Ali Sami Yen'in gözyaşları

Başlığa bakıp hamaset yapacağımı sanmayın. Bahsetmek istediğim, protestonun da akıllıca, zekice, muzipçe yapılabileceğidir. Koltukları söküp sahaya atmak barbarlıktır, vandallıktır. O yere saçılanlar, paramparça edilmiş yarım yüz yıllık anılardır.

Bir kulübün tarihini yazarken, stadıyla birlikte ele alırsınız. Geçmiş zamanın izini sürerken, nice zaferlerin, hüsranların, sevinçlerin, acıların yaşandığı o mekandan ayrı tutmazsınız hiç bir detayı. Çünkü orası tanıktır. Sessiz tanık. O kulübü var eden, varlığına anlam katan değerlerin en önemli parçasıdır, maçlarını oynadıkları statlar. Sesler, renkler, yüzler, geçmiş, gelecek hep oralarda şekillenir. Taraftarın, stat kapısından içeri adımını atar atmaz kendini huşu içinde bulması bundandır. Neredeyse kendilerini evlerinden bile daha huzurlu hissederler. Statların bir mabede benzetilmesi boşuna değildir. Modern çağın trans merkezidir stadyumlar. Taraftar gönül verdiği takımına ancak kendi mabedinde dokunur, ruh üfler, birlikte vecde olur. Endüstriyel futbolun dayatmasıyla bugün o nostaljik dinamiğinden ödün verse de, statlar yine de manevi yönleriyle hayatımızda özel bir yere sahiptirler.

Gel gelelim, bugün tribünlere hakim olan çağ dışı bir anlayış, giderek statlarımızı özünden uzaklaştırmaya, bir terör merkezi haline getirmeye başlamıştır. Eğitimden, kültürden, insanlıktan nasibini almayan bir lümpen kesim, küfretmeye, ölmeye, öldürmeye, kesip biçmeye, çatışmaya geldikleri statları tam anlamıyla cehenneme çevirirken, gerçek taraftarı da evlerine hapsetmiştir. Yöneticilerin koruması, kollaması, güvenlik güçlerinin de göz yumması eşliğinde....

Galatasaray'ın son lig sınavına çıktığı Gençlerbirliği maçında yaşananlar da bu trendin bir parçasıdır. Bir taraftarın takımını alkışlaması kadar protesto etmesi de hakkıdır. Ancak bunun da bir inceliği vardır. Protestonun da akıllıca, zekice, muzipçe yapılanı makbuldür. On yıllar boyunca nice gururun, coşkunun, elem ve kederin yaşandığı bir stadın koltuklarının sökülüp sahaya atılması kelimenin tam anlamıyla bir barbarlıktır, vandallıktır. O yere saçılanlar aslında koltuk parçaları değil, bir kaç dakikada paramparça edilen yarım yüzyıllık hatıralardır. Saygı duyulması, önünde eğilmesi gereken benzersiz anılardır, kırıp döktükleriniz. Ali Sami Yen'e son gününde bunu reva görüyorsanız, Seyrantepe'ye kimbilir neler yaparsınız yarın bir gün. Çünkü siz, ne taraftar, ne şu, ne busunuz. Siz, otobüsü kaçırmış bir milletin çocuğusunuz. Bedri Rahmi Eyüboğlu'nun deyimiyle...