Sabri'nin onur savaşı

Olimpiyat Stadı'nda oynanan bir karşılaşmada takım hücumdayken top ona gelmişti. Topu biraz sürdü, kafasını kaldırdı ve kaleye mermi gibi bir şut çıkardı. Top direğin üzerinden auta çıktı. Taraftar onu alkışladı. Ne var ki, bu tercihi takım kaptanının hoşuna gitmemişti. Döndü, herkesin duyabileceği şekilde sahanın ortasında genç futbolcuyu azarladı. Kendisine pas vermeyip şut çektiği için ona bağırdı, çağırdı. O da eliyle 'pardon' işareti yaparak başını önüne eğdi ve yürüdü gitti. Yıkılan öz güvenini ve incinen gururunu da yanına alarak...

Sabri Sarıoğlu o günden sonra kaleye şut çekmekten korkar oldu. Oysa öyle bir yeteneği vardı. Kendisine yeni Emre Belözoğlu olarak bakılıyordu. Lakin, saha içinde ve dışında yaşadıkları kendine olan güvenini gidekek azaltıyordu. Bu da hırçınlaşmasına ve çoğunlukla sahada eli ayağına dolaşmasına sebep oluyordu. Bazan saçma sapan işlere imza attığına da tanık oluyorduk. Derken, bu mülevves hali onu bir komedi figürüne dönüştürdü. Sosyal medya denen linç ağı, onu dillere pelesenk etti. Mahallenin saf delikanlısı olmuştu. Herkes onunla dalga geçiyordu. Aşağılanıyordu, onuru çiğneniyordu. O da giderek içine kapanıyordu. Kendisine yapılanlara pek ses çıkarmıyordu. Hepimizin annesi olası başörtülü annesi onu izlemek içine tribüne geliyordu ama bu bile bize insanlığımızı geri getirmeye yetmiyordu. Kedinin yumakla oynadığı gibi onun kişiliğiyle, gururuyla oynuyorduk. O ise kendisine yapılanları bir çelebi olgunluğuyla karşılıyor ve işine bakıyordu. Aslında bir 'Galatasaray Kaptanı' nasıl davranırsa öyle davranıyordu. Sessizliğiyle hepimize okkalı bir cevap veriyordu ama biz anlamıyorduk. Neyse ki, bu savaşı o kazandı. Yıkılmadı, yerle bir olmadı. Bilakis dimdik karşımıza dikildi. Verdiği onur mücadelesinden galip çıktı. Futboluyla, efendiliğiyle, olgunluğuyla, yeniden kavuştuğu formasıyla, kazandığı özgüveniyle, dünyalar güzeli çocuğuyla bir gurur abidesi gibi duruyor karşımızda Sabri Sarıoğlu... Bundan sonra onunla ilgili konuşurken, yazarken, çizerken saygılı olmamız gerektiğini bilmem ki daha nasıl anlatsın? Kafamıza kafamıza vurdu işte. Utancımızla bizi baş başa bıraktı. Bu ayıp da bize yeter!