Sanatkar futbolcular mı fizik kalite mi?

Aslında bu sorunun yanıtını Rusya’da düzenlenen 2018 Dünya Futbol şampiyonasında aldık. Hazard, Griezmann, Modric gibi sanatkar futbolcuların bile öncelikli olarak takım oyununa ayak uydurup fizik kaliteleri ile ayakta kaldıklarını gördük. Belki de soruyu daha farklı sormak lazım; sanatkar futbolcuları takımın beyni haline getirmekten kurtarmak mı gerekiyor?

Bu sorunun yanıtı da futbolun gidişatı içinde saklıdır. 21. yüzyılda futbolda yenilik söz konusu olduğunda savunma ve fizik kaliteye yönelik yenilikler atağa yönelik unsurlardan çok daha fazla kök saldı. Üçlü savunmalar çabucak terk edilip beşli orta alanların çeşitli varyantları(1,3,1-2,2,1) uygulamada öncelik aldı. Böylece kas gücü zarafetin, gerçekçilik de estetiğin önüne geçti.

Futbolda sanatkar oyunculara her zaman yer vardır. Önemli olan onun sanatını nasıl kullanacağıdır. Doğaldır ki oyunun bütün mantığı fiziksel çaba ve defansif anlamda doğru pozisyon almak üzerine kurulamaz. Tamamıyla makineleşmiş takımları her zaman zinde tutmak kolay değildir. Çünkü önceden planlanıp uygulamaya konulan senaryonun ucu kaçırıldığında kaybederler. Tek bir oyuncunun yaratıcılığına bağlı takımlar da benzer sorunlar yaşarlar. Bu durumda da “Tanrı’nın eli” devreye girmeyince, tamamen rakiplerinin merhametine muhtaç olunun bir mücadelenin içinde bulurlar kendilerini.

Özellikle de modern sistemlerin, hücum tehdidinde çarpıcı bir azalma olmaksızın iki savunmaya dönük orta alan oyuncusu oynatmaya izin verildiğinde, bir takımın tüm yaratıcılığı tek bir kaynağa bağlıysa, bunu boğmak çok kolay olur. Sanatkar futbolcuların sayısını artırdığınızda ise karşınıza nostaljik Brezilya futbolu çıkıyor. Böyle bir takım da, ya kendi sahasında Almanya’dan yedi gol yiyor ya da büyük turnuvalara erken veda ediyor.

Sistemler, taktikler ve fizik kalite futbolda kökleştikçe futbol belki naifliğini yitiriyor, kazanmak için sanatkar oyuncuya dayalı güzel futbol yetmiyor. Futbolun sistemlere dayalı oyun içinde güzel olması gerekiyor.