Mustafa Denizli

Herkes ağlarken güler o...
Herkes bitmişken başlar...
Dünyasında ‘eksi kutuplar’ yoktur, ‘olmaz’ denilenin peşinde koşar.
Herkes pes ederken, savaşır.
O konuşursa herkes susar, o susarsa da ağzı olan konuşur!
Kolayı sevmez, kimbilir belki de bu nedenle kornerden atardı gollerini...
Disiplinden anladığı ‘esas duruş’ değildir; tebessümle kendine getirir yoldan çıkanı...
***
İzmirlidir, İzmirliler’in birçoğu gibi sever denize karşı birkaç kadeh kaldırmayı...
Ancak suyun sadece çeşmelerden akabildiği, sokaklarında gezmenin dahi ‘ahlâk polisleri’nin gözetiminde olduğu bir coğrafyaya gider. Bombaların yerini yeni yeni futbol topu almıştır İran’da, bir ‘Pas’ verir, şampiyon olur...
***
Küçücük bir çocuktur, babasından habersiz gider İzmir’in bir diğer ucuna, gönlünü verdiği takımın, Beşiktaş’ın maçını izler...
Büyür, futbolcu olur, İstanbul’a gittiğinde kendini Galatasaray’da bulur. Herkes bilir Beşiktaşlı olduğunu, ama o büyük bir profesyonel futbolcudur. Kalbiyle ayakları arasındaki bağı koparmıştır, rakip kim olursa olsun, vurur, gol olur.
Sonra teknik adam olur, Galatasaray şampiyon olur.
Sonra transfer olur, Fenerbahçe şampiyon olur.
***
Sonra Beşiktaş’a gelir. O gelinceye kadar herkesin konuştuğu Beşiktaş’ta herkes susar, sadece o konuşur.
Onunla birlikte gittiği her yere bir de slogan transfer olur; “Mustafa Denizli, şampiyon yap bizi...”
Ali Sami Yen’de söylendi bu marş, şampiyon oldular... Şükrü Saracoğlu Stadı’nda söylendi bu marş, şampiyon oldular... İnönü Stadı’nda söylenmeye başladı şimdi ve büyük olasılıkla şampiyon olacaklar...
***
O şampiyon olunca ‘şanslı’ diyorlar. Bir başkası şampiyon olduğunda ‘başarılı’... Oysa...
Bugün Ali Sami Yen’e gitse... Bugün Kadıköy’e gitse... Bugün İnönü’ye gitse... Alkışlar herkes onu...
O, işte sadece bu nedenle bile çoktan şampiyon olmuştur.