Ayrı dünyaların takımları

Oynamadan, bu Galatasaray’dan hiçbir şey alıp kaçamazsınız... Yıllardır Süper Lig’in en ucuz bütçeleriyle mücadele ederek, geçen sene de ancak ikili averaj ile ligde “gene” tutunan Denizlispor, Galatasaray karşısında aynı ligin takımı gibi değildi...

Galatasaray yüksek tempoda çok koşarak hücumu genişletince pas yüzdesi iyice artıyor, rakip kaleye kolayca iniyordu... Ne var ki, top ortaya sokulunca kale önünde belirgin bir savrukluk göze çarpıyordu... Elano’nun gelişi ile birlikte ortadan gelişen aksiyonları da boyutlanacaktır... Eğer Baros ve ceza sahasına orta sahadan gelen tek oyuncu olan Barış biraz hava toplarında becerikli olsalar maç kolayca kopardı... Büyük bir hakimiyet kurdukları maçta Cim Bom’un yalnızca Keita’nın ki, ciddi olan toplam 4 şut denemesi eksiklikti... Buna karşılık Keita gibi 90 dakika boyunca iştahla ve zevk alarak oynayan bir futbolcu transfer etmiş olmaları da bu sezonki Galatasaray’ın lezzetine lezzet katacak belli ki... Böyle bir coşkuyu en son Kosecki’de görmüştük, sonu benzemez umarım...

Galatasaray soldan Arda ve özellikle sağdan Kewell’in kornerlerinde müthiş bir üstünlük sağladı... Tabii ki Denizlispor’un da Güvenç Kurtar patentli, kornerlerde direk içlerine birer adam ve kale sahası çizgisine de 3-4 uzun adam dikerek, adam paylaşmadan yaptığı “duran topa karşı alan savunması” anlayışını gözden geçirmesi gerekiyor...

Ligin geçen seneden beri en isabetli ve etkili orta yapan adamlarından Bangoura’nın gene ligin her maça en iyi konsantre olan adamlarından Angelov’un kafasına indirdiği topla buldukları golle öne geçmelerine rağmen, Denizlispor’un İstanbul’dan puan çıkartması imkansızdı... Şimdilik Lige centilmence oyunları dışında bir katkı yapmaları zor gözüküyor...