Ediz'in ardından...

Futbol bu toplumun turnusol kağıdı sanki... Gerçek rengimiz, özümüz futbol sayesinde ortaya çıkıyor. Her hafta oynanan müsabakaların sonrasında "İşte biz buyuz" dedirten görüntüler arzı endam ediyor. Önce sahalardan, ardından ekranlardan, sayfalardan.. Zaman zaman bizleri silkeleyen trajediler sayesinde ancak ara veriyoruz çapaçulluğumuza. Sonra tekrar devam...

Gencecik Ediz Bahtiyaroğlu'nun zamansız ölümünde de aynı kısır döngüyü yaşadık. İçimiz yandı. Kahrolduk. Bir acı etrafında birleştik. Ölümün soğuk yüzü karşısında silkindik. Hayata dair muhasip kayıtlarımızı açmaya başladık. Ardından yine rutine döndük. Ediz gitti, biz kaldık karaya oturmuş teknenin içinde. Kendi sefaletimize tekrar geri döndük. Aynı kavgalar, aynı sığlıklar, aynı çirkeflikler hız kesmeden hayatı bize zehir etmeye devam etti. Topluca çıktığımız 'Amok Koşusu' bütün hızıyla sürüyor. Yavaş yavaş hepimizi tüketerek...

Oysa hepimiz biliyoruz ki, hayatın farklı tonları, farklı desenleri de mevcut. Kavgasız, gürültüsüz, küfürsüz, hakaretsiz, karşılıklı saygı çerçevesinde sürdürülebilir bir yaşam formu da bulunuyor şu ihtiyar gezegende. Vandalizm de insana özgüdür, barış ve huzur da... Yüzümüzü hangisine çevireceğimizdir bizi insanlık mertebesinde üst sıralara oturtacak. Mamafih, henüz evrimini tamamlamamış primatlar gibi birbirimizi yok etmeye çalışıyoruz. Medeniyete sırtımızı dönmüş, ilkel dünyanın ilkel aktörleri olmayı görev bellemişiz. Bu kabus ne zaman bitecek, belli değil. Bitip bitmeyeceği de öyle... Belli olan bir şey var ki, bu gidişle kendimizi sonsuz bir lanete mahküm edeceğimiz. Bedelini çocuklarımızın ödeyeceği bir lanete...