Düşler ve gerçekler!

Solskjaer’in kazanmaya mecbur durumu Old Trafford’da tüm kozlarını sahaya sürerek başlamasını gerektiriyordu. Öyle de yaptı. Cavani, Rashford, Martial önde. Arkalarında Fernandes ve Fred. Topla münsabeti ne kadar üst düzey oyuncu varsa sahamızdaydı Şeytanlar’ın. Baskı, savuşturabildiğimiz sürece ilk maçtaki gibi fırsatlar sunabilirdi. Ancak ötesinde bir hırsla geldiler üstümüze. İlk 5 dakikada topa değmedik, karşılığında iki kez göbeği delerek tehdit ettiler, 7’de golü buldular. Fernandes’in golüne yapabileceğimiz bir şey yok. İlk maçın ardından aldığı tüm eleştirilere cevap verircesine bir vuruş.

Denemeye çalıştık!

Yine de sinmedi Buruk ve öğrencileri. 20’ye kadar iki kez denedik kaleyi. Visca ve Demba Ba’nın son vuruş şansları gününde değildi. Onların ki sorun değil de gününde olmayan en güvendiğiniz, en çok iş düşecek olan mevkiiniz, yani 1 numaranız olunca yapacak hiçbir şey kalmıyor. 19’da Mert’in yaşadığı onun gibi yükselişte olan bir kalecinin başına gelebilecek en büyük talihsizlik. Elinden kaçırdığı top Fernandes’le ağlara gitti.

Vites artınca...

Kabul edelim; İstanbul’da sergilediğimiz bizim maksimum seviyemizdi. İngiltere’de izlediğimiz şey ise Devler Ligi seviyesini bir kez daha hatırlattı bize. Yüksek hızdaki pas oyununa ayak uyduramadık, 20 dakikalık baskının şiddetini kaldıramadık. Yoksa takımın iştahında veya cesaretinde bir eksiklik yok. Okan hoca da, futbolcular da vücut diliyle cesur.

Baskı değil, destek!

Bolingoli’nin penaltı isteyen Rashford’a 36’daki hediyesi de geceye dair umutlarımızın başlamadan sona ermesinin resmiydi. Penaltıdan skor 3-0 olduğunda sahne bu gecelik kapandı bizim için. Deniz’in 75’te attığı gol son iki maçta direneceğimizin mesajı. Leipzig ve PSG maçları var. Kalan iki maça, “Ülke puanını bu hale Başakşehir getirmedi ki onlar kurtarsın!” gözüyle bakarsak; en azından mucizelere kalan şansımız için baskı değil destek vermiş oluruz Turuncu-Lacvertliler’e. Gecenin son sözü James’ten: 4-1.