Hesabı doğru yapmak gerek

Geçtiğimiz yılların aksine transfere çok erken başlayan ve akabinde 4 önemli yabancıyı (Hamsik, Gervinho, Peres, Koita) kamp öncesi duyuran Trabzonspor’un ciddi bir avantajla sezonu açtığı gerçek... Ancak son haftalarda yönetim biraz frene bastı. Bunun en önemli nedeni de elbette 8+6 şeklindeki yabancı kuralı... Her ne kadar bu karar geçen yıl ertelense de mevcut sezonda uygulamaya konulması pek beklenmiyordu. En azından TFF tarafından kulüplere söylenen; karşılıklı fikir alış-verişine göre hareket edileceğiydi. Ancak olmadı, apar topar bir açıklamayla son 20 yılda 11. kez kural değişti!

‘Yaptım oldu’ zihniyeti

Bu tip kararlar Avrupa’nın üst düzey liglerinde aylar hatta yıllar öncesinden verilir, kulüpler ona göre hareket eder, planlamasını yapar. Ancak bizde transferin başlamasına 1-2 hafta kala 8+6 açıklandı ve 4 büyük kulübe bakıldığında bundan en ciddi zarar gören de Trabzonspor oldu. Aslında Bordo Mavililer, doğru olanı yapmış, daha sezon bitmeden gelecek yılın çalışmalarına start verip, hamleleri gerçekleştirmişti. Fakat ülke futbolundaki plansızlık daha doğrusu ‘yaptım oldu’ zihniyeti bazı şeyleri alt-üst etti.

Bu karar neden alındı?

O zaman bu karar neden alındı? Altyapılar desek, o konuda bir planlama yok. Kendi çocuklarımızı Avrupa’ya ihraç etmeliyiz desek, 14 yabancılı sistemde bunun zaten onlarca örneği var. Ki devamında A Milli Takım da altın jenerasyonlarından birini yakaladı. Konu sadece, ‘İstiklal Marşımızı sahada çok oyuncumuz okusun’ değildir herhalde! Peki bu kural kime veya neye yaradı? 1- Öncelikle iç piyasadaki mecburi yerli transferi nedeniyle menajerlere yaradı. 2- İşin doğal akışında alt ligde mücadele etmesi gereken yaşlı oyunculara yaradı. 3- Aslında daha çok çalışması şart olan ancak Türk zorunluluğu nedeniyle biraz yetenek kırıntısı sayesinde Süper Lig’e gidecek gençlere yaradı. 4- Yeni kural sonrası elindeki 1 edecek oyuncuya 4-5 isteyen bazı Anadolu kulüplerine yaradı.

İki yol var ama...

Dönelim Trabzonspor’a... 2 yol var. Ya genç ama maliyetli yerliler transfer edilecek ya da boştaki ‘tecrübeli’ isimlere gidilecek. Mücadelenin adı şampiyonluk. Ancak ya olmazsa... Onun da hesabını yapmak şart. Çünkü şampiyonluk gelmediği takdirde yani kasaya ekstra gelirler girmezse, Uğurcan’ları Abdülkadir’leri bu kez borcu azaltmak veya sürdürülebilir ekonomi planını yürütmek için değil, o ‘tecrübeli’ isimlerin maliyetlerini karşılamak için satmak gerekecek. Ve elbette bir yol daha var; o da altyapıya yönelmek. Hep zor zamanlarda forma verilen gençlere, sanki bu kez gerçekten güvenmek gerek.