Ya puandan sonrası

Karşıyaka, orta sahadan Bülent Üçüncü’yü forvete iterek maça tempolu girmekle birlikte, orta sahadan ileriye yeterli destek veremiyor, Cüneyt’in sol bekten yaptığı yavaş çıkışlar genellikle orta sahada durduruluyordu. Benzer durum, 6-7 oyuncusunu ileri çıkartmayan Erciyes için de geçerli olduğundan, oyun forvetlerin beceri ve kendi aralarındaki organizasyona kaldı. Bir tarafta kenarlara doğru çekilerek birinci önceliğini gol pası vermek için kullanan Türker, göz kamaştırıcı bir tempo ile oynayarak Gökhan’a golü attırıyordu. Savunmada birbirinden uzaklaşarak oynayan Aydın ve Kemal’in arasına adam kaçırmayı düşünebilselerdi işi kolaylaştırabilirlerdi. Buna karşın, Karşıyaka oyunun savunma yönünde oldukça aksıyordu. Cüneyt, Taner ve Erol’un ataklarında 7 kişi geri koşmasına rağmen, rakipten çok kolay çalımlar yediler, Erciyes’e tehlikeli noktalardan frikikler verdiler, misafir takımın kaleye yaptığı vuruş sayısı Karşıyaka’dan çok daha fazlaydı... Türker’den yediği frikik golü ile maçı zora sokan Erciyesliler, ikinci yarıya hücumda 2-4-4 gibi yerleşerek Cüneyt’i sola çekip, Mutlu’yu sağdan ileri göndererek rakip sahaya yerleşti. Temiz pas organizasyonları yaptılar, kanat değiştirdiler, fakat bütün bu emeğin amacını unutmuş gibi ne şut denediler, ne kale önüne top sokmaya çalıştılar. Bu dönemde Karşıyakalılar’ın ceza sahalarına yumulup rakibin yaptığı driplingleri önlememesi tehlikeliydi. Feyyaz Uçar’ın, geldiğinden beri tempo yakalayamayan Hakan’ı Olgay, Bülent’i de Rasim ile değiştirmesi önce orta sahada daha dirençli oynanmasını, sonra da ataklarda daha iyi top kullanılmasını sağladı. Karşıyaka’nın yorulmaya ve bozulmaya başlayan Erciyes önünde farka yaklaştığı açıktı. Farka rağmen, Karşıyaka’nın daha çok çalışması gerek. Savunma anlayışında önemli eksiklerin yanı sıra kondisyon sorunları da var. Erciyes hiç ama hiç, Süper Lig adayı gibi değildi. Fatih Gökçe çok temiz bir maç yönetti.