Zor bir maç olacağı o kadar belliydi ki sürpriz olmadı; gerçekten de çok zor oldu, özellikle de son bölümleri. Bir maç düşünün: Kiev karambolü var, fauller var, direkten dönen top var… Ne ararsanız o vardı. Onuachu’nun uzun süre stoper gibi oynaması da eklenince, “tarihi bir maç” demek abartı sayılmaz. Bu arada, İzmir’de gün içinde ortaya çıkan dostluk görüntülerinin ülke futbol iklimi adına umut verici olduğunu da unutmamak gerek. Sahaya dönersek; zorluğun ana sebeplerinden biri, Göztepe’nin kadro kalitesiyle iç saha atmosferini birleştirdiğinde neler yapabileceğine dair öngörülerimizdi. Diğer sebep ise Trabzonspor’un zaten dar olan kadrosunda kritik bölgelerde eksik oyuncuların bulunmasıydı. Buna rağmen Ozan Tufan’ın adeta aslına dönüş yapan performansı, beklenenden çok daha yüksek bir aidiyet ve sahiplenmeyle fark yarattı. Serdar’ı da eklersek, kim forma giyerse o büyüyor dersek yanlış olmaz. Nedense herkes bu maçı Beşiktaş maçıyla birlikte bir paketmiş gibi düşünüyordu. Bu karşılaşmadan alınacak bir puan, Beşiktaş maçı öncesi yıpratıcı olmaz; Beşiktaş maçı da kazanılırsa devre arası planlaması daha umutlu yapılır deniyordu. Bir puan konuşulurken çıkan bu üç puan, hikâyenin gücüne güç kattı. 

Trabzonspor maça istediği gibi de başladı, ilk yarıda oyunu rakibe kabul ettirdi ve oyunun hâkimiydi İzmir’de. Muçi şovu İzmir’de de sürünce, son anlar zor olsa da kazanan taraf Karadeniz Fırtınası oldu. Müthiş bir savunma oyunu son bölüme damga vururken, Trabzonspor iki kritik eksiğe rağmen üç puanı cebine koyup Beşiktaş maçına bambaşka bir duyguyla çıkacak şimdi. Haftalar önce başlayan süreç Ozan Tufan’ı bile savaşçı hâle getirdiyse, hikâye çoktan yazılmaya başlamış demektir.

Trabzonspor için yukarıdan kopmamak, Göztepe için ise zirveye yaklaşmak adına mutlak kazanılması gereken bir maç. Bu yüzden karşılaşmanın başlangıcı, devamı ve son bölümü ciddi bir taktik savaşına sahne olabilir. Trabzonspor, devre arası da yaklaşırken dar kadrosundaki kritik eksikler nedeniyle zorlanıyor. Ancak kazanma alışkanlığıyla yoluna devam ediyor. Fatih Tekke, taviz vermediği oyun modelinde ideal kadrosunu sahaya sürdüğünde camiasını umutlandıran oyunu ortaya koyuyordu. Bu oyun pratiğinin sakatlıklar ve cezalarla sekteye uğraması elbette rahatsızlık verici ancak anlaşılabilir bir durum. Göztepe gibi mental ve fiziksel olarak sağlam, atletik performansları güçlü bir rakibe karşı özellikle Oulai’nin yokluğu hissedilebilir. Bağlantılar sekteye uğrayabilir.

Atan ve tutan faktörü...

Folcarelli-Oulai ve Saviç–Batagov ikililerindeki uyum, sakatlık ve cezalarla bozulsa da takım kazanmayı sürdürüyor. Bu akşam da benzer bir tablo beklenebilir. Bouchuari’nin performansı kritik bu akşam. İlk yarının son haftalarında bu maçtan kayıpsız dönmek hayalleri daha da büyütür. Trabzonspor taraftarını da tamamen havaya sokar. Tonlarca eksiğe rağmen Onana’sı ve Onuachu’su olan Trabzonspor’un kazanacak oyunu bulacağını düşünüyorum. Bu oyun göze değil, akla hitap etse de yeterlidir. Yani kazanma odaklı oyun. Göztepe savunması güçlü bir takım. Maç sonunda Onuachu’nun golü ya da asisti konuşulabilir.

Geçmiş yıllarda da benzer sorunlar yaşanmıştı aslında. Rotasyon arttığında oyunun dengesi değişiyor ve Türkiye Kupası’nın doğası gereği bu durum normal karşılanıyor. Alt lig–üst lig farkı, büyük takım–Anadolu takımı eşleşmeleri derken bu turnuvada teknik adamlar sık sık değişikliklere gider. Buraya kadar itirazım yok; ancak yıllardır söylediğim bir nokta dün gece yine karşımıza çıktı.

Fatih Tekke’nin kurduğu oyuna ne kadar bağlı olduğunu biliyoruz. Sakatlık ve cezalar nedeniyle bir gün şans vereceği oyuncuları görmek istemesi de doğal. Fakat dün gece bu fırsatı gerçekten değerlendiren bir isim çıktı mı, tartışılır. Saviç ve Folcarelli gibi sistemin kritik taşları olmadığında oyunun aksadığını geçmişte de gördük. Dün ise o başarılı mekanizmanın büyük kısmı sahada olmayınca oyun ne akıcıydı ne de ayakta kaldı. Maçtaki sertlikler eklenince tablo daha da anlaşılır hâle geldi.

İdeal kadro olmalıydı

Şans verilen oyuncuların Trabzonspor forması için yeterlilikleri ise ancak ideale yakın bir 11’in içinde değerlendirilebilir. Kaleci Onuralp’ten beklenen performans zaten geldi bile. Bu tarz maçlarda asıl soru şu: Oyuncu görmek mi daha doğru, yoksa ideale yakın bir kadroyla başlayıp işi erkenden bitirdikten sonra vaad edenleri oyuna almak mı? Geçmişte de yazdık, bugün de aynı noktadayım: Tribüne geleni de oyunu da ödüllendirmek adına kadroyu baştan ideale yakın kurmak en doğrusu. Çünkü dün gece yaşananlar, önceki tecrübelerle neredeyse birebir aynıydı.

Sanki pazartesi oynanacak derbinin ağırlığı Trabzonsporlu oyuncuların sırtındaymış gibiydi. Daha ilk düdükte bu okunuyor gibiydi. O kadar tutuk başladılar ki Fatih Tekke’nin bile bu tabloya şaşırdığı kesin. Konyaspor ise Çağdaş Atan’la maça kusursuz girip peş peşe pozisyonlar üretti. Onana yine ayakta tuttu ama Okay’ın kendi kalesine attığı gol, bu baskının kaçınılmaz sonucuydu. Stoperlerin ve orta sahanın idealden uzak halini düşününce Trabzonspor’un oyunu kuramaması, baskı yapamaması ve rakip ceza sahasında görünmemesi şaşırtıcı değildi. Temposuz, renksiz ve kopuk bir oyun oldu ilk yarı Trabzonspor adına…

Derken defans arkasına bırakılan o müthiş top ve Muçi’nin koşusu Trabzonspor’u bir anda hayata döndürdü. Kalecinin penaltıya neden olan hatası, sahada çıkmayan ama VAR’la doğrulanan karar ve Onuachu’nun golü… İşte maçın kırılma anı buydu. Ardından Onuachu’nun ikinci golü, Muçi’nin klas vuruşu derken Trabzonspor kontrolü tamamen eline aldı ve derbi gününe nazire yaparcasına; yükünü atarak girebilmeyi başardılar.

Yükselen coşku…

Fatih Tekke, Sir Alex Ferguson’un yıllardır söylediği gerçeğe sarılmış gibi adeta: “Eğer bir orta saha oyuncusu sizi +1 yapıyorsa, bazı eksiklerini tolere edersiniz.” Muçi tam olarak bu oyuncu. Tekke ısrar etti, oyuncusunu kazandı, maçını da kazandı. Hem de inadıyla! Ve şehir… O söylemese bile, herkesin içindeki o yükselen coşku artık saklanamaz halde. Bizden söylemesi…

Başakşehir–Trabzonspor maçında sahne, son dakikada gelen Muçi golüyle Bordo-Mavililer'in zaferine dönüştü. Maçın daha 7. dakikasında Visca'nın sakatlanması, oyun planını erken değiştiren bir kırılma anıydı. Ardından Başakşehir'in kırmızı kartla 10 kişi kalması, kâğıt üzerinde Trabzonspor'un işini kolaylaştıracak gibi görünse de pratikte tam tersi oldu.

Çünkü 10 kişiyle oynamanın zorluklarını yaşayan değil, yaşatan bir Başakşehir vardı sahada. Ev sahibi ekip eksik kaldıktan sonra üçlü savunmaya döndü, blokları sıkılaştırdı, alanları daralttı ve oyunu adeta kilitledi. Trabzonspor topa sahip oldu ama üretmekte zorlandı; rakibin oyunu kapatma disiplinini aşmak kolay değildi. Fakat bu zorlu senaryoda bir hamle geldi ki maçın kaderini değiştirdi: Muçi'nin oyuna dahil olması. Oyunun temposunu yükselten, pas trafiğini hızlandıran ve sahneye çıkıp attığı mükemmel golle Trabzonspor'a üç puanı getiren isim o oldu.

Karakter galibiyeti

Buna karşın sahadaki en istikrarlı, en çalışkan ve en diri performans Mustafa Eskihellaç’tandı. Koşusu, mücadelesi, dikine oyun anlayışıyla takımın her nefes alışında payı vardı. Oulai ise savunmada neredeyse hatasız bir performans ortaya koyarak galibiyetin görünmez kahramanlarından biri haline geldi. Trabzonspor, rakip 10 kişi kaldı diye kolay bir maç oynamadı; aksine zorlandı, sabretti ve doğru hamleyle sonuca gitti.

Milli aradan dönüşlerin her zaman sancılı olduğu gerçeğini de düşünürsek, bu galibiyetin değeri çok daha anlamlı hale geliyor. Bordo-Mavililer hem oyun olarak hem mental olarak sınav verdi ve son dakikada bulunan o kritik golle büyük bir dönüşümün altına imza attı. Bu nedenle bu maç, sadece üç puan değil; aynı zamanda karakter galibiyeti olarak kayda geçti.

Milli maç arasından dönüş her zaman belirsizdir. İyi giden işler bozulabilir, kötü gidenler toparlanabilir. Trabzonspor’da stoper kurgusu, hocanın oyun planının en kritik parçasıydı. Bu ikili bozulunca Alanya maçında sonuç direkt etkilendi. Batagov’un rolü büyük. Hücum başlangıçlarında olduğu kadar karşılamada da ciddi savunma melekeleri gerekecek.

Shomurodov’un formu ve bireysel katkısı Trabzonspor savunmasının en çok dikkat edeceği konu. Fatih Tekke’nin iyi başlayan Trabzonspor macerasında Başakşehir maçı önemli bir eşik. Oyunda ısrar, rakiplerin Trabzonspor’u çözmesini kolaylaştırabilir. Kalesinde Onana, santrforunda Onuachu olan bir takımın bazı maçlarda bu kadar zorlanmaması gerekir ama lig gerçekleri ortada. Bu kez Onuachu ligin en uzun stoperleriyle eşleşecek. İşi hem kolay hem zor. Zubkov, Augusto ve oynarsa Olaigbe skor anlamında destek verebilir.

Yerden ya da havadan...

Onuachu doğru yerde topla buluşursa boş geçmez. Onana maçın kilit noktası Nuri Şahin’le oturmaya başlayan bir Başakşehir var. Milli ara onlar için fırsat olabilir. Bu maç taktik mücadeleye dönecek. Oyun kalitesinden çok sonuç oyunu bekliyorum. Trabzonspor maç içinde farklı kimyalara bürünen bir takım. Kim savunmadan daha iyi çıkarsa o kazanır. Ben Onana’dan asist ya da ön asist çıkabileceğini düşünüyorum. Bu maçın kilidi orada gibi…

Hiç kimse İspanyollar’ın bu maçı hafife aldığını iddia edemez; ‘Grupta son, amaçsız maç gibi bir yaklaşım da doğru olmaz. Maç öncesi basın toplantısında Luis De La Fuente’nin hırsı zaten dikkat çekiyordu ve sahaya çıktıklarında gösterdikleri başlangıç da her şeyi anlatıyordu. Hatta bu bile yetmediyse, yedikleri gollerden sonraki reaksiyonları o anı, o ciddiyeti, o duyguyu gayet iyi özetliyordu. Dün sahada mücadele eden çocuklara şunlar da olsaydı daha farklı olurdu demek büyük haksızlık olur.

Milli formayı giyen herkesin nasıl bir bilinçle mücadele etmesi gerektiğini dün gece net şekilde gördük. Dakikalar yanılmıyorsam 16’yı gösterirken, ilk maçın birebir aynısının olmayacağına dair o ilk isyan ateşi yakıldı. Bana göre takım tam da o an kurduğu organizasyonla neden olmasın özgüvenini kazandı. Kaleden itibaren kırdığımız baskı, kurduğumuz oyun ve rakip kaleye hangi yöntemle gidebileceğimizi gösteren o akış, kaybedecek hiçbir şeyi olmayan milliler adına ilk kırılma noktasıydı. Bu sekans, grubun ve turnuvanın iddialı takımı İspanya’ya da bu maçın ilk karşılaşma gibi olmayacağını hissettirdi.

Helal olsun size

Altay kalesinde adeta devleşti. Barış Alper futboluna güçlü bir dönüş sinyali verdi. Deniz Gül ise attığı golle büyük bir açığımızı kapatacağını adeta haykırdı. Orkun–Salih ikilisi ideal on bir tartışmalarını biraz daha karmaşık hale getirdi. Defans ve orta saha bloklarımızı iyi kapattık, bireysel hatalardan goller yedik ama olsun; bu maçın prestij dışında büyük bir anlamı yoktu. Ancak ortaya konan karakter, milli duruş ve bu duruşun getirdiği prestij, skorun kendisinden çok daha değerliydi. Tebrikler çocuklar… İlk maçta hepimiz sinirlendik, kızdık; siz de aynı duyguları yaşadınız. Ama rövanşı, öyle ya da böyle, aldınız. Helal olsun Montella, helal olsun size.

Şimdi sorulması gereken soru şu: “Trabzonspor’da iki stoperin yokluğunun bu kadar fark etmesi normal mi?” Elbette normal değil. Ancak Fatih Tekke’nin kurduğu mekanizmanın en kusursuz parçalarıydı Savic ve Batagov ikilisi. İkisi birden sakatlanınca, senaryoların en kötüsü gerçekleşti. Yerlerine oynayanlar uyum sağlayamadı; ikili gibi olamadılar, tekli gibi de verimli olamadılar. Puan kaybını yalnızca buna bağlamak doğru olmaz fakat Tekke’nin planlarının o ikiliye göre şekillenmiş olması, alternatif senaryonun eksikliğini de gösteriyor.

Sahip çıkılmalı

Alanyaspor’u Pereira’nın takımı olarak yine kompakt, agresif ve dengeli bekliyordum. Oulai–Folcarelli ikilisine karşı Makouta–Maestro orta sahası üstünlük kurdu ve adeta oyunu kilitledi. Onuachu’nun attığı gol, Trabzonspor adına planların ötesinde bir kalite gösterisiydi. Fakat o ana kadar ödül gibi gelen bu golün devamı gelmedi. Kenar yönetimin hamleleri de oyunun gidişatını değiştiremedi. Alanyaspor’un uzaktan bulduğu mükemmel gol, teslim edilen oyunun bedeli oldu. Çok daha ağırı bile olabilirdi!

Son söz şu olmalı: Bu takıma sahip çıkılmalı. Düşüşler olağan karşılanmalı. Eleştiriler maç gününde kalsın, ertesi güne taşınmasın. Trabzonspor yeni bir takım; yaşadığı iniş çıkışlar da bu uyum sürecinin doğal sonucu. Birkaç doğru planla bu dönem aşılacaktır.