Kahramanmaraş günlerim

İnsanlar deprem sarsıntısı sırasında ne hisseder? Bir fikrim ya da tahminlerim var ama o anı yaşayanların duyumsadıklarını tam olarak bilmem olanaksız. Çünkü ben büyük depremlerin hiçbirini yaşamadım. 4-5 civarındaki sarsıntılar ise yaşamımızın bir parçası zaten. 1967 Sakarya depreminde ise çocuktum. Depremin olduğu saatlerde top peşinde koştuğumuz için belleğimde bir iz bırakmadı
17 Ağustos 1999 depreminde Norveç’teydim. Ulusal takımımız Norveç ile bir hazırlık maçı oynayacaktı. Hollanda ve Belçika’da yapılacak Euro 2000’in finallerine gitme olasılığı hesap edilerek bu hazırlık maçı organize edilmişti.
Fanatik ekibi olarak maçtan bir gün önce Oslo’daydık. Ekip olarak gittiğimiz halde, ekipten ayrılıp tek başına gittiğimiz şehri dolaşmak gibi bir huyum vardır. Kendimce, sorup soruşturarak kenti daha iyi tanıyabileceğimi düşünürdüm.

17 Ağustos 1999’da Norveç’teydim
Etrafı tanımaya çalışırken bir Türk mekanı dikkatimi çekti. Ermeni asıllı vatandaşımız çalıştırıyordu mekanı. Adı Sezer olan bu vatandaşımız Oslo’da Atatürkçü Düşünce Derneği’ni de kurmuştu. Maç sabahı erkenden Sezer’in yanına gittim.
“Ağabey felaketi duydun mu?” dedi. “Ne felaketi, hiçbir şeyden haberim yok.” Sezer “arka tarafta televizyon yayın yapıyor, geç de bak” dedi. Gördüklerime inanamadım. Marmara bölgesi yerle bir olmuştu neredeyse. Türkiye’yi aradım, hiçbir yakınıma ulaşamıyordum.
Derhal otele döndüm. Maç ne olacaktı? O arada Türkiye Futbol Federasyonu Başkan Yardımcısı ve kafile başkanı Ata Aksu’yu gördüm. Telaşlı bir halde “bir an evvel maçı oynayıp Türkiye’ye dönelim” dedi. Ben de “ne maçı, memleket yıkılmış maç mı oynanırmış” diye çıkıştım ve ekledim: “Norveçliler bizi anlayacaklardır, en kısa zamanda Türkiye’ye hareket etmemiz gerekir”. Nitekim görüşmeler kısa sürede yapıldı ve özel uçakla Türkiye’ye döndük.

12 Kasım’da İrlanda’daydım
Euro 2000 finalleri için İrlanda ile Play off maçının ilk ayağını Kasım ayında oynayacaktık. Dolayısıyla 12 Kasım Düzce depreminde de İrlanda’daydım. Memleketimizde binlerce bina yerle bir olmuştu. İrlanda’da ise son 700 yılda sadece bir bina yıkılmıştı. O da terk edilmiş bakımsız bir binaydı.
1981 yılında Kahramanmaraş Lisesi’nde öğretmenlik yaptım. O yıllarda şehir yeni yapılanıyordu. Bahçelievler semti yeni apartmanlarla yeni bir şehir planlaması ile kurulmuştu. Üç öğretmen arkadaş orda oturuyorduk. Kahramanmaraşspor amatör ligden 2. Lig’e çıkmak için terfi karşılaşmaları oynuyordu.

Nebil Canik’i Sakarya’da kaybettik
Biz genç öğretmenler de takımın seçmelerine katılıp kadroya girmeye çalışıyorduk. Antrenman sahasında duş olmadığından, çalışmalar sonrasında hep birlikte Paşa Hamamı’nın yolunu tutardık.
İçimizden sadece İzmirsporlu Nebil Canik takıma girebildi. Nebil ile aynı evi paylaşıyorduk. O sene Kahramanmaraşspor 2. Lig’e yükseldi. Nebil İse 17 Ağustos 1999 depreminde yaşamını yitirdi, cesedi bile bulunamadı.
Kahramanmaraş merkezli büyük yıkımım ertesi günlerde Türkiye Futbol Federasyonu hemen toplandı. Toplantıdan çıkan karar “komikti” dense yeridir. Ara transfer 10 gün uzatılmıştı. Ne büyük bir karar!

Deprem bütün ülkenin sorunudur
Deprem belki 10 şehri vurdu ama ülkemizin 81 ilindeki insanların bağrını yaktı. Deprem sadece 10 ilin problemi değil bütün ülkenin sorunuydu. Benim iki akrabam toprağa verildi, üçü enkazdan kendi başlarına çıktı, spor akademisinden sınıf arkadaşlarım da öldü. Federasyon bir hafta sonra maçları başlatmaya kalktı ama tepkiler sonucunda 3-4 Mart tarihini işaret etti.

Enkaz altında farklı spor dallarından onlarca sporcu var. Yıkılmış 10 şehrimizin insanları yaşam mücadelesi verirken psikolojisi bozulmuş amatörleri nasıl mücadele ettireceksiniz? Alt ligleri ve amatör karşılaşmaları nasıl oynatacaksınız? Ülke zincirinin büyük bir halkası kopmuştur. Geriye kalan parçaları nasıl birleştirip ligleri oynatacaksınız?