Ersun Yanal’ın başlangıç kadrosunu gördüğümde doğrusunu söylemek gerekirse çok şaşırdım. Ersun hoca sürprizlere açık adamdır Salzburg’da da bir yeniliğe imza atacak diye düşündüm gayet iyi niyetle. Beklentim 4’lü savunmanın önünde Topal, orta baklavada soldan sağa Emre-Alper-Meireles, forvette de Kuyt-Webo ikilisinin olacağı yönündeydi. Bu oyuncu grubuyla başka bir dizilişin faciaya davetiye çıkaracağını ben dahil çoğu futbolsever düşünmüştür, aksini kimse iddia edemez.

Ve fakat 4’lü savunmanın önünde Topal, orta dörtlüde soldan sağa Kuyt-Emre-Alper-Meireles ve tek santrfor Webo vardı. İnanılır gibi değildi, son yıllarda seyrettiğim en temposuz, en ritimsiz, en verimsiz ve en çok pozisyon veren Fenerbahçe vardı sahada.

Bu 4-1-4-1 dizilişi az kalsın büyük bir faciaya yol açıyordu. İlk 45 dakika bittiğinde Salzburg’un 9 şutuna karşılık Fenerbahçe rakip kaleye top bile gönderememişti.

Hocanın orta saha takıntısına anlam vermekte zorlandım. 58’de Sow ile Alper değişene kadar sahada 4 orta saha oyuncusu vardı ve kaleyi bulan ilk ve tek şut Kuyt’ın ayağından çıktığında dakikalar 54’ü gösteriyordu.

Sağ bek Mehmet Topuz, sol bek Kadlec aynı tarzda oyuncular. İkisi de deparsız, rakip defansın arkasına sarkıp arkadaşlarına en uygun pozisyonları arayan oyuncular değil. Oysa ki büyük takımların olmazsa olmazı deparlı kanat bekleridir ve takım ritmini büyük oranda onlar belirler.

Yeni transfer Kadlec’in Hasan Ali’den ya da Ziegler’den bir fazlasının olduğunu söylemek şu haliyle zor. PSV maçının son bölümünde olduğu gibi Yobo’nun dışarı alınıp Kadlec’in sol stopere geçtiği bir defans dizilimi Fenerbahçe’nin dengesini bulmasına zemin hazırlar.

Sağ stoper Yobo ile sol stoper Alves’in uyumsuzluğu ‘Chedjou-Dany benzemezliğini’ sollar. 10. dakikada Salzburg forvetinin kovaladığı topa Yobo 5, Volkan 10 metre uzaklıktayken, kalecinin Nijeryalı stoperden önce yetişip müdahale etmesi bence üzerinde düşünülmesi gereken bir sorun.

Bu durumdan en fazla muzdarip olması beklenen kulüp şüphesiz ki Galatasaray. Fatih Terim'in elinde son iki yılı şampiyon bitirmiş bol alternatifli bir kadro mevcut. Şampiyonlar Ligi'nde yarı finalin kapısından dönen takıma Chedjou ve Erman katıldı. Bana sorarsanız bu takıma iyi bir sol bek Devler Ligi için elzem. Türkiye sınırları içerisinde böyle bir sol bek bulmak pek mümkün değil. Mümkün olsa Milli Takım'ın sol bekinde son 5 yılda Hakan Balta ve Hasan Ali'yi görmezdik. Galatasaray haliyle yabancıya yönelecek ama elindeki sözleşmeli yabancı sayısı Melo'yla birlikte 11 oldu bile. Elmander ve Riera'yı göndermediği sürece parmağını kımıldatamaz.

Öz yerli oyuncu mu kaldı?
TFF'nin yabancı sınırlaması dünya futbolundaki bir sorunu da yeniden gündeme getirdi. Futbolcu kime göre ve neye göre yabancı. Artık tamamı öz yerli oyunculardan kurulu kaç ülke milli takımı var ki? İspanyollar Arjantinlileri, Portekizliler Brezilyalıları kendi oyuncuları gibi görüyorken, Alman Milli Takımı'nın tüm yaş kategorilerinde Türk ve Polonyalı hemegonyası varken, İtalya'nın yıldızı Balotelli'yken, U20'nin şampiyonu Fransa'nın kadrosunda üç beş tane Fransız bulunurken kimi yabancı göreceğiz biz.
Geçtiğimiz günlerde Barcelona'dan Pep'in takımı Bayern Münih'e 20 milyon Euro'ya transfer olan Thiago Alcantara daha iki hafta önce finalde attığı üç golle İspanya Ümit Milli Takımı'nı Avrupa şampiyonu yaptı. Kim bu Thiago biliyor musunuz?1994 Dünya Kupası'nda Brezilya Milli Takımı'nda attığı gollerden sonra bebek sevinci yapan Bebeto'yu hatırlar mısınız? İşte onun yanında hep sevince ortak olan bir Mazinho vardı. İşte o Mazinho'nun oğlu. İtalya doğumlu İspanya pasaportlu bir Brezilyalı.
O yüzden yabancı sınırlaması artık bu yüzyılın tartışması olmaktan çıkalı çok oluyor.
Keşke kulüpler geçen yaz bu konuları gündeme getirse, tartışılsa ve orta yol bulunsaydı. Şimdi TFF'nin yabancı kararını değiştermesi bu sezon için mümkün görünmüyor. O yüzden 6+0+4 kalıbına herkesin kendini uyduracak.

Galatasaray'ın üç yeni transferi
Galatasaray yeni sezon hazırlıklarının ilk bölümünü İngiltere'de yaptı. Şampiyon kadroya sadece iki takviye olduğu için yeni transferlerin derinlemesine analizini yapıp tefrikalar yazmak çok mümkün değil. Ama eski kadronun içinden yeni transferleri anlatmak daha sağlıklı olacak. Transferiyle Başkan Aysal ile Fatih Terim'in arasını açan Sneijder'ın gerçek yüzünü gösterdiği bir kamp dönemi oldu şüphesiz. İngiltere uçağına binerken fazla kilolarıyla dikkat çeken Hollandalı, idmanlarda ve iki hazırlık maçındaki formuyla parmak ısırttı. Resmen 'Uçan Hollandalı' ollmuş. Mourinho'yla İnter'deki günlerine dönmüş gibi. Galasataray'ın en büyük transferi oldu. Kampta Gökhan Zan ve Ceyhun Gülselam da kabuğunu kıranlardan. Zan, Terim sonrası gözden düşmüştü. Takımdan gönderilmesi de an meselesiydi. Fizik kalitesiyle futbol meziyetlerini birleştirmeyi nihayet başardı. Tıpkı geçen sezon Kayseri'ye kiralık giden Ceyhun gibi. Terim, yerli Sergio Bousquets'i stoperde denedi verim aldı, ön liberoya koydu yüzünü güldürdü. Tam Terim'in istediği kıvama geldi. Bu üç yeni! transfer Galatasaray'a hayırlı olsun.

Tolga Zengin, ‘Hasan Şaş sendromu’ yaşamasın
2002 Dünya Kupası'nın yıldızıydı Hasan Şaş. Brezilya'ya attığı golün ardından tüm dünyanın dikkatini çekmeyi başarmıştı. Liverpool Galatasaray'ın kapısında yattı Şaş'ı almak için ama ne Galatasaray onu gönderdi ne de o gitmek için istekli davrandı. Sonrasında bir türlü mutlu olamadı. Aynı sorunu Servet Çetin yaşadı bir kaç yıl sonra. Marsilya, dönemin yıldız stoperini almak için çok çaba sarfetti ama Adnan Polat'tan vizeyi bir türlü alamadı. Sonuç ortada. Trabzonspor Başkanı Sadri Şener 10 milyon dolara İbrahim Yattara'yı satmayarak büyük zarar etmişti. Şimdi aynı senaryonun yeni bir kahramanı var. Trabzonsporlu Tolga Zengin. Belli ki gönlü İstanbul'dan yana ama Beşiktaşla Trabzon bir türlü anlaşamıyor, olan Tolga'ya oluyor. Gitmek isteyeni göndermek gerek. Örnekler ortadayken diretmenin anlamı yok.

Eski yönetici Aşkın’ın gündeme getirdiği tapu devriyle ilgili bazı gerçekleri ortaya koymakta fayda var. Seyrantepe Projesi’ni başından sonuna kadar yöneten bürokratlarla tüm detayları konuştum. Öncelikle Galatasaray Kulübü’nün Türk Telekom Arena’nın tapusunu alması söz konusu değil. Çünkü dönemin Gençlik Spor Genel Müdürlüğü (GSGM) ile Galatasaray Kulübü arasında yapılan sözleşme sadece üst kullanım hakkını kapsıyor. Yani stadın tapusu devletin ve bunun devri mümkün değil.

Tabii bu sadece Galatasaray için geçerli bir durum değil. Aynı şekilde Fenerbahçe ve Beşiktaş da kullandıkları statların sadece üst kullanım haklarına sahipler. Dönemin Gençlik Spor Genel Müdürlüğü, Galatasaray’a Ali Sami Yen’i terk edip Seyrantepe’ye gelmesi karşılığında Türk Telekom Arena’yı
49 yıllığına kiraladı. Sözleşme gereği Sarı-Kırmızılı kulüp amatör branşlarda kullanılmak üzere GSGM’ye yıllık 1 milyon TL kira bedeli ödeyecek ve 2 yıl içinde de stadın üstünü tamamen kapatacaktı.

Fakat 2 yıl geçmiş olmasına rağmen kulüp yükümlülüklerinden bazılarını yerine getiremedi. Sözleşme gereği stadın üzerini kapatmadı. Şayet şu anda mevcut Spor Genel Müdürlüğü soruşturma açar ve olayı hukuksal boyuta taşırsa Galatasaray’ın kullanım haklarını da elinden alabilir.

Devletin tapu devri yapması ise hukuken mümkün değil. Çünkü devlet böyle bir tesisi ancak ihaleye çıkarak satabilir. Bu durumda da Fenerbahçe ya da Beşiktaş ihaleye girerek tapuyu alabilir.

O yüzden Galatasaray camiasının sivri dilli isimleri, stadı geçici bir süre kullanmak isteyen başka kulüplere ‘asalak’ demekle ortamı germekten ve köprüleri yıkmaktan başka bir şey yapmıyorlar.

Dış mihraklar yine devrede bu kez futbolumuzu ele geçirmek istiyorlar, bizi içten içe bölüyorlar.

Türkiye Futbol Federasyonu’nun yabancı oyuncu konusunda son aldığı 6+0+4 kararıyla tansiyon yine yükseldi. Oysa ne de güzel bir atmosfer oluşmuştu Gezi Parkı’nda. Dört büyük takımın gençleri birlikte poz vererek sembol olmuşlardı ülke nazarında. Ne çabuk dağıldı bu hava.

Diyorum ya bizi hep yabancı mihraklar bölüyor! Yine böyle oldu bak görüyor musun? Bir yabancı kararı yine karıştırdı futbol dünyasını.

3 Temmuz sürecinden sonra Türk futbol kamuoyu ciddi şekilde ayrıştı. Yargılanan da yargılayan da, tanık olan da dışarıdan izleyen de yöneticilerin adaletine güven duymuyor çünkü.

Herkes ayrıştı, TFF başkanı bu ülkede maçlara gidemiyor, bazı kulüpler arasındaki tartışmalar kavga boyutunu bile aştı. Empatinin ne olduğunu hatırlayan yok. ‘Ya bendensin ya düşman’ mantalitesi sinmiş her yere. Kimse kendi kusurunu görmüyor. Benden olma ama aynı çatı altında medenice tartışarak yaşayalım. Olmaz değil mi? Bu sadece futbolumuzun sorunu değil. Toplumun her kesimi böyle maalesef.

Efendiler futbolumuzun hali içler acısı farkında mısınız? FİFA sıralamasında 54. sıraya geriledik bu sizi rahatsız etmiyor mu?

Hani birlikte yaşamayı öğrenmiştik. En küçük bir yabancı tartışmasında ya da transfer krizinde herkes birbirinin kirli çamaşırlarını ortaya döküyor.
Biz ne kadar da ayrıymışız. Gezi Parkı’nda birleşen camiaların arasına yine yabancı mihraklar! girdi görüyor musunuz? Meselenin özü şudur ki; bizim birlikte yaşamaya gönlümüz yok...Yazık!

Tek suçlu medya öyle mi?

Türkiye’deki tribün terörünün sorumlusu kim diye bir soru sorsam nasıl bir sıralama yapar sınız?

Yönetici, futbolcu, teknik adam, medya, taraftar...
Bu tamamen duruma ve konuma göre değişiyor. Geçtiğimiz günlerde Bahçeşehir Üniversitesi’nin düzenlediği bir panele konuşmacı olarak katıldım. Panelin konusu sporda şiddeti önleme ve medyanın rolüydü.
Türkiye’de maalesef iki cephe oluşmaya başlıyor. Yönetici, teknik adam, futbolcu ve taraftara göre başaktör medya. Son yabancı krizi ve transfer döneminde yaşananları gördünüz. Koca koca kulüp başkanları TFF’yi tehdit eder, transfer konusunda iki kulüp birbirine girer. Suçlu ise yine medya!
Bu çok tehlikeli bir yaklaşım. Kışkırtıcı demeçler, sahada kavga eden futbolcular, basın toplantılarında kin ve nefret kusan hocalar varken medyayı başaktör yapmak hangi vicdana sığar.
“Abi bizim sözümüz sizin gibilere değil.” diye başlayan cümleler de çok samimi gelmiyor. Kendimize soyut bir düşman yaratıyoruz sonra onunla savaşıyoruz.
Türkiye’de tribün terörü bitirilecekse bunu sağlayacak olanlar önce sizlersiniz sevgili futbol ailesinin paydaşları.

Bu genç kardeşimizin futbol melekeleri ileride büyük bir yıldız olması için yeterli. Ama 4 yıl Fenerbahçe forması giymesi karşılığı 15 milyon Euro bedel biraz abartı. Alper 15 milyon ederse o zaman Borussia Dortmund’un orta sahasındaki İlkay Gündoğan kaç para eder hiç düşündünüz mü?

Son bir haftada ligimizin kalbur üstü sayılacak kulüplerinin antrenörleriyle sohbet etme şansım oldu. Hepsinin derdi ortak; “Yerliler el yakıyor.”
Önümüzdeki sezonlarda yabancı kısıtlaması olacağından her kulübün önceliği yerli futbolcu. Ama kime talip olsalar fiyatlar uçuyor.
Alper’in bu kadar para etmesinin altında yatan en önemli gerçek, yabancı sınırının önümüzdeki sezondan itibaren daraltılıyor olması.
Yabancı sınırlaması konusu bizim ülkemizde çok hassas bir dengede doğrusu. ‘Yabancı sayısı azaltılmalı’ desen, ‘faşist’ yakıştırması yapılır, ‘yabancı sınırı kalkmalı’ desen yerliler isyan eder. O halde biz bazı gerçekleri ortaya koyalım yorumu siz yapın.
Son Şampiyonlar Ligi finali Bayern ile Dortmund arasında oynandığı için oradan devam edelim. Alman futbolunda 2006’dan itibaren yabancı sınırı kalktı. O tarihten beri Almanlar’ın sesi daha gür çıkmaya başladı. Tıpkı İspanya gibi. Hem milli takımları hem kulüpleri zirvelerde geziyor.
Şampiyon Bayern Münih’ten başlayalım. Bavyera ekibinin kadrosunda tam 16 Alman oyuncu var, bunların 8’i milli takımın omurgasını oluşturuyor. Lahm, Badstuber, Müller, Schweinsteiger ve Kroos altyapıdan, kaleci Neuer Schalke’den, Boateng Hertha’dan, Gomez Stutgart’tan gelme.
Dortmund’un kadrosunda 18 Alman var,
3 Polonyalı, 2 Avustralyalı, 1 Macar, 1 Türk,
1 Brezilyalı, 1 tane de Sırp... Sürekli oynayan kadronun içinde Götze ve Schemelzer ve tabii bir de devre arasında katılan Nuri altyapıdan. İlkay Nürnberg’den, Hummels Bayern’den, Reus Mönchengladbach’tan, Subotic Mainz’dan, Weidenfeller Kaiserslautern’den, Lewandowski Lech Poznan’dan alındı. Doğru planlamayla dipten gelip Şampiyonlar Ligi finalini gördüler.
Belki sınırsız olmamalı ama çözüm sınırlamada değil doğru planlamada.
Bunu görün artık.

Galatasaray’ın eli kolu bağlı!

Galatasaray, Lille ’den aldığı Kamerunlu stoper Chedjou ’yla 11 sözleşmeli yabancıya ulaştı. Melo da kiralık, etti 12. Bu saatten sonra Galatasaray’ın yabancı alabilmesi için mutlaka birini göndermesi gerek. Zira kulüpler yeni sezonda en fazla 10 oyuncuyla sözleşme imzalayabilecek, bunların 6’sı müsabaka isim listesinde yer alabilecek.

2014/15 sezonunda ise TFF ’nin yabancı kuralı daha da sertleşiyor; kulüpler 8 yabancıyla sözleşme imzalayıp ancak 5 tanesini oynatabilecek. Hali hazırda Galatasaray ’ın iyi bir sol beke ihtiyacı var. Ne Riera ne de Hakan Balta bu pozisyonu domine edebilecek durumda. En zayıf halkalar Ujfalusi, Riera, Elmander ve Dany. Bunlardan birkaçı gitmeden yeni bir yabancı gelemez. O yüzden yeni çilek isterken dolaptakileri bitirmek gerek.

Yazık oldu Kafkas’a

Türk futbolunun kalbini yönetiyordu Tolunay Kafkas. TFF Futbol Gelişim Direktörü’ydü. Alt kategori milli takımlarımızın hepsi ona bağlıydı ve belki de yeni bir jenerasyon yetişmesine liderlik edecekti. Keşke etseydi. Ama edemedi, etmedi Tolunay Kafkas. Şenol Güneş’in istifasının ardından gelen ilk teklifle Trabzon’un yolunu tuttu. “Hayallerimin takımına geldim” demişti imzayı atarken. O günden sonra, ‘Türk futbolunun hayalleri ne olacak?’ sorusunun cevabı hep havada kaldı. Türkiye’de dört büyükler güçlüdür, caziptir. İstediği her hocayı, her futbolcuyu alır. Bu algıyı biraz daha güçlendirdi Tolunay Kafkas’ın Trabzon’a gidişi. Keşke Tolunay hoca direnseydi büyüklere, gitmeseydi de şimdi hem kendi hem de ülke futbolu kazansaydı. Yazık oldu.

Fethiye; İnegöl ve Yeni Malatya’yı eleyerek Hatay’a nazaran daha zorlu bir yoldan geldi Konya’daki finale. Ama Hatay için de farklı anlamlar taşıyordu PTT 1. Lig’e yükselmek. Zira geçtiğimiz günlerde hepimizi yasa boğan Reyhanlı patlamasının acılarını bir nebze olsun hafifletecekti Hatay halkının. Bunun manevi desteğini arkasında hisseden Bordo-Beyazlı Hatayspor dakikalar henüz 3’ü gösterdiğinde Mehmet Fuat ile öne geçti. Bu golün üstüne psikolojik üstünlüğü tamamen eline geçiren Hatay 10 dakikalık bir periyotta rakibini boğmak için tabiri caizse kontrolü kaybetmek pahasına topla tüfekle saldırdı. Fethiye’nin soğukkanlı denge futboluna geçmesi çok zaman almadı. Takımın 10 numarası Onur, her duran topun başına geçti ve Hatay’ın rüzgarını dindirdi. Tabii sadece Onur değildi direnen. Sol bek Bülent ve açığında oynayan Ekrem oyunun ibresini Fethiye’ye çevirdi. Zaten Ekrem sol kanattaki yüksek temposunu 20. dakikada golle süsledi. Erken gole rağmen maçı çeviren Fethiye, Hatay’a oranla daha dikine oynayıp bol pozisyona girdi. Maçın son anına kadar oynadı, istedi, zorladı. Sonra da emeklerinin karşılığını bitime dakikalar kala Volkan’la aldı.

Aşk-ı futbol: Fethiye

Fethiyespor çok nevi şahsına münhasır bir kulüp. Herşeyden önce logosu kalp şeklinde ve
dünyada bir eşi daha yok. Fethiyeliler sevginin takımı olduklarını söylüyorlar logolarından yola çıkarak. Geçen sezon ligin en centilmen taraftarı seçilmeleri de boşuna değildi. Taraftar gruplarının sloganı bile ‘Aşk-ı Fethiye’ gerisini siz düşünün. Tribün terörünü yeneceksek ülke olarak ‘Aşk-ı futbol’ sloganını kazıyalım kalbimize. Tıpkı romantik şehrin futbol kahramanları gibi.

Arsenal 1-0 kazandı ve Premier Lig’i 4. sırada bitirerek Şampiyonlar Ligi biletini kaptı. Maç sonunda tribünler coşmuş, Arsenal’i şampiyon olmuşcasına alkışlıyordu. Herkes çok mutluydu, Arsene Wenger’in son üç yıldaki fiyasko planlamalarını yüzüne vuran yoktu.

Peki Samet Aybaba, Arsenal’i çalıştıran meslektaşı kadar şanslı mı? Tabii ki hayır. Beşiktaş, Kayseri’ye yenilmesine rağmen ligi 3. sırada bitirdi. Avrupa Ligi biletini cebine koydu. Ama Samet hocanın hataları hep gündemde. Peki neden? Çünkü burası Türkiye. Burada iklim çabuk değişir. Kışları bazen çok yumuşak geçebilir, baharda üşütüp yatağa düşersiniz. Aralık ayında Samet Aybaba’nın ne kadar doğru tercih olduğunu bizzat kendi başkanı dile getirirken, bugün aynı başkan hoca arayışlarına başladı bile.

Yanlış planlamanın tek sorumlusu neden Aybaba oluyor öyleyse. Bunun cevabını yıllardır kimse veremiyor. Hoca hatalı, futbolcular ruhsuz, yönetim kurulu basiretsiz ama başkan başarılı. Böyle bir yönetim modeli dünyanın hangi ülkesinde olabilir. Ortada bir başarı varsa, yani Beşiktaş’ın üçüncülüğü başarı sayılıyorsa Samet hoca ve Fikret Orman başarılı. Fakat ortada bir fiyasko varsa o zaman neden bunun cezasını Aybaba tek başına ödesin?

Kanaatimce, ikisinin de bu tabloda payı var. Sezon başında ‘feda’ diyen bir takımın devre arasında Gökhan Süzen, Niang ve Dentinho üçlüsüne para yağdırmasını kimse izah edemez. Hilbert bu takımın en istikrarlı parçasıyken ısrarla takımdan gönderilecek olmasını da.

Belli ki, ortada başarısız bir tablo olduğunu kabul edenlerin sayısı az değil. Çünkü bizim futbol coğrafyamızda, ‘Üç büyükler hocasız çıksa ligi 3. bitirir’ klişesi var. Bana sorarsanız bardağın dolu tarafını da görün derim.Ama bizde iklim farklı değil mi?

Teknik adamlar ve futbolcuların küçücük bir kıvılcımı tribünlerin fitilini ateşler. Bu hep böyle olmuştur. Volkan ya da Sabri burada isimlerin bir önemi yok. Futbolcuların sadece takımlarına karşı değil kamuoyuna karşı da bir sorumlulukları vardır. Bu seviyede futbol oyanayan aktörlerin öfke kontrolünü yapabiliyor olması gerekir, atacağı bir yumrukla kendi camiasını nakavt edeceğini düşünmesi gerekir.

Milli Takım’ın da bir numarası Volkan’ın daha maçın başında Drogba ile başlayan sürtüşmesi, -ki son derece gereksiz ve haksız, Ay-Yıldızlı formayı defalarca birlikte terlettiği belki bir çok defa masada yan yana oturup yemek yediği Sabri’yle yaşadığı kavga kabul edilebilir değil.

Takımının oyuncu değiştirme hakkı olmadığı için gördüğü kırmızı kart Şampiyonlar Ligi’ne bile malolabilirdi Volkan’ın. Bir anlık öfkesinin koca Fenerbahçe camiasına faturasını düşünebiliyor musunuz? En az 30 milyon euro.
Hadi mali kaybı geçtim olası bir mağlubiyet ortalığı savaş alanına döndürmeyecek miydi? Geçen sezon polis otolarının yakıldığı Süper Final ne çabuk unutuldu. Bu sadece Fenerbahçe’ye değil Türk futboluna vurulacak bir darbe olacaktı, çok net.

Şimdi Fenerbahçe yönetiminin ilk toplantıda bu konuyu masaya yatırması ve bu sorumsuzluğun faturasını kesmesi gerekir.

Bu neyin kutlaması?

Maçın bitiş düdüğüyle birlikte zihnimde Volkan ile ilgili bu düşünceler canlanırken, mağlup olan Galatasaraylı futbolcuların sahanın ortasında omuz omuza kutlama yapması beni bir o kadar hayrete düşürdü.
Evet Galatasaray şampiyonluğunu geçen hafta Sivas maçında ilan etti, kutlama da yapmadı. Eğlenceyi son haftaya bıraktı. Peki Kadıköy’de hem de Fenerbahçe’ye mağlup olmuşken, ‘Bu neyin kutlaması?’ diye sormazlar mı adama.

Netice-i kelam; dün gece resmen roller değişmişti. Eminim ki dün Türkiye’nin bir çok noktasında sırf Volkan’ın maç içindeki, Galatasaraylı futbolcuların maç sonundaki davranışları yüzünden kavgalar çıktı ama Saracoğlu sakin kaldı. Fitili ateşlenmeye en müsait hep taraftar olmuştur ama dün onlar ayıplanan değil ayıplayan taraftı. Umarım ayıplananlar sakin kafayla yaptıklarını izleyip yanlışlarından dolayı taraftardan özür dilerler.