Bjelica kimsenin öngöremediği hatta kendisi dışında başka bir hocanın da kolay kolay cesaret edemeyeceği bir 11’le ve dizilişle maça başladı. 3’lü savunmanın önünde Doğucan’ı görevlendirip, kanat beklerinde Larsen ile genç Arif’i kullanan Hırvat teknik adam, çift forvetli sisteme döndü. Sezon başından beri Avcı döneminde de Orhan Ak’la da aynı şeyleri deneyip, farklı sonuçlar bekleyen Trabzonspor, dün belli oldu ki keskin bir değişim sürecinde. Hocanın herkesi görme isteği elbette anlaşılabilir ancak sahaya çıkardığı bazı isimlerden verim alması hayalden öteye geçmeyecek gibi. Örneğin Bardhi... Geldiğinden beri neredeyse hiçbir maçta öne çıkmayan Kuzey Makedonyalı, yine sınıfta kaldı. Keza Arif’in de henüz A takım seviyesinde olmadığı bir gerçek.

Fazlası olmalıydı

Trabzonspor ilk yarıyı Umut Bozok’un golüyle önde kapatsa da, henüz 10. dakikada 10 kişi kalan ve hocası atılan rakibini boğamadı. Evet topa daha fazla sahip olan taraf Fırtına’ydı ancak organizasyon eksikliği, 3. bölgedeki kopukluk ve uyumsuzluk had safhadaydı. İkinci devreye değişiklik yapmadan başladı Bjelica... Ankaragücü tehlikeli geliyordu ki Doğucan’ın şık pasında günün adamı Umut Bozok bir kez daha ağları havalandırdı ve maçı kopardı. Trabzonspor’un Hırvat hocası, oyun anlamında pek istediğini bulamasa da cesaretinin bedelini 3 puanla aldı

Normalde yönetim ve hoca değişiklikleri takımlar üzerinde pozitif etki yaratır, kısa zamanda toparlanma emareleri ortaya çıkardı. Ancak Trabzonspor’da tam tersi bir durum söz konusu. Her geçen maç işler daha çözümsüz bir noktaya gidiyor. Oyuncu grubu reaksiyon vermiyor aksine bazı isimler adeta sahada takımı sabote eder gibi davranıyor. Mesela dün Bakasetas’ın gördüğü kırmızı kartın hiçbir açıklaması yok. Kayıp geçen sezonda yaptıklarıyla hanesine artı yazılabilecek ender isimlerden biri olan Bakasetas bile böylesine sorumsuz şekilde takımı eksik bırakıyorsa, yönetimin artık radikal kararlar almak için daha fazla beklememesi gerekir. Aksi takdirde bu yaşananları sadece izlemek, tüm yükü hocanın omuzlarına yüklemek, Bjelica’ya ciddi zarar verir.

Kredileri tükeniyor

Hırvat teknik adam her ne kadar bir şeyler yapmaya çalışıp, 2 maçta da en azından 11’e 11 oyunlarda doğru plan uygulasa da, Trabzonspor’un içinde bulunduğu durum taktiğin tekniğin çok ötesinde! Sivasspor mücadelesinde olduğu gibi Konya deplasmanında da ilk yarı bitmeden 10 kişi kalan Bordo-Mavililer, teslim bayrağını erkeden çekti. İkinci yarıda ise Konyaspor’un golü adeta ‘geliyorum’ dedi ve geldi. Şu durumda kalan 6 maçı yok sayıp, ‘biz gelecek yılın planlamasını yapıyoruz’ demek taraftarı ve camiayı kesmez.

Sorunları daha fazla halının altına süpürmeden güçlü bir yol haritası çizmek, daha da önemlisi bunu doğru iletişimle anlatmak gerek. Yoksa bu süreç büyük potansiyelle göreve gelen Bjelica’nın kredisini sezon sonu gelmeden tüketir. Sonrasında sıra kime gelir onu tahmin etmek de zor değil!

Kupadan elendikten sonra net hedefi kalmayan Trabzonspor’un Kasımpaşa maçında harikalar yaratmasını kimse beklemiyordu. Ancak bu kadar ruhsuz, isteksiz ve konsantrasyondan uzak bir takım görüntüsü de pek anlaşılır değil. Koskoca ilk yarıda Bakasetas ve Gomez’in çaprazdan yaptığı şut denemeleri dışında Trabzonspor’un yarattığı tehlike yok. Orta sahadan bir türlü pasla çıkamayan Bordo-Mavililer, ilk topu uzun vurarak 3. bölgede set oyununa geçmeyi denedi. Ancak Gomez dışında o topları indirecek oyuncu olmayınca, o plan da tutmadı. Kasımpaşa orta alanı hep rahat geçti, bol bol kaleyi yokladı, Chouair’in şık frikiğiyle de golü attı. Zaten son haftaların nadir iyi isimlerinden Abdülkadir Ömür’ün sağ çizgiye çekildiği bir düzende, orta alanda güçlü olmak Trabzonspor için imkansızdı!

Hak edilmiş yenilgi

İkinci devre başlarken, İhsan hocanın ilk işi Abdülkadir’i merkeze çekip, Visca’yı oyuna almak oldu. 10 dakikalık bölümde Trabzonspor daha hareketli gözükse de tempo kısa sürdü. Zaten Visca sakatlanıp çıkınca, maç başındaki düzene mecburen dönüldü. Kasımpaşa ise arkada kalabalık bekleyip, geçiş hücumlarıyla tehlike yaratmaya çalıştı. Nitekim aradıkları fırsatı bulup, Mustafa Eskihellaç ile golü attılar ancak VAR’a takıldılar. 76. dakikada ise Eysseric’in gole çevirdiği penaltı sonrası Trabzonspor tamamen pes etti. Avrupa, kupa, lig fark etmeksizin yine bir deplasmanda tel tel dökülen Bordo-Mavili takım, hakedilmiş yenilgilerine bir yenisini ekledi!

Geri dörtlünün hepsi kötüydü, özellikle de Bartra. Yenilen 2 golde net hatası vardı. Denswil konsantrasyondan uzaktı, Peres fizik olarak bitikti. Biraz Eren ayakta kalmaya çalıştı ancak onun da pozisyon almada yanlışları göze çarptı. Ve elbette Uğurcan Çakır... Trabzonspor’un kaptanı son yıllardaki en kötü maçlarından birini çıkardı, kalitesine yakışmayacak goller yedi.

Yusuf’a nasıl dayandı?

Trabzonspor’un aslında direnç ve iştah konusunda pek sıkıntısı yoktu. 1-0 geriye düştükten sonra da rakip 3-1’i bulduktan sonra da karşılık verdi, özellikle bazı oyuncular sahaya karakter koydu. Ancak Yusuf Yazıcı’nın bu haliyle 45 dakika dahi oynaması, Orhan Ak hocanın başlı başına en büyük hatasıydı. Neyse ki Bardhi girdikten sonra takım toparlandı fakat doğru işleyen sistem, Markovic’in kenara alınmasıyla yine bozuldu. Biri çıkacaksa, o Visca olmalıydı. Çünkü fizik olarak hâlâ istenen düzeye ulaşamadı.

Gomez ve Abdülkadir...

Orta sahayı toparlayan Bardhi’nin sola çekilmesiyle üretkenliği azalan Bordo-Mavili takımda, gol bölgesinde tüm yük Gomez’e bindi. Zaten o da, ‘doğru adam, yanlış zaman’ lafının özeti gibi. Böyle bir sezonda, bu takımda kalitesine yazık oluyor. Dün de attığı golün yanı sıra 2 net fırsat hazırladı. Markovic ikisinde de direğe takıldı. Gomez gibi çabası boşa giden diğer oyuncu Abdülkadir Ömür. Kuntz tarafından yaşadığı ‘mobbing’e rağmen kafa olarak maça çok iyi çıktı, elinden gelenin fazlasını yaptı ancak dedik ya; bu savunmayla kazanmak mümkün olmadı!

Trabzonspor’da sahaya çıkan 11 pek fazla şey vaad etmese de ilk 20- 25 dakikalık görüntü hiç fena değildi. İstekli, tempolu ve gol için deneyen bir takım vardı. Buna rağmen Adana Demirspor’un 2 net fırsat yakaladığını unutmamak gerek. Henüz 8. dakikada Yusuf Yazıcı’nın şansının da yardımıyla attığı gol ve Belhanda’nın çok erken gördüğü kırmızı kart sonrası herkes maçın rahat geçeceği düşüncesine kapıldı. Fakat Montella’nın 34’te yaptığı değişiklikler, işin seyrini değiştirdi. 1 kişi eksik Adana Demirspor, 3’lü savunmaya geçip, çok doğru oynadı, pozisyonlar yakaladı ve ilk yarı biterken golü atıp devamında öne geçme fırsatını kaçırdı. Rakip ceza sahasında topla buluşma, isabetli şut ve gol beklentisi gibi kilit istatistiklerde rakibinin gerisinde kalan Trabzonspor, ikinci yarıya da tutuk başladı. Hatta bir ara pas hızı ve üretkenlik o kadar düştü ki, sanki gazozuna oynanan sezonun son maçı gibiydi.

Bu Yusuf’la olmaz!

Hemen her hareketinde ağır kalan Yusuf Yazıcı ve sağ kanat oynatılan Maxi Gomez’le gol aradı Trabzonspor! Oyun o kadar sıkıştı ki, bir duran top veya penaltı işi çözebilirdi. Gerçi hakem onu da vermedi! 77. dakikada ise özel bir adam her şeyi değiştirdi: Edin Visca. 2 ciddi sakatlık geçiren sezonun şanssız ismi, oyuna girdiği gibi Hugo’ya kornerden asisti yaptı, 3 dakika sonra da frikikten muazzam bir gol attı. Trabzonspor, ilk 3 hedefi doğultusunda çok kritik maçı kazanarak seçim sürecinde yeni bir krize izin vermedi. Ancak potansiyelinin çok altında oynayan veya oynatılan bu kadronun iyi bir hoca dokunuşuna ihtiyaç duyduğu çok belli.

Sanki deplasmandaki Basel maçının kopyasını izliyor gibiydik... İştahlı, coşkulu, pozisyon üreten ancak yine son vuruşu yapamayan bir Trabzonspor vardı yine. İlk devrenin en iyisi Abdülkadir Ömür, 2 kez direğe takıldı, onun dışında da Bordo-Mavililer net fırsatlar harcadı. Rakip savunmayı merkezden açamayınca kenarlara yönelen Trabzonspor, 20’den fazla orta denemesinde bulundu. İşin enteresan tarafı, o ortaları açan oyuncunun çoğu zaman Maxi Gomez olmasıydı.Uruguaylı forvet sıklıkla kanattan servis yapmaya çalıştı ancak içeride o topları gol yapacak kimse yoktu!

Siopis çıktı 2 geldi

İkinci yarıya Umut Bozok-Yusuf Yazıcı değişikliğiyle başladı Trabzonspor. Ümraniye ise ilk tehlikeli gelişinde golü attı. Sonrasında Avcı yine Siopis’i çıkardı ve Bordo-Mavililer yine ikinci golü yedi. Dedik ya, aynı Basel maçındaki gibi! Devamında stattaki uğultular, tribünlerdeki kafa karışıklığı ve bolca ıslık... Trabzonspor tarihinin en pahalı kadrosu, kötü performanslarına bir yenisini ekledi ve tek tutunacak dal olan Akyazı’daki 726 günlük kaybetmeme serisi de bitti. Üstelik de ligin son sırasındaki takıma karşı!

Yanlış planlama

Elbette takımın hocası sahaya girip, net pozisyonları gol yapmayacak. Trabzonspor’da bitmek bilmeyen bir son vuruş beceriksizliği veya şanssızlığı var. Ancak genel tabloya bakıldığında; önemli maliyetlerle kadroya katılan 13 yeni transferin hemen hemen hiçbiri vasatı aşamadıysa, burada kadro mühendisliği olarak da planlama anlamında da ciddi problem var demektir. Artık bunu kabul edip, radikal kararlar almak gerekir.

Yaşadığımız büyük acının ortasında geçtiğimiz haftaki maçta verilen birlik-beraberlik mesajları, depremzedeler için yapılan duygusal koreografi ve tribünde 90 dakika boyunca yükselen tezahüratlar çok anlamlıydı. Dün de yarım kalan işi bitirme zamanıydı. İnsanımızın yüzünü bir kez daha tebessüm ettirebilmek için Trabzonspor sahadaydı. Bordo-Mavililer her ne kadar önde baskılı ve daha iştahlı başlayan taraf olsa da, deplasmandaki kolay gol yeme hastalığı yine tekrarlandı. 13. dakikada savunma arkasına atılan topun devamında 1-0 geriye düşen Karadeniz ekibi, hemen reaksiyon gösterdi. Özellikle sol taraftan Larsen’i çok iyi kaçıran Trabzonspor, Maxi Gomez’in yarattığı penaltıda beraberlik şansını yakaladı ama Bakasetas kaçırdı. Maç boyunca da işte bu şanssızlık silsilesi devam etti. Hakem Lahoz, net penaltıyı VAR’da izleyip vermedi, Denswil’in golü iptal edildi. Umut Bozok’un ağlara giden şutu da ofsayt gerekçesiyle sayılmadı.

Bizde de hatalar var

Elimizdeki turu hatta iyi de oynadığımız maçı, amatörce hatalar ve hakem eliyle kaybettik. Elbette Abdullah hocanın da çok tartışılacak kararları var. Bartra’yı sağ bek başlatıp, ikinci yarıda orta sahadaki 2 dirençli adamı çıkartıp, ikinci golün zeminini hazırlamak gibi! Kısacası neresinden bakarsan bak yazık oldu. Önce lige ardından Avrupa’ya havlu atan Trabzonspor’un elinde daha Mart ayı gelmeden sadece Türkiye Kupası kaldı!

Türk Futbol tarihinin en anlamlı maçına çıktık dün. Tribünlerdeki birlik mesajı, yinelenen destek çağrısı, acıların paylaşılması inanılmazdı.Deprem felaketinin acısını en derinden hisseden milyonların tercümanı oldu Akyazı’daki taraftarlar. Böyle bir günde oynanan futbol da, kazanmak veya kaybetmek de hiç önemli değildi. Maksat, futbolun birleştirici ve iyileştirici gücünü bir nebze olsun göstermek, ‘Biz biriz’ demekti. Dedik de. Hem de en yüksek sesle... Maç boyunca tribünlerden yapılan her tezahüratta tüylerimiz diken diken oldu, kuşkusuz hepimizin gözleri doldu. Bu atmosferde futbolcularımızın yüzde yüzüyle saha içine odaklanması da elbette zordu. Sadece futbolcular için değil taraftarlar için de öyle... 11 gündür yaşanan acılar, her şeye rağmen ayakta kalma çabası futbola reaksiyon gösterebilmeyi unutturmuştu sanki. Basel’in son derece doğru yerleşimi ve bununla beraber etkili hücum setleri zaman zaman yüreğimizi de ağzımıza getirdi.

Yüreğinize sağlık

İkinci yarının başından itibaren ise tam manasıyla oyuna, futbola, hücuma döndük adeta. Tribünlerin de coşkusuyla ‘gol geliyorum’ diyordu. Öyle de oldu. Etkili ataklar, Larsen’in 65’teki golüyle tabelaya yansırken farkı artırabileceğimiz fırsatlar da peş peşe geldi. Hücumun hem merkezinde hem yönlendirilmesinde çok aktif rol üstlenen Maxi’nin kılpayı ofsayda kurban giden golü onun da özgüvenini yakalaması için önemliydi. Sahanın her yerinde kontrolü elinde tutan Trabzonspor, küçücük bir teselliye dahi çok ihtiyacımız olan gecede içimizi ısıttı. Sosyal medyada AFAD çadırlarından paylaşılan fotoğraflar bu galibiyetin, bu gecenin, bu kardeşliğin ve birlikteliğin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha kanıtladı. Emeği geçen herkesin yüreğine sağlık.