Müthiş bir pas kalitesi… Oyunun tamamında gördüğümüz, hissettiğimiz seviye buydu. Trabzonspor’da Hamsik, Başakşehir’de Mahmut önderliğindeki yetenekli ayakların domine ettiği bir oyun oldu.

Pasların hızı, şiddeti, mesafesi, zamanı.. Hangisini kabul ederseniz. Yüzde 88-83’lük pas isabet oranının teyit ettiği bir seviye oldu. Bu tempo, oyunun yaklaşık, 75-80 metre aralığında topun gidip geldiği bir görsel şölen yarattı. Bu tablonun, pozisyonlara dönüştüğünden bahsetmek mümkün değil. Ama tempo, sürekli kaçan fırsatların yaşandığı bir karşılaşma tadı bıraktı damaklarımızda. Her iki tarafın savunmada sıfır hata ile oynaması, dengenin bozulmasını engelledi. Elbette, uzun süre kader birliği yapmış, Abdullah Avcı-Emre Belözoğlu ikilisinin birbirini tanıyor ve neler yapabileceklerini biliyor olmaları bu durumda etken.

Bu oyun, Trabzonspor lehine sadece 2 direk şansı tanıdı. Hepsi o kadar.

Skorbordda 3-3, 4-4 yazan bir 90 dakikayı geride bırakmış gibi hissediyoruz.

Hakemin bu kadar az konuşulacak olması da tüm bu sebeplerden. Oyunda kalite varsa, hakem konuşma ihtiyacı duymazsınız.

Ayrı bir yere koyulması gereken oyuncu ise Marek Hamsik. Trabzonspor’a da lige de büyük kalite katıyor. Onu daha genç yaşta bu kadar yakından izleyemememiz, bizler açısından kayıp.

Mental bir sorun bu, başka izahı yok. 11’e 11’ken olanı kısmen anlayabilirsiniz. Karagümrük, topla başarılı çıkabilen bir ekip. Yenilen gol de bir örnek. Fenerbahçe’nin kısmen temkinli olması anlaşılabilir. Oyun 9-11, skor 1-1’e geldikten sonra olanlar? Teknik sebeplerle açıklayabilmek çok zor.

Karagümrük doğaldır, cansiperane bir savunmaya başladı. Fenerbahçe de yardım etti! Üstelik, Sosa (Zajc) Mert Hakan, İrfan, Mesut merkezi ve kanatlarıyla. En son bu 5’liyle Galatasaray derbisini oynadıklarında, nasıl soğukkanlı kalıp, 10 kişiyle nasıl zafere gittiklerini anımsayın. Bu kez soğukkanlı kalmayı bırakın, topu hızlı çevirip, Karagümrük savunmasının dengesini tek bir kez bile bozamadılar.

Cılız ortalar, altı pasa şişirilen şiddetsiz toplar, seçimi yanlış şutlar..

Kabul, Viviano maçın yıldızı ama “Bu da mı kurtarılır!” diyebileceğimiz tek pozisyon var mı? Fenerbahçe’nin mental anlamda maçı ne oranda istediğini anlatan özet bu aslında.

Bakın iki örnek daha.. 90’da Mesut ve Sangare taç çizgisi üstündeyken Mert Hakan ceza sahasına orta yaptı. Üç arkadaşı vardı içeride!

Bir dakika sonra Fenerbahçe, kendi yarı alanından çıkamadı. Karagümrük presinin finalinde top kaleci Berke’de kaldı.

Kulübede Pereira olsa, komplo teorisyenlerini haklı çıkaracak bir maçtı bu!

Galatasaray hâlâ şampiyonluk potasındaymış gibi istekli başlayınca, Adana Demir’in planı için her şart oluştu. Geniş alan, uzun top oynama imkanı, rakip savunma arkasına sızmak...

Özellikle Ömer Bayram tarafından top kullanmaya çalıştı Galatasaray. Adana Demir ceza alanı çevresinde çok da dolaştılar ama bu sezonki kronik sorunla yüzleştiler yine. Final paslarını yapamadılar. Santrforlarına uygun vuruş alanı/pozisyonu sağlayamadılar. Bu yüzdendir ki Diagne/Mohamed/Halil üçlüsünden hangisi oynarsa oynasın, düşük isabet yüzdesi değişmiyor.

Rakibin iştahını açıyor

Ömer Bayram’ın oyunun iki yönünde ekstra enerji harcayışı, Yunus Akgün’ün patlayan deparlarına imkan tanıdı. Adana Demir, her kontrada pozisyon bulamasa bile Galatasaray’ı geri koşturarak, rakip orta alanı devreden çıkardı.

Galatasaray merkezi organize olamadığı gibi Adana Demir akınlarında hep geriye gitmek zorunda kaldı.

Balotelli’nin, Vargas’ın tıkır tıkır işleyen plan içindeki rollerini de unutmamak lazım.

Bir diğer gerçek de Muslera’nın kalede olmadığı her maçta rakiplerin şut konusunda çok daha cesur oluşu. Galatasaray mevcut görüntüsüyle bu ligdeki her rakibin iştahını açıyor.

Beşiktaş’ın ileride oynama ısrarı, Fenerbahçe’ye baskın şansları tanıdı. Szalai bile kontrada son topu oynayan adam oldu. Vida’nın sakarlığı sonrası gelen gol de bir baskın atak.

Diğer yandan Fenerbahçe’nin açık alan kovalayan bu oyunu, Galatasaray derbisindeki sonuçları vermedi. Atakları finalize edemediler. Korner sayıları 0-7. Bu veri önemli.

Fenerbahçe atak bitiremediği için korner dahi kullanamadı.

Teknik adamların da yerinde müdahalelerini izlediğimiz bir oyundu. Oğuzhan’ın ikinci yarıdaki varlığıyla Beşiktaş tamamen hükmetti sahaya. İlk yarıdakinin aksine, Beşiktaş dönen topları alınca bu kez baskın şansı vermedi rakibine. O dakikalarda skor 2-2 olunca bir başka etken devreye girdi! Atmosfer bambaşka bir hal aldı. Tribünde rüzgar göndü, saha içinde Fenerbahçe, kulübede Pereira gergin kaldı. Kısa süreli bu şok sonrası İrfan ve Mert Hakan’ı sahaya atıp topu almak isteyen Pereira kısmen başarılı olabildi.

Beşiktaş savunmasını yıpratacak Valencia’yı daha önce alabilir miydi? İrfan-Mert Hakan hamlesini pekiştirecek kozu oynamakta gecikti gibi. Valencia zemine daha erken bassa, o kıymetli dakikalar daha üretken geçilebilirdi.

Diğer yandan Önder Karaveli her şeyi iyi yaptı gibi. Onu bu maçta eleştirebilmek çok zor.

Yukarıda satır aralarında kalan istatistiği hatırlatarak bitirmek lazım. Kornerler 0-7!

Galatasaray, bu sezon Avrupa’da sadık kaldığı planla oynadı. Geride kalan 5 grup maçında hiç geriye düşmeden, B planına ihtiyaç duymayarak burada tutunmuşlardı.

Kerem’in hız kattığı, çoğunlukla değişen hücum grubunun açık alan oyununa güvenmişti yine Terim. Ancak istediklerini çok da yaptıklarını söylemek mümkün değil. Ya Lazio’yu eksik yakalayamadılar ya da atılan uzun topları İtalyan yarı sahasında tutmak mümkün olmadı.

Bu yönüyle bakınca santrfor arkası rolünde genelde başarılı işler çıkaran Halil aranır gibi oldu. Terim, ekstra bir hücumcuyla, merkezi eksiltmek istememiş olmalı. Pedro üzerinden hücum olgunlaştırmaya çalışan Lazio’nun Galatasaray ceza sahası çevresinde pas trafiği oluşturmaması, işleri daha da kolaylaştırdı Galatasaray adına.

Çoğu lig maçından daha az tehdit yaşadı Terim’in ekibi. İkinci yarı hareketlenen Lazio sağ kanadına hızlı bir müdahaleyle çözüm bulununca, oyun tempo bulamadı. Terim’in istediği senaryo da bu olmalı. Galatasaray, hiç geri düşmeyip, sadece 3 gol (1 penaltı) yediği bir periyotla namağlup lider bitirdi grubu. Şampiyonlar ligi temposu görmüş takımlardan kaçmış olmak büyük fırsat.

Oyun, 3 ihtimali de doğuracak şekilde akıp gitti. Galatasaray’ın galibiyeti de sürpriz olmayacaktı. İstediğini yapabilen çoğunlukla Fenerbahçe’ydi.

Pereira, merkezde Sosa, Mert Hakan, Zajc ile iki kenar çizgide Mesut ve İrfan’la becerisi yüksek bir 5’li hat oluşturdu. Fenerbahçe, topla iyi olan bu grupla oyunun önemli kısmına hükmetti. Dengesiz yakalanıp, Feghouli’ye mutlak bir pozisyon, Kerem’e gol şansı verdikleri andan itibaren 5’li işlemeye başladı. Bu yetenekli grubun standart üstü oynamasında bu kez dörtlü dizilen savunma bloğunun katkısı büyüktü. Halil, Kerem, Feghouli’nin kaleye dönmesine hiç izin vermediler neredeyse. Ceza sahası dışından şut şansı dahi tanımadılar.

Galatasaray, ikinci yarıda Van Aanholt’u Ferdi ile baş başa bırakabildiği atakların devamında pozisyona girebildi. Son vuruşlar kötü, Kim Min Jae de Türkiye kariyerinin en iyi maçını oynayınca skorbord değişmedi. Berke de kırılma anlarında Altay seviyesindeydi.

Bunun yanısıra Fatih Terim’in uzunca bir süre aynı ısrarda devam etmeye çalışması unutulmamalı. Üstelik Pereira tekrar üçlüye dönmüşken..

Sürekli duran ve gerilimi yükselen oyun, atanın kazanacağı bir maça dönüştü. Öyle de bir final oldu.

‘Skandal’ denilemeyecek hakem kararları ve maçın büyük bölümüne damga vuran saha içi gerginlikler ise artık utanç verici hale geldi.

Erken gol muhtemelen planlarımızda olmayan bir reaksiyona neden oldu. Önde basmaya çalıştık. Bu çaba, özellikle Zeki’nin ardına atılan toplarla karşılık buldu. Bu riski göze alarak Zeki-Caner ikilisiyle geniş bir alana yayıldık. Bu senaryo Abdülkadir ve Kerem’in daha çok merkeze gidip, Burak ve Halil’e yaklaşmasını getirdi beraberinde... Karadağ savunması, Cebelitarık gibi acemilikler yapmayınca merkezde bir boşluk açamadık. Bu hamlenin artısı Burak ve Halil’e odaklanmış rakip savunmanın, Abdülkadir ve Kerem’i unutması oldu.

Zamanımız var...

Oyunun devamında ibreyi tamamen lehimize çeviren iş, Hakan Çalhanoğlu’nun üzerindeki baskının kalkmasıydı. Bunu sağlayan en önemli sebep, Karadağ’ın değişiklikleriydi. Çok net pozisyon bulamasak da top hep bizde kaldı. Oyunu tamamen ele geçirdik. Orkun’un ekstra vuruşu, oyunu o anda bitirdi gibi. Şimdi çok zorlu bir Play-Off sürecindeyiz. Seri başı olamadık ve deplasmana gideceğiz. Statü gereği tek maç dezavantaj gibi gözüküyor. İyi tarafından bakmak lazım. Bu takım, anlık patlamalar yapmaya müsait. Stefan Kuntz’un da ihtiyacı olan zaman mevcut. Katar için umutları koruyalım.

Cebielitarık, 9-1 gibi dizilince rakip yarı alanın tam merkezi rahatça dolaştığımız bir alan oldu. Özellikle Çalhanoğlu, bulduğu bu lüksü iyi değerlendirdi. Topu, tehditkar olduğumuz bölgeye kolay getirdik. Buna rağmen ceza alanı içinde hücumcularımızı bulamadık.

Çözüm, dar alanda hızlı davranmaktı. Kerem’in çok kalabalık bir alandaki kişisel becerisi, farkın nasıl geleceğini işaret etti. Cebelitarık savunmacıları hızlı pas yaptığımızda ne yapabileceklerini bilemedi aslında.

Rakip 10 kişi kalmışken, Halil’in golü de benzer şekilde gelince yapılacak tek şey, kalabalık Cebelitarık merkezine saldırmaktı. Bu planda ısrarcı olmadık. Burak’ın duvar misali 3 asisti, ikinci yarıda da bu şekilde hücum etmemizi işaret ediyordu oysa ki...

Kuntz, iki beki değiştirerek yerden-sert kenar ortalarında ısrarcı oldu. Skoru da böyle büyütebildik. Bu plan da işlemişken, topu havaya kaldırışımız, aceleci bir tavırdı. Soğukkanlı kalıp, aynı aksiyonlarda ısrarcı olabilsek, skorbordda 10’u görmek de mümkündü.

Gün sonunda 6-0’a burun kıvırmak elbette mümkün değil. Ama 22’de 10 kişi kalan Cebelitarık’a karşı alınan bu sansasyonel sonucu hemen dün gecede bırakmamız lazım.

Letonya, Karadağ ve çok eksik Norveç’e nasıl yakalandığımız belleklerde.

Ayağımıza gelmiş büyük bir fırsat var. Ve Karadağ çok savaşçı.

Salı akşamı çok daha fazlasına ihtiyacımız var.