Sözün bittiği yer!

Yaşanılanları futbol terimleriyle izah etmek mümkün değil. Neresinden tutsanız, elinizde kalıyor. Dibe vurmanın sonu bir türlü gelmiyor.

Kulüp, yönetimi ile muhalefeti ile liselisi, alaylısı, üniversitelisiyle paramparça olmuş durumda. Yukarılarda iktidar kavgası olanca hızıyla sürüyor. Bunun takıma yansıması da facia boyutlarında oluyor. Futbolcularda özgüven kaybı tavan yapmış durumda. Tam bir mental çöküş yaşanıyor. Milli takımlarda harikalar yaratan adamlar, Sarı-Kırmızılı forma ile topu 1 metreye itemiyor. Tümü acemiler mangası gibi.

Bülent Ünder’in, Cüneyt Tanman’ın iyi niyetli çabaları, uygulamaya çalıştıkları rehabilitasyon da ne yazık ki yeterli olmuyor. Onlara da yazık oluyor. Bu nasıl travmadır anlamak mümkün değil.

Sahip olduğu tüm birimleri ile unsurlarıyla büyüklüğünü kaybetmiş ve küme düşmüş bir camia var karşımızda. Daha ne söylesek, ne yapsak bilmem ki. İyisi mi susmalı! Ya da ne bileyim, gülmeye falan başlanmalı. Zira susmak ve olan biteni dalgaya almak, bazen bir camiayı hatta bir ulusu dahi, ayağa kaldırabilecek en etkili silah olabiliyor. Geldiğimiz nokta bu...

Galatasaraylı’nın bundan böyle her şeyi zamana bırakması en iyisidir. Kahırlanmanın, saçbaş yolmanın, öfkelenip debelenmenin hiç alemi yok. ‘Su akar, yolunu bulur’ diyelim ve kapatalım.