Stefan Kuntz'un gözyaşları!

Letonya ile oynadığımız Ulusal maçın uzatma dakikalarının sonunda atılan penaltı golünden sonra yaşanılanların abartı ötesi bir davranış olduğunu baştan söylemeliyim. Teknik direktör Stefan Kuıntz’dan futbolculara ve yedek oyunculara kadar, anlaşılması zor olan garip sevinç gösterilerini nereye koyup nasıl yorumlayacağımı bilemedim.

Böylesi abartı ötesi sevinç gösterileri sırasında aklıma hemen şu soru gelir: Kuntz ve ekibi gruptan çıkıp Katar’da dünya şampiyonu olursa ne yapacaklar? Bundan daha büyük sevinç gösterisi nasıl olur?

Letonya beraberliği korumak için kapanmasa…

Öte yandan izlediğim filmler bir yana ağlayan bir Alman’a ilk kez tanık oldum. Üstelik maçta insanı ağlatabilecek bir değer ortaya koyan futbol yetkinliği de yoktu. Letonya, beraberliği korumak için savunmaya kapanmasa sonucun bizim lehimize olacağını kestirmek de güç.

Grupta daha önce oynayıp farklı öne geçtiğimiz maçların tümünde yaşadığımız puan kayıpları da, Letonya’nın düştüğü hatanın benzeri olarak belleklerimizde kaldı. 4-2 kazandığımız ilk Hollanda maçında da 3-0’dan sonra Şenol Güneş skoru korumak için Caner Erkin’i oyuna aldıktan sonra skor 3-2 ye geldi. Burak Yılmaz’ın serbest vuruştan attığı gol olmasa sonucun nereye varacağı belli değildi.

Kuntz U21 şampiyonluklarından sonra da ağladı mı?

Kuntz’un gözyaşlarını duygusal bir patlamaya bağlamak da doğru değil. Benim gibi çok sık duygusal patlamalar yaşayan, çocukluğumdan beri defalarca izlediğim dramatik Türk filmlerini bugün izlediğim zaman bile gözyaşlarını tutamayan biri olarak Kuntz’a bir anlam veremedim. Sinemada izlediğim “Babam ve Oğlum” filminde kaç mendili ıslattığımı ise unuttum!

Daum’un ulusal marşımızı yalan yanlış okuması anlaşılırdır, onun kişiliğine uygundu. Ancak Stefan Kuntz’un ortada hiçbir şey yokken, kazanılmış üç puanın dışında oynanan oyunun umut vermediği bir durumda ağlamasını bir yere koyamadım.

Benim gibi gözü yaşlı biri Galatasaray’ın Avrupa Şampiyonu olduğu Kopenhag’daki maçı yerinde izlemesine karşın ağlamadı. Futbol tarihimizde ilk kez Avrupa Şampiyonu olan Galatasaray ile birlikte olmanın sevincini, onurunu, gururunu yaşadım ama ağlamadım. Kuntz, Alman U21 takımlarında iki kez dünya şampiyonu oldu. Merak ediyorum o zaman da ağladı mı? Eğer ağlamadıysa bu Kuntz’da bir iş var! Ya bildiğimiz Almanlardan değil ya da Alman değil!