Buraya kadarmış!

Bu kupa işi ilginç... Ne yapsan olmuyor, renklenmiyor. Avrupa görmüşü de, ası-yedeği de aynı. Para da haliyle bir tek ihtiyacı olanı heyecanlandırıyor. Biz şanslıydık, en ‘büyük’ maçtaydık! 2 takımda da ligdeki ‘aslardan’ sadece 5’er kişi vardı sahada. ‘Kupa-Noel Kampanyası’ daha çok ev sahibinin bekleyenlerine yaramıştı, zaten ligden dolayı rahattı. Trabzon bırakın kupa, kendi A2 Takımı’na karşı oynadığı maçı bile ciddiye alması gerekirken çok dağınıktı. Tam önümdeki Şenol hoca defalarca, ‘Of’ çekti, ben, ‘Ne işim var burada?’ gibi anladım. En çok ilk golde efkarlandı, kulübe hapsi verdi kendine. Bu ceza yersizdi. Malzeme belli. Geldiğinde zaten güven verdi, ‘artık sadece ben varım’ dedi. Demek ki o kadarla ancak bu kadar oluyor! Egemen yine kadro dışıydı, Umut’un yerine Gökhan 11’de başladı. Ama yine aynı eksik hortladı; cansızdı, isteksizdi, takım gibi değildi Trabzon.

Osman Pamukoğlu’nun kitabı vardı; ‘Unutulanlar Dışında Yeni Bir Şey Yok’ diye... Öyleydi işte Trabzon... Yakın geçmişteki tercihler ve şimdi elinde olanlarla mücadele içindeydi. İyisi yoktu, kötüleri çoktu.

Eski günlerini hatırlamak için ‘çikolata’ reklamını sık izlemesi gereken -eğer az tekrarla çekildiyse- Gökhan üç çift ayakkabı değiştirdikten sonra artık sorunun başka yerde olduğunu görmüştür belki! Ya da Umut, alsın bir daha izlesin bu sezon kasetlerini. Sonra kimseye de kızmasınlar, yakında olacaklar için!