Disiplinsizliğin sonu...

Fenerbahçe’nin, uğruna formalar yaptırdığı skorun bir eksiğini Galatasaray’a hem de Ali Sami Yen’de atan Kocaeli’ni çok daha ciddiye alması gerekirdi. Ama daha maçın en başında Roberto Carlos’la öne geçince Fenerbahçe’nin en büyük avantajı haline gelen disiplininden eser kalmadı.
Fenerbahçe’nin çıkışında Maldonado, Josico, Guiza gibi uzun sürmüş misafirlikler yaşayan futbolculardan vazgeçilmesi, Alex’in kaleyi görebileceği yere çekilmesi gibi hiç de keşif sayılmaması gereken düzeltmeler yer alıyorsa da, neredeyse bir aydır kendi defansında topu kaptığında 6-7 saniye içinde herkesin hücumdaki yerini alması da son derece önemli bir gelişme idi...
Oysa daha 2. dakikada konsantrasyon dağıldı, herkes anlamsızca rahatladı. En belirgin hücum planı Semih topu aldığında bir orta saha oyuncusu gibi bindiren Alex, Kazım veya Deniz’i direkt kaleye gönderecek pası yapmaktı. Bu baskın planı eğer çok tekrarlanırsa, orta sahanın yorulacağı ve dengesiz yerleşeceği de kesin gibiydi...
Kocaeli rakiplerinin önyargılarını kullanan bir takım olarak ‘farkındalığı yüksek’ bir futbol oynadı. Anahtar adamlar Levent ve Murat rahat bırakılmalarına karşın kritik pasları bir türlü istediği gibi kullanamadılar...
Fenerbahçe’de Guiza hamlesi oyunu daha da tanınmaz hale getirdi. Guiza, Semih’in önünde oynamaya başlayınca, Alex bir adım daha geride yerleşti, Fenerbahçe hücumu Gökhan’ın kişisel girişimlerine kaldı.
Fenerbahçe hücuma iki adam alırken, açık bir meydan okuma olan Julio Cesar hamlesi dikkate alınmadı. Sahanın en küçük adamı kafayla beraberliği sağlarken, inanarak oynayan Kocaeli saygıyı gene hak etti.