Bursa United!

Geçtiğimiz yıl henüz daha şampiyonluk potasına yeni girdiği günlerde, “Bursaspor, neden Türkiye’nin Manchester United’ı olmasın” diye sormuştum. Yeşil-Beyazlı camianın bu potansiyeli taşıdığını düşünerek... Şimdi görüyoruz ki, Bursasaspor varolan bu potansiyeli harekete geçirmiş. Bunu, lige yaptığı müthiş başlangıç nedeniyle değil, sahip olduğu bütün futbol değerlerini sahaya yansıttığı için söylüyorum. Bursaspor fenomeninin geçici olmayacağını, gelecek yıllarda da Türkiye’nin ‘5. Büyüğü’ olarak kalacağını ileri sürmek kehanet olmasa gerek.

Bunun işaretlerini dün gece Eskişehirspor maçında da bir kez daha bulmak mümkündü. Tribünleri dolduran seyircinin müthiş desteği, sahada yer alan oyuncuların her birinin kalitelerinin farkında olmaları, kendilerinden emin görüntüleri, birbirleriyle olan uyumları, yardımlaşmaları, Ertuğrul Sağlam’ın kenar yönetimi, Bursaspor’u farklı kılan özelliklerdi.

Türkiye’de ikinci bir Bursa olayını gerçekleştireceği -ki bu potansiyele onlar da sahipler- ümidini taşıdığım Eskişehirspor ise, lige yaptığı kötü başlangıcın sancılarını bu karşılaşmada da yaşadı. Şimşekler, öne geçmelerine, hatta ikinci, üçüncü golü bulacak pozisyonları yakalamalarına rağmen, bu maçı dönüm noktası kılan faktörler yüzünden yaşadıkları strese ve zorunlu değişikliklere teslim oldular.

Anadolu’nun futbol kültürüne sahip iki kentinin buluşmasında adlarına yakışacak derecede zevkli ve keyifli bir mücadele yaşanmasına karşın, gol sayısının üçte kalmasanın tek nedeni, Sercan ve Jaycee’nin son vuruşlardaki fundemental eksiklikleriydi.