirimize saygı duyalım. Kucaklaşmasak bile birbirimizi anlayalım. Son yıllarda yaşadığımız en vahim olayla silkinip kendimize gelelim.

Ama olmadı. Maalesef yine sınıfta kaldık. Fenerbahçe-Galatasaray rekabetinin, nasıl bir tarihsel düşmanlığa dönüştüğüne bir kez daha tanık olduk. Aziz Yıldırım'ın kongre üyelerine hesap vermesi gereken bir ortamda Galatasaray'ı hedef alarak düşmanlıkları körüklemesi, holiganizme davetiye çıkarması dün gecenin fitilini ateşleyen en önemli faktördü. Alkış polemiğiyle başlayan süreçte Aykut Kocaman'ın da provokatif konuşmalarla sahibinin sesi gibi davranması Saracoğlu'nun gerilmesi için yetti de arttı bile.
Sonuçta futbolun olmadığı, gerek tribünlerde, gerekse sahada sinirlerin gerildiği bir maç yaşadık. Tribünlerden sahaya atılan yabancı maddeler -ki içlerinde konyak şişesi bile vardı- siyahi oyunculara karşı yapılan ırkçı hareketler, birbirlerine ve hakeme karşı iyi niyetten yoksun davranan futbolcular geceye damgasını vurdu.

Galatasaray'da şampiyonluğu garantilemenin rehaveti, Fenerbahçe'de ise hafta içi oynanan 120 dakikalık kupa maçının yorgunluğu açıkça görülüyordu. İki yorgun takımın mücadelesinde iyi olan taraf Fenerbahçe'ydi ve hak ederek kazandı. Daha çok istedi, daha fazla mücadele etti, daha fazla atak yaptı, daha fazla pozisyon buldu, daha fazla orta yaptı, daha fazla şut çekti Sarı-Lacivertli takım. Galatasaray ise maçtaki ilk kornerini 80. dakikada attı. Kaleyi bulan iki şutundan biri gol oldu. Maçın ilk yarısında pozisyon bulamadan gol buldu. Defans ve orta alan ile forvet hattı arasında bir türlü bağlantı kuramadılar. Bunda Fenerbahçe orta alanının agresif oyununun ve etkili presinin de etkisi vardı. Burak attığı golün dışında sahada yoktu. Maç eksiği olan Elmander de pek bir varlık gösteremedi. Hamit Altıntop ile Riera'nın top kayıpları Galatasaray kalesine tehlike olarak geri döndü. Gökhan Gönül, Kuyt, Emre, Mehmet Topal ve Webo Fenerbahçe'yi sürükleyen ve sahada fark yaratan oyunculardı.

Fenerbahçe iyi oynamasına ve hak etmesine karşın skora hakem hataları damgasını vurdu. Fenerbahçe'nin ilk golü öncesinde Hamit'e yapılan hareket ile ikinci golde Webo'nun Eboue'ye yaptığı hareket fauldu. Ayrıca Kuyt'a yapılan hareket de penaltıydı. Hakem Cüneyt Çakır bu pozisyonları devam ettirerek bariz hatalar yaptı.

Maçın son bölümünde yaşananlar ise hafta içi tırmandırılan gerginliğin tavan yapmasıydı. Türk futbolunun iki asırlık çınarının kaptanlarının birbirlerinin gırtlağına sarılması, ayıp ötesi bir sahne olarak tarihin utanç sayfalarına yazıldı. Maç sonunda galibin de, mağlubun da sevinmesi dün gecenin en ironik yanıydı. Galatasaraylı futbolcuların orta yuvarlakta şampiyonluk kutlaması yapması zaten diken üstünde olan tribünlerin sahaya inmesine yol açabilirdi. Son derece gereksiz bir sevinç gösterisiydi. Yangına körükle gitmek gibiydi. Dün geceki atmosferi gördükten sonra Allah'tan şampiyonluk bu maça kalmamış diye düşünmekten kendimizi alamadık.

Ortadoğu'da müslüman toplumları birbirine kırdıran bir şer ittifakının ruhu dolaşıyor ortalıkta. Aynı senaryonun bir başka versiyonu da basit bir oyun olan futbolda sergileniyor. İki ezeli rakibi, iki ezeli düşmana çevirmek kimin işine geliyor, anlamak mümkün değil. Bu kirli oyunun birer parçası olanların yaptıkları tek kelimeyle hainliktir. Yazıklar olsun onlara...

Kartlarını açık oynar; arkadan dolanmaz, belden aşağı vurmaz, kimseye sinsi tuzaklar kurmaz; göğüs göğüse çarpışır, yere düşersen de üstüne çullanıp boğazını sıkmaz, ayağa kalkmanı bekler. Merttir, delikanlıdır, dürüsttür, açık sözlüdür. Söyleyeceğini yüzüne karşı söyler, arkandan dedikodu yapmaz. Onun başarısının altında yatan temel etken de bu özellikleridir. Yani adamlığıdır, insanlığıdır. Biz sahadaki Fatih Terim'e odaklanırız ama gördüğümüz buz dağının suyun üstündeki kısmıdır. Asıl cevher suyun altındadır.

Sahanın dışındadır. Florya'dadır, sıcacık yuvasındadır. Ailesinin, dostlarının, futbolcularının arasında olduğu zaman görürsünüz gerçek Fatih Terim'i. Size kibirli görünür ama karşısına geçen her insanı dinleyecek, fikirlerine değer verecek, sorunlarına birlikte çözüm arayacak kadar tevazu sahibidir. Florya'da futbolcularıyla arasındaki ilişkiyi böyle dizayn eder. Onları sahada yönettiği birer makine, alınıp satılan mal ya da bir eşya olarak görmez; insan olarak değer verir. Mahiyeti altındakilere adil davranır, futbolcularının özel günlerini, özel anlarını bilir ve onlara çeşitli jestler yapar. İnsanın ruhuna hitap eder. O nedenle onun otoritesi hiç kimseyi rahatsız etmez. Çünkü karşılıklı saygıya, sevgiye ve güvene dayanan bir otoritedir onun ki...

Bu kadar otoriter olup da futbolcusu tarafından böylesine sevilmesinin nedeni budur. Yeri gelir babalık yapar, yeri gelir ağabeylik yapar, yeri gelir arkadaşlık yapar; ama meslek ahlakından, iş disiplininden ödün vermez. Onu farklı kılan meziyetlerdir bunlar. O salt bir teknik direktör değil, gerçek bir liderdir. Nasıl bir fenomenle karşı karşıya olduğunuzu şu küçük örnekle daha iyi anlayacaksınız. Şampiyon olduğu gecenin sabahında eşi Fulya Hanım'la birlikte memleketi Adana'ya gidip engelli insanlara tekerlekli sandalye dağıtacak kadar sosyal sorumluluk sahibi biridir de aynı zamanda Fatih Terim. İşte sır arıyorsanız, sır buradadır. Aynanın ardında değil, önünde. Fatih Terim'in insanlığında...

Not: Başkan İbrahim Yazıcı'ya Allah'tan rahmet, Bursaspor camiasına da başsağlığı diliyorum.

Hamit Turhan

Benim de üç kuruşluk katkım olsun diye maçı basın tribünü yerine kapalıda izlemeyi tercih etmiştim. Stada geldiğimde gişelerin önündeki insanlara tehditle bilet satmaya kalkan karaborsacıların yüzlerce polisin gözü önünde estirdiği terör karşısında dehşete kapılmıştım. Stada girerken yine kapıdaki onlarca polisin gözünün önünde yankesiciler çantamı karıştırmıştı. Zamanında farkettiğim için benden bir şey alamamışlardı ama bir çok taraftarın yankesici kurbanı olduğunu içeri girince öğrenmiştim. İçeride ise haplanan serserilerin normal taraftara uyguladığı sözlü ve fiili şiddete tanık olmuştum. Şahit olduklarıma ancak devre arasına kadar katlanabilmiş, ardından da 'Lanet olsun!' diyerek evimin yolunu tutmuştum. Bütün bunlar binlerce çoluk çocuğun olduğu bir yerde ve bir yardım maçında oluyordu.

Ertesi günü gazetemde, "Anne-babalar çocuklarınızı Ali Sami Yen'e göndermeyin!" başlığıyla bir yazı yazmış ve Galatasaraylıların tepkisini toplamıştım. O zamanın başkanı rahmetli Özhan Canaydın da telefon açarak "Bize zarar veriyorsun." diye bana sitem etmişti. Ben de kendisine, "Bütün bu olanların önüne geçmediğiniz için asıl zararı kulübünüze siz veriyorsunuz" diye cevap vermiştim. Özhan Başkan, kendi üzerine düşeni yaptığını ama yetmediğini söyleyerek telefonu kapamıştı. O günden bugüne ne değişti? Koca bir hiç! Uygulanmayan bir yasa çıktı. Sonra o uygulanmayan yasa budanarak uygulanmayan daha kadük bir yasa haline getirildi. Bugün statlarda yine terör var. Statlar yine eşkiyaya teslim. Tribün teröristleri yapacaklarını yapıyor, sonra da ellerini kollarını sallayarak evlerine gidiyor. Bunlara dur diyen ne polis var ne savcı ne de hakim. Polis çoluk çocuğa biber gazı sıkarak işinin bittiğini sanıyor! Savcılar seyrediyor, hakimler de hasbelkader karşısına getirileni tutuksuz yargılanmak üzere serbest bırakıyor! O nedenle sevgili halkım, iş size düşüyor. Statlara çocuklarınızla ve eşlerinizle gitmeyeceksiniz! Statlara çocuklarınızı ve eşlerinizi asla ve katiyetle yalnız başlarına göndermeyeceksiniz! Hatta mümkünse statlara uzun bir müddet hiç biriniz gitmeyeceksiniz! Bırakınız size bağlı bu kulüpler kendi başlarına oynasınlar! Bakın o zaman işler nasıl düzeliyor.

Göz gözü görmüyor. Bir kez daha anladık ki, biz yarışmayı bilmiyoruz. Hakça, adilce rekabet etmesini öğrenemedik bir türlü. Öğrenemeyeceğiz de... Çünkü toplumun adalet duygusu zedelenmiş durumda. Toplumsal yaşamın temel direği adalet vicdanlardan çekilince kimsenin kimseye inancı ve güveni kalmadı. Aslında olan biten, herkesin hakkı ve hukuku aramasıdır. Lakin bunu yaparken kafamızı gözümüzü yarmaktan başka bir metod geliştiremiyoruz. Kim kazanırsa kazansın, bu savaştan kimse galip çıkamaz. Ve kimse de haklı değil. Zira bu ortamı biz yarattık. Bu düzeni biz tesis ettik. Yıllardır işimize geldiği için haksız kazanca göz yumduk. Kendimiz haksız kazanınca başkalarının feryatlarına bıyık altından güldük, kaybedince de rakibimiz haksız kazanç sağlıyor diye feryat ettik. Adalet hiç bir zaman umurumuzda olmadı. Nasıl olsa sıranın kendimize de geleceğini biliyorduk. Hepimiz bu oyunun bir parçasıyız. Fatih Terim, Aykut Kocaman vb. ise bu işin aktörleri sadece. Bugün onlar var; yarın bir gün onlar gider başkaları gelir. Bu devran böyle döner gider. Bir gün hepimiz bitap düşüp bir daha ayağa kalkamayacak duruma gelene kadar.

Gelin bu tatsız yazıyı, tatsız bir hadiseyle noktalayalım. Adaletsizliğin nerelere kadar sirayet ettiğini daha iyi anlamamız için vereceğim şu örnek yeter de artar bile.

Altay U15 (15 Yaş Altı) Takımı geçenlerde Coca Cola Akademi Ligi'nde Türkiye Şampiyonu oldu. Nike Premier Ligi'nde de finalde kaybetti. Gelgelelim, şu anda hazırlık maçları için Azerbaycan'da olan U15 Milli Takımı'nda Altay'dan tek bir futbolcu bile yok! Nasıl, iyi mi? Ne diyelim, Allah müstehaklarını versin!

Küme düşmekte olan iki takımın iki etkisiz elemanı olarak Türkiye'de ceplerini dolduruyorlar. Beşiktaş da Alves, Dentinho gibi oyuncular transfer etti. Hiç oynamadan ülkesine dönen Alves'in Siyah-Beyazlı kulübü ne kadar zarara uğrattığını biliyoruz. Dentinho da lig bitiyor hala ortalıkta yok.

Kasımpaşa'nın sezon başında Espanyol'dan transfer ettiği Kalu Uche ise ligi forse eden oyuncuların başında geliyor. Attığı gollerle, maç istikrarıyla Kasımpaşa'yı Avrupa Ligi'ne taşıyor. Bir santraforda olması gereken tüm özelliklere sahip. Hava hakimiyeti, top kontrolü, top tekniği, fizik güç, sürat, çabukluk, gol sezgisi, bitirici vuruş, topsuz oyun... Ne ararsan var. Kalu Uche ligimizde fark yaratan oyuncuların başında geliyor. Nijeryalı golcü, aynı zamanda da 3 Büyükler'e nasıl transfer yapılacağı konusunda bir ders niteliğinde. Yere göğe sığdıramadığımız Burak Yılmaz'ın Uche'nin dün Ordu'ya attığı ilk golü defalarca izlemesi gerekir. Nasıl ofsayta düşülmeyeceği, defans oyuncularıyla nasıl hiza alınacağı, ardından da nasıl boşa çıkılacağı, nasıl zamanlama yapılacağı ve topun nasıl ölü noktaya gönderileceği konusunda başta Burak olmak üzere yerli forvetlerimizin ders alması gereken usta işi bir goldü Uche'nin ilk sayısı.

Kasımpaşa'nın başarısı elbette sadece Kalu Uche'yle sınırlı değil. Uche başarıda önemli pay sahibi ama bugün iki golde de asist yapan Viudez, son haftalarda yeniden forma giren Özer, istikrar abidesi Isaksson, defansın genç yeteneği Barış ve orta alanın dinamosu Ernst de Kasımpaşa'nın önemli dişlilerinden. Bugün oynamayan Yalçın Ayhan'ı da unutmamak gerek. Elbette kenar yönetimini de... Şota'nın Kasımpaşası ligin en kompakt takımlardından biri. İyi pas yapıyorlar, sahayı iyi parselliyorlar, yardımlaşıyorlar, koşuyorlar, pres yapıyorlar, toplu savunma, toplu hücum prensibini eksiksiz uyguluyorlar. Bu Kasımpaşa bu sezon Avrupa Ligi'ne gidebilir, önümüzdeki sezon da yapılacak iki-üç takviyeyle şampiyonluğa oynar.

Böyle bir takım karşısında Orduspor'un yapacağı çok fazla şey yoktu. Karadeniz temsilcisi, maça hızlı ve tempolu başlamasına rağmen, telaşlı bir görüntü verdi. İlk 10 dakikadaki hızı kesilince kalesindeki ilk pozisyonda da topu ağlarında gördü. İkinci gole kadar Kasımpaşa kalesine yüklendi ama pozisyon üretemedi. Bunda Hasan Kabze ve Stancu gibi oyuncuların formsuzluğunun yanısıra Kasımpaşa'nın alan savunmasını iyi yapmasının etkisi büyüktü. Kasımpaşa farkı ikiye çıkardıktan sonra ise taraftarıyla birlikte havlu attı Mor-Beyazlılar.

Cevat Güler'in arka arkaya yaptığı hamleler, 55. dakika dolduğunda üç oyuncu değişikliğini yapması da Orduspor'u canlandıramaya yetmedi. Maçın son çeyreğinde bilinçsizce yüklendiler, hatta iki tane de net pozisyon yakaladılar ama acemice vuruşlar yaparak son umutlarını da 19 Eylül Stadı'nın çimlerine gömdüler. Orduspor'un işi bundan sonra daha zor. İşin kötüsü futbolcular sanki küme düşmeyi kabullenmiş gibiler. Cevat Hoca'nın takımını ligde tutması için kalan 4 maçta 12 puan toplayarak yeni bir mucizeye imza atması gerekiyor. Tabii düşme potasındaki diğer takımların elleri bu dönemde armut toplamazsa!..

Fıkralar aslında gerçeğe çok yakındır. Bir bakıma gerçeğin imbiğinden süzülmüşlerdir. Şöyle bir dönüp bakın etrafınıza, başarılı insanların vasatlar tarafından nasıl aşağı çekilmeye çalışıldığını görürsünüz. Her platformda. Hayatın he alanında. Bu yüz yıllardır değişmeyen kahrolası bir döngüdür. Bizde başarılı insanların seviyesine gelmenin yolu, onu kendi seviyemize çekmektir. Bazen saklı gizli yaparız; hile ve desiseyle, ayak oyunlarıyla, belden aşagı vurarak, itibarsızlaştırarak. Bazen de ulu orta olur her şey. Ayan beyan. O kadar fütursuzlaşırız ki, niyetimizi saklamaya gerek duymayız.

Galatasaray'ın 1996-2002 arasındaki 'Altın Çağı'nda yükselen sesler şöyleydi: "Bu Galatasaray durdurulmalı!"

Durdurdular da... Galatasaray içeriden, dışarıdan çökertildi; bir 10 yıl kadar fetret devrine girdi. Şimdi ise yeniden ayağa kalktı. Vizyonu geniş bir başkana, Türkiye standartlarının üzerinde bir kadroya sahip. Takımın başında yine Fatih Terim var. Bu sezonki Şampiyonlar Ligi performansı ortada. Ligdeki durum da malum. Şampiyonluk halinde bir kez daha direkt Şampiyonlar Ligi'ne gidecek. Bu da daha fazla gelir, daha fazla prestij, yeni yıldızlarla takviye demek. Ancak bakıyoruz 10 yıl önceki güruh yine hortladı. Dillerinde aynı pelesenk: "Galatasaray durdurulmalı!" Bunun için yoğun bir faaliyet içindeler. Küçük kafaların büyük hezeyanı bir kez daha sahnede.

Arena'da Galatasaray teknik heyetine yapılan infaz sonrası bir federasyon yöneticisi çıkıyor, ekranlarda açıkça 'Galatasaray'ı sevmiyorum' diyebiliyor. Kurullarda, kararlarda etkili olabilecek pozisyondaki birinin Galatasaray'a karşı beslediği duygular bunlar. Ve o federasyonda onun yalnız olmadığını da cümle alem biliyor. Tetikçi kalemler de yattıkları pusudan ateş açmaya başladı.

Galatasaray yoluna devam etmek istiyorsa, daha çok çalışmalı, daha fazla istemeli, daha sıkı kenetlenmeli. Zira kuyunun dışına çıkmasına bir hamlesi kaldı! Çıkmalı o kuyudan ve kapağını kapamalı! Dipteki kurbağaları sonsuza kadar gömmeli o gayya kuyusuna!