Avrupa Şampiyonası’na başlarken, grup lideri olmanın hesaplarını yaparken, şimdi sonuncu olup elenme tehlikesi ile karşı karşıyayız. İtalya maçının kopyası bir yenilgi aldık Slovenya karşısında. Avrupa’da hiç bir başarısı olmayan, takımın iki pivotundan biri olan Lisec’in de sakat olduğu Slovenya karşısında kesin favori bizdik. Ama hücumda hiç birşey üretememiz, kenar oyuncuların hiç katkı alamamamız nedeniyle yine 55 sayıda kaldık.

55 sayıyı da maça ilk beş başlayan isimler üretti. Teknik ekibin de bench oyuncularını da maçın içine sokmak için en ufak bir çabası olmadı. İlk yarıdaki savunma stratejimizdeki yanlış da, iyi oynadığımız zamanlarda öne geçmemize engel oldu. Rakibin uzunu yok ve pota altını kullanamıyor. Şutör kısaları var ve ilk yarıda her ikili oyunda perdeleme sonrası, rakip kısalar boş şut buldu. Bizim uzunların onları karşılaması gerekiyordu ama ilk yarıda bu yapılmadı.

Daha fazlasını yapabilirdi

Herşeye rağmen yine oyunun içindeydik. Hatta 4. periyodun başında iyi savunma yapıp uzun süre basket yemedik ama atamadık da. Arka arkaya fauller kaçtı, top kayıpları had safhaya ulaştı. Yine maçı belki de koparacağımız anlarda inanılmaz top kayıpları yaptık. Tam 20 top kaybı yapınca, maç kazanmak da zor olur. Stokes maçı 17 ve 19 ribauntla tamamladı ama son periyotta eline top değmedi. Bu hücum düzeni ile maç kazanmamız zaten mucize olurdu. Hiç alternatif bir hücum planımız yoktu. Bahar’a üç numarada sırtı dönük pozisyonlar yaratılabilirdi.

4 numara oynayan Tuğçe’ye üçlük atacak pozisyonlar hazırlanabilirdi. Ayşe Cora, Tilbe işin içine daha çok dahil edilebilirdi. Bütün maçı 5 kişi oynayınca oluşan yorgunluk, kaçan serbest atışların ve top kayıpların nedeni oldu. Macaristan’ın bizim yenemediğimiz İtalya’yı mağlup etmesiyle de derece umuduyla gittiğimiz Avrupa Şampiyonası’na daha ikinci günden veda ettik. İnanılır gibi değil. Bu kadro, bundan çok daha fazlasını yapabilirdi. Oyuncuların mücadelesine, azmine diyecek bir şey yok. Ama ortaya basketbol adına neredeyse hiçbir şey koyamadık.

Grupta liderlik maçıydı. Kazanan büyük olasılıkla doğrudan çeyrek finale kalacaktı. Tam bir savunma maçı oldu. Milliler, aslında savunma olarak çok iyi hazırlanmıştı maça. Ama kritik anlarda yapılan top kayıpları, kritik anlarda verilen hücum ribauntları, hakettiğimiz maçı İtalya’ya verdi.

Bütün periyotlara iyi başlayan, ama kötü bitiren taraf biz olduk. Fenerbahçe’de vasatın çok altında bir sezon geçiren Sottana’nın maçı takımına kazandırması da ayrıca can sıkıcı oldu.

İlk periyotta Pelin kenardan gelip müthiş bir enerji ortaya koydu, tam 13-0’lık seriyle periyodu 17-10 önde bitirdik. İkinci çeyreğin başında 6 dakika sayı atamayan taraf bizdik bu kez. Devre kafa kafaya bitti.

Moral bozucu yenilgi

3. periyodun başında Işıl ve Cansu’nun üçlükleri ile yine 7 farkı yakaladık. Ama İtalya oyun disiplinini ve maçı hiç bırakmadı. Periyot 37-36 bitti.

4. çeyreğe bu kez Olcay’ın üçlükleri ile başladık, 49-44 öne geçtik. Ama tam bir hamle daha yapıp oyunu koparacağımız anlarda ya hücumda organize olamadık ya da top kaybı yaptık.

Savunmamız harikaydı, bu sefer ribauntları alamadık. 2.5 dakika kala sahanın en iyilerinden Cansu’nun üçlüğü ile yine umutlandık ama, Sottana tecrübesiyle noktayı koydu.

Moral bozucu bir yenilgi oldu ama bu savunma performansını devam ettirip, hücumda Stokes’u biraz daha aktif kullanmanın yollarını bulabilirsek, daha verimli olabiliriz.

Kötü gününde olan Tuğçe’nin de devreye gireceğini düşündüğümüzde, çeyrek final ve olimpiyat hedefine doğru ilerleyebiliriz.

Slovenya ve Macaristan, yenebileceğimiz rakipler. Ama bu can sıkıcı mağlubiyeti bir an önce unutmamız gerekecek.

Sezon başında yapılan 9 yeni transferle beraber, Anadolu Efes’ten kimse böylesine bir başarı beklemiyordu.

Bir önceki yıl Euroleague’de sonuncu olan, takımı genelde yaptığı gibi silbaştan değiştiren Anadolu Efes’in doğru parçaları bir araya getirdiği gözleniyordu ama sonuçta, yeni takımın zamana ihtiyacı vardı.

Roller çabuk belirlendi

Ama Ergin Ataman ve ekibi zamanı hızla ileri sardı. Roller çabuk belirlendi, sezona Cumhurbaşkanlığı Kupası galibiyeti ile girildi, Euroleague’de de galibiyetler arka arkaya gelmeye başladı.

Sadece Larkin değil

Sezon başı beklentilerin çok altında kalan, sezon sonu beklentilerin çok ama çok üzerine çıkan Larkin faktörü başarıda etkendi ama, daha bir çok dişlinin yan yana gelmesi asıl önemli olandı. Örneğin Vasilje Micic... Geçen yıl Jasikevicius’un elinde bilgi ve tecrübe kazanan Sırp oyun kurucu, bu takıma yardımcı rolde olması için transfer edildi.

Micic gerçek bir yıldız

Ama son zamanlarda bu kadar gelişme gösteren ve kendini aşan çok az oyuncu gördüm. Micic, gerçek bir süper yıldız oldu. Larkin’in ışıl ışıl parladığı zamanlarda bile o ışığın gölgesinde kalmadı. Efes için hiç de hesapta olmayan bir performanstı Micic’in oyunu.

Moerman’ın en verimli sezonu

Keza Moerman da kariyerinin en verimli sezonunu geçirince, Dunston zaten bildiğiniz gibi, takımda ana roller belirlenmiş ve bu yıldızlar maksimum verimle oynamaya başlamıştı. Simon, Beaubois, Anderson, Doğuş ve Pleiss görevlerini kusursuz yaptı, ortaya harika bir takım çıktı.

Az sürede ciddi katkılar

Buğrahan, Metecan ve Sertaç az süre alsalar da oynadıkları dakikalarda ciddi katkılar verdi. Ergin Ataman ve ekibi oyunculardan maksimum katkıyı alacak düzeni de çabuk oturtunca hem keyifle izlenen hem de kazanan bir takım ortaya çıktı.

En büyük övgü; kondisyon ve sağlık ekibine

Aslında en önemli övgüyü de kondisyon ve sağlık ekibi almalı. 13 günde 7 maç oynayan, 7 maçı da maksimum performansla oynayan bu oyuncuları formda ve güçlü tutmak kolay iş değildi. 7. maçın son dakikaları... 7 maçın neredeyse tamamını oynayan Larkin ve Micic’te en ufak bir yorgunluk belirtisi yoktu, adeta havada uçuyorlardı... 4 final oynadı ve 2 kupa kazandı bu ekip. Ve bunları yaparken de Avrupa’nın en güçlü takımı olan Fenerbahçe Beko ile başetmek zorundaydı. Zoru da başardılar. Bunu göz ününe aldığımızda kazandıkları kupanın değeri bir kat daha artıyor bence...

Müthiş geçen sezon Anadolu Efes’in şampiyonluğu ile noktalandı. Final Four oynayan iki Türk takımının, Basketbol Süper Ligi’ndeki mücadelesi 7. maça kaldı. 7 harika maç izledik, sonunda, son maçı kazanan Anadolu Efes, 10 yıl aradan sonra özlediği şampiyonluğa ulaştı. Dün, öyle bir Larkin, öyle bir Efes vardı ki sahada, bu oyunu Euroleague finalinde oynasalar, uzak ara şampiyon olurlardı belki. Larkin kararlıydı, iyi başladı sonra alev aldı. Fenerbahçe savunması ne yaptıysa onu durdurmayı başaramadı. İlk yarı 20, maç sonunda ise 38 sayı attı. 4 kişi üstündeydi yine attı, faul yaptılar yine attı.

Savunma harikaydı

Larkin MVP olurken, Micic ‘En iyi yardımcı oyuncu’ Oscar’ını aldı. Dünkü finalin aslında en kritik andı, ilk periyodun sonunda Dunston’ın aldığı 3. fauldü. Bu durum Fenerbahçe’nin işine fazlasıyla yarayacak gibi görünürken, 6. maçta Buğrahan’ın yaptığı ekstra katkının fazlasını Sertaç yaptı. Onun varlığı değil dezavantaj, büyük avantaj oldu Lacivert- Beyazlılar için... Takımın geri kalanı ise savunmada harikaydı. Fenerbahçe’ye hiç kolay basket imkanı tanımadılar. Sonuna kadar hak edilmiş bir şampiyonluk oldu Efes için... Cumhurbaşkanlığı Kupası şampiyonluğu, Türkiye Kupası finali, Euroleague finali ve Basketbol Süper Ligi Şampiyonluğu. Bütün kulvarda final ve 2 şampiyonluk. Daha ne olsun. Ergin Ataman, dün bir şeylere, ya da birilerine tepkiliydi. Maç içinde hiç ayağa kalkmadı, maç bitimi de sevinmeden soyunma odasına gitti. Kendine göre bir protesto şekliydi bu. Ama o görevini en iyi şekilde yaptı... Ataman ve Efes için müthiş sezon, zaferle bitmiş oldu. Fenerbahçe Beko’ya gelince... Sakatlıklar tabii ki etken. En önemlisi Euroleague’de normal sezon MVP’si, bütün bir yıl takımı sırtlayan Vesely’yi özellikle bu seride çok aradılar. Dün yine, istedikleri gibi oyunu içeri yıkamadılar.

Sloukas dışında...

Üç sayı denemesini, 2 sayıdan fazla yaptıkları maçları kaybetmişlerdi. Dün de 34 üçlük denediler. Sloukas dışında saha içi liderliğine soyunan olmayınca, yenilgi de kaçınılmaz oldu. Onlar da 4 kulvarda mücadele etti, 3 final, 1 Final-Four oynadılar. Türkiye Kupası şampiyonu oldular. Bir maçla kaçan şampiyonluk. Kesinlikle çok başarılı bir sezondu Fenerbahçe Beko için... Obradovic ve 81 maç oynayıp, 63 maç kazanan Fenerbahçeli oyuncuları da tebrik ediyorum.

Bu yıl 13 kez karşılaşan, Cumhurbaşkanlığı Kupası ve Türkiye Kupası finali, Euroleague Final-Four yarı finali oynayan Fenerbahçe Beko ve Anadolu Efes, aralarındaki 14. randevuda Tahincioğlu Basketbol Süper Ligi şampiyonu olabilmek için mücadele edecek.

Son maçta teknik, taktikten ziyade, mental ve fizik olarak ayakta kalan taraf avantajlı olacak diye düşünüyorum.

Bu iki takımın bu sezonki 81. maçı. Play-Off finalinde ise 11 günde 6 maç oynadılar. Efes statüye, Fenerbahçe ise sakatlıklara takıldığı için çok dar bir rotasyonla mücadele ettiler. Özellikle son maçta oyunculardaki yorgunluk gözle de görülüyordu...

Efes cephesine baktığımızda, Larkin, Miçiç ve Dunston’un 6 maçı da ortalama 35 dakikadan oynadığını gördük. Moerman, 5 maç forma giydi, o da ortalama 35 dakika sahada kaldı. Kalan dakikaları ise Beaubois ile Simon paylaştı. Fenerbahçe’nin 6 kişilik ana rotasyonunda ise Melli, Kaliniç, Sloukas, Dixon, Guduriç ve Melih ortalama 26 ile 30 dakika arası süre aldı.

Efes’te ağır yük, 3 oyuncunun üzerine binerken, Fenerbahçe’de 6’ya bölünmüş gibi. Ama Efes, Moerman, Simon ve Beaubois’i dinlendirme fırsatı bulurken, Fenerbahçe bütün maçları aynı rotasyonla oynadı.

Her şey denk gibi. Saha ve seyirci avantajı Anadolu Efes’te olacak. Ancak Fenerbahçeli oyuncular da, daha yoğun atmosferlerde bile kazanmaya alışıklar. Bu iki takım da harika geçen bir sezon sonunda şampiyonluğu sonuna hak ettiler.

Populizm yapmıyorum. Gerçekten de böyle düşünüyorum. Kaybeden için üzüleceğim...

Bugün ise en çok adil yönetimi hak ediyorlar. Serinin kalan bölümünde doğal olarak iki tarafa da sonucu etkilemeyecek hatalar yapıldı. Bugün hakemlerin daha konsantre ve dikkatli olması gerekiyor. En az hata ile maçı tamamlasınlar.

İyi oynayan kazansın...

Serinin 6. maçı. İki takımın bu yılki 13. randevusu. Yorgunluk had safhada, beyin ayaklara hükmedemiyor belki ama sahadaki oyuncular tabiri caizse ‘kanlarının son damlasın’na kadar mücadele ediyorlar.

Euroleague’de Final-Four oynayan iki Türk devinin final mücadelesi nefesleri kesmeye devam ediyor.

Fenerbahçe için ‘Ya tamam ya devam’ maçıydı. Bu bilinçle de oyuna başladılar. Obradovic bu kez 4 kısa ile sahadaydı. Kullandıkları ilk 3 üçlükten isabet bulunca taraftar da havaya girdi. İyi de savunma yapıyorlardı. Ama Efes’te, piyangodan Buğrahan Tuncer çıktı. Buğrahan soğukkanlılıkla bu şutları atar ama sezon boyunca çok az süre almış, final serisinde hiç sorumluluk verilmemiş bir oyuncunun cesaretle kalkıp 3/3 atması, her zaman görülecek bir performans değildi. Buğrahan’ın üçlükleri ile skor 22-14’ten 31-31’e geldi. Efes krizi çabuk çözmüştü.

İkinci yarıda da Fenerbahçe kazanma adına ilk hamleyi yaptı. Sahaya iyi yayılan ve pas kanallarını çok iyi kullanan Fenerbahçe, Melli ve Guduric’in üçlükleri ile bu kez 53-46 öne geçti. Bir savunma yapsalar belki maç kopacaktı ama bu kez Simon, 1 dakikada 2 üçlük atınca, Efes yine cevabı vermiş oldu. Ama, 4. periyodun başındaki darbe öldürücü oldu. Obradovic, bu kez 5 kısa ile başladı çeyreğe. Guduric’in 3 üçlüğü, Melih’in potaya gidip attığı şutla 5 dakikada 13-0’lık seri yakaladı Sarı-Lacivertliler. Skor 66-52 oldu, Efes bu atağa karşılık veremeyince iş son maça kaldı.

Alkışlarla uğurlandı

Dananın kuyruğu 7. maçta kopacak. Ne kaybeden çok başarısız olacak, ne kazanan rakibine büyük üstünlük kurmuş. İki takım da harika bir sezon geçirdi. Türkiye Kupası’nda final, Euroleague’de Final-Four, Basketbol Süper Ligi’nde de final oynadılar. Bu sezonki 82. maçlarına çıktılar. Bu sayı, NBA’deki normal sezona eşit. Hemen hemen hepsini de üst düzeyde oynadılar.

Obradovic , Ataman da takımlarını çok iyi yönetti. Oyuncular eksiklere, sakatlıklara rağmen büyük özverilerde bulundular... Şampiyon olmak tabii ki önemli ama bu iki takım bu sezonki performanslarıyla Türkiye’nin gururu oldular.

Fenerbahçe, Ülker Arena’daki son maçını oynadı. Taraftarla gerçekten özel bir bağları var. Ülker Arena seyircisi son kez izlediği takımını soyunma odasından çağırdı, onları Sinan Erdem’e alkışlarla uğurladı.

En son Fenerbahçe’yi 4-2 ile yenip Türkiye Şampiyonu olan Anadalu Efes, tam 9 yıl sonra ilk kez şampiyon olmaya bu kadar yaklaştı. Sinan Erdem’e 2-2 ile taşınan serinin 5. maçında Ataman, Beaubouis-Simon değişikliği yapmıştı. Fenerbahçe Beko ise sakatlar nedeniyle değişiklik şansı olmadığı için aynı kadro ve 4. maçtaki anlayışla başladı. Ahmet ve Melli ile iki uzunla sahada kalan Fenerbahçe, yine pota altını kullanmayı denedi. Bu kez önlem alan taraf Efes’ti. Fenerbahçe’yi dış şutlara zorladılar. Kanarya da 32 üçlük denemek zorunda kaldı. İç-dış dengesini kuramadıkları için, hücumda da düzeni sağlayamadılar. Moerman ilk 15 sayının 13’ünü atarken, Fenerbahçe’nin savunmada da enerjisi düşüktü. İlk periyot 27 sayı yiyen Fenerbahçe, 2. çeyrekte daha agresifti ve bu kez Efes’i 10 sayıda tutunca, oyuna denge geldi. Ama maçı Efes adına bitiren bölüm, 3. periyot oldu.

Hücumda işe yaradı

Bu kez Anadolu Efes, savunmada çok yardımlaştı, birebirde geçilmedi. Fenerbahçe, atamayınca yine enerjisini kaybetti. Micic ve Simon gibi iki ası ilk yarıyı 3 faulle bitirmesine rağmen, bu bölümde faul almayıp, hücumları da organize etti bu ikili. İlk yarı hiç sayı ataman Larkin, ikinci yarı 12 sayı üretirken, 27-10’luk seri yakalayan Lacivert-Beyazlılar, 21 sayılık farkı yakaladı. Obradovic son çare olarak 5 kısaya döndü. Sinan, Bobby, Melih, Sloukas ve Guduric 5’i ile oyuna başladılar. Kumar oynayacaklardı. Bu durum hücumda işe yaradı ama Ergin Ataman, ‘istifini’ bozmadı. Dunston ve Moerman’ı sahada tuttu. Hücumda bu ikilinin pota altı sayıları ile rakibe şans tanımadı.

MVP Dunston olur!

Dunston neredeyse 5 maçın tamamını oynadı. Biyonik adam gibi. Savunmada inanılmaz işler yaptı, pota altını tek başına kapattı. Hücumda da 19 sayı üretti. Efes kazanırsa, final serisinin MVP’si Dunston olur. Fenerbahçe Beko, 6. maçta evinde olacak. Kaybetme lüksleri yok. Her maç farklı hikayeler izliyoruz. Obradovic, şimdi başka birşeyler düşünmek zorunda.

Üst üste 18 değil, 25 şut da kaçırsan, 26.’yı elin titremeden atman gerekir. Fenerbahçe ve Türkiye değil, Avrupa’nın en iyi şutörlerinden olan Melih Mahmutoğlu, strese girmiş, pozisyon gelmesine rağmen şut atmaktan imtina ediyordu. 37. dakikada skor 72-72’ydi. Obradovic sahanın ortasına kadar girdi, ‘niye atmıyorsun’ diye bağırdı. Maç 82-73 bitti. Melih, bir üçlük attı bir de zor uzak mesafe ikilik. Skoru 77-72’ye, maçı da Fenerbahçe’ye getirdi kaptan...

18’de 0’la gelmişti dün salona, 5/6 ile 12 sayı atıp normale döndü Melih... 3. maçta 34’te 5 üçlük atan Fenerbahçe, bazı şeyleri değiştirmek zorundaydı. Obradovic bu kez 2 uzunla oyuna başladı. Ahmet ikili oyunlardan 8 sayı üretti.

Kalinic ve Datome, 3 kısa ile oynayan Efes’e karşı sırtı dönük oyunlardan pozisyon üretti. Bu kez ısrarla içeriyi kullanmayı denediler, uzun süre de başarılı oldular. Ergin Ataman ise kazanan beşi bozmamıştı. Tercihini üç oyun kurucudan yana kullandı. 13 sayı geri düştüler ama Fenerbahçe rotasyona başlayıp ritm kaybedince, bunu iyi değerlendirdiler. Micic, Beaubois, Moerman ve Larkin kritik üçlükleri soktular.

Obra mola aldı, maçı çevirdi

Maçın dönme anı, Efes 3. periyodun ortalarında 53-48 öne geçtikten sonra Obradovic’in aldığı mola oldu. 4 faullu Kalinic’i oyuna alıp, tekrar sırtı dönük oyunlardan skor bulmayı deneyen Kanarya, bunda da başarılı oldu, 5-0’lık seriyle kaybettiği ivmeyi, lehine çevirmeyi başardı. Tabii, sahanın içine kadar girip Melih’e, kaybettiği özgüvenini kazandırması da, onu Obradovic yapan özelliklerden biriydi sadece...

Ergin Ataman yine dar bir rotasyonla oynamayı tercih etti. Maçı kazanacak noktaya da getirdi. Ama yorgunluk nedeniyle oyuncuların faul problemine girmesi, son anlarda yaptıkları hataların nedeniydi bence...

Seri başlamadan tahminim, 7. maça gideceği yönündeydi. Durum 2-2 ve harika maçlar izliyoruz... Bu tip stres dozu yüksek mücadelelere daha tecrübeli hakemler verilebilirdi. Oyuncu ve teknik adamlar, biraz ‘toy’ bir hakem gördüklerinde hemen üzerine oynuyorlar. Baskıyı ve stresi yönetebilmek de tecrübe ister. Bundan sonraki maçlarda en az iki tane ‘marka’ hakem olmalı diye düşünüyorum.