Kocaman Alex!

Amacım Aykut Hoca'nın soyadına atıfta bulanarak Alex'in büyüklüğünü ifade etmek değil. İkilinin ikinci yarıdaki korelasyonunun yol açtığı sonuca dikkat çekmek istedim sadece. Biri oynattı, diğeri oynadı. Hepsi bu.

Futbol üzerinden felsefe yapabilirsiniz. Futbolu hayata, hayatı futbola uyarlayabilirsiniz. Futbolun psikolojik, sosyolojik ve ekonomik boyutlarına da dalabilirsiniz. Futbolu dipsiz bir kuyu, sonsuz bir boşluk, ulaşılmaz bir zirve olarak da algılayabilirsiniz. Futbolu masal kahramanlarıyla, efsanelerle, bir takım ruhani terimlerle de ifade edebilirsiniz. Hatta 'Futbolistan' adında bir ütopya yaratıp içinde kaybolabilirsiniz de... Bunların hepsi mümkün. Hepsi futbolun içinde var olan dinamikler. Ama bir de yalın bir gerçek var: Futbol basit bir oyundur. Bir top, iki taş, iki oyuncu yeter futbol oynamak için. Fenerbahçe'nin bu yıl ki şampiyonluğu işte bu basit gerçeğin tezahüründen başka bir şey değildir. İlk yarıda sezonu tamamlayamayacakmış gibi görünen Sarı-Lacivertli takımın ikinci yarıda adeta yenilmez armadaya dönüşerek zafere uzanmasının altında yatan temel etken, Aykut Kocaman ile Alex arasında sağlanan korelasyonudur. Fenerbahçe'nin bocaladığı dönemlerde ikili arasında yaşanan uyumsuzluğun ikinci yarıda giderilmesidir, Fenerbahçe'yi şampiyonluğa taşıyan. Yani, futbol aklının devreye girmesi. Aykut Hoca, elinde Alex gibi bir büyük yıldız varsa ondan maksimum verimi almanın yollarını sezon başında bulmalıydı. Ama yapmadı. Devreye Aziz Bey girdi. Ardından Aykut Kocaman oynattı, Alex de oynadı. Kazanan da Fenerbahçe oldu. Tıpkı Terim'in Hagi'yi, Lucescu'nun da Sergen'i oynatma becerisini göstererek kazanmaları gibi. İşte hepsi bu. Çok basit.

Şampiyonluk Fenerbahçe'ye kutlu olsun. Trabzonspor'a ise sadece şunu söylemek gerek: Başın öne eğilmesin.