İnönü'deki marazi aşk!

Aşkın bin bir türlü hali vardır. Kimi tutkuyla yaşar aşkı, kimi romantiktir. Kimi sever sevilmez, kimi sevginin kıymetini bilmez. Kimi platonik takılır, kendi içinde yaşatır sevgisini, kimi de aşkına öfkesini katık yapar; ki bunun adı marazi aşktır. Yani hastalıklıdır. Sever delicesine sevmesine de, arzusu doyurulmadı mı zarar verir; hem sevdiğine, hem kendine, hem de sevenlerine... Tıpkı Beşiktaş taraftarı gibi. Beşiktaş taraftarı tutkuludur, coşkuludur, arzuludur... Lakin kırar göğsüne bastırırken! Taşkın bir sevgidir, Beşiktaşlı'nın takımına karşı hissettiği duygular. Deli doludur, kontrolsüzdür. Yakar, yıkar; gözü hiç bir şeyi görmez. Öfke patlaması geçirmediği zamanlar tadından yenmez Beşiktaş taraftarının, ama öfkesiz günü de geçmez. Hep bir paranoya halindedir. Başkalarının sevdiğine zarar verdiği histerisinden bir türlü kurtaramaz kendini... Sürekli sanal düşmanlar yaratır. Varolduğunu sandığı düşmanlara karşı hep teyakkuz halindedir. O nedenle sık sık saldırganlaşır. Dili zehirli ok gibi olur. Ve zehirler, takımını da, kendini de...

Bu hafta da öyle oldu. Bu seferki düşmanları hakem Selçuk Dereli'ydi. Evet, Dereli iyi maç yönetmedi. Hatalar yaptı. Otoritesini kabul ettirmek için gereksiz atraksiyonlara girdi. Vücud dilini iyi kullanamadı, zaman zaman futbolcuları azarladı. Çevresine negatif elektrik verdi. Ancak bu her iki takım için de geçerliydi. Sadece Beşiktaş aleyhine hata yapmadı Dereli... Denizlispor'a karşı da yanlış kararlar verdi. Ama Beşiktaş taraftarı yine öfkesine yenik düştü. Bütün uyarılara rağmen ana avrat küfür ettiler hakeme... Üstelik tüm stat, koro halinde. Bunun takıma nasıl bir ceza getireceğini bile bile... Bütün uyarılara rağmen. Gazze'deki çocuklara, analara pankart açılıyor, ağıtlar yakılıyor. Ancak ne yazık ki aynı duyarlılık Selçuk Dereli'nin anasına gösterilmiyor. Başka zamanlar, başka kişilerin anaları da nasibini almıştı İnönü Stadı'nda... Beşiktaşlı bir türlü bundan vazgeçmiyor. Beşiktaşlı yalnız takımına zarar vermiyor, kendini de yiyip bitiriyor. Gözü dönmüş aşıklar gibi her yeri, her şeyi tarumar ediyor, enkaza çeviriyor. O enkazın altında Beşiktaş'ın da kalacağını düşünmeden... Fütursuzca, pervasızca... Ne desem bilmem ki? Konuşsam faydası yok, sussam gönül razı değil...