Muçi durmuyor!

Zor bir maç olacağı o kadar belliydi ki sürpriz olmadı; gerçekten de çok zor oldu, özellikle de son bölümleri. Bir maç düşünün: Kiev karambolü var, fauller var, direkten dönen top var… Ne ararsanız o vardı. Onuachu’nun uzun süre stoper gibi oynaması da eklenince, “tarihi bir maç” demek abartı sayılmaz. Bu arada, İzmir’de gün içinde ortaya çıkan dostluk görüntülerinin ülke futbol iklimi adına umut verici olduğunu da unutmamak gerek. Sahaya dönersek; zorluğun ana sebeplerinden biri, Göztepe’nin kadro kalitesiyle iç saha atmosferini birleştirdiğinde neler yapabileceğine dair öngörülerimizdi. Diğer sebep ise Trabzonspor’un zaten dar olan kadrosunda kritik bölgelerde eksik oyuncuların bulunmasıydı. Buna rağmen Ozan Tufan’ın adeta aslına dönüş yapan performansı, beklenenden çok daha yüksek bir aidiyet ve sahiplenmeyle fark yarattı. Serdar’ı da eklersek, kim forma giyerse o büyüyor dersek yanlış olmaz. Nedense herkes bu maçı Beşiktaş maçıyla birlikte bir paketmiş gibi düşünüyordu. Bu karşılaşmadan alınacak bir puan, Beşiktaş maçı öncesi yıpratıcı olmaz; Beşiktaş maçı da kazanılırsa devre arası planlaması daha umutlu yapılır deniyordu. Bir puan konuşulurken çıkan bu üç puan, hikâyenin gücüne güç kattı. 

Trabzonspor maça istediği gibi de başladı, ilk yarıda oyunu rakibe kabul ettirdi ve oyunun hâkimiydi İzmir’de. Muçi şovu İzmir’de de sürünce, son anlar zor olsa da kazanan taraf Karadeniz Fırtınası oldu. Müthiş bir savunma oyunu son bölüme damga vururken, Trabzonspor iki kritik eksiğe rağmen üç puanı cebine koyup Beşiktaş maçına bambaşka bir duyguyla çıkacak şimdi. Haftalar önce başlayan süreç Ozan Tufan’ı bile savaşçı hâle getirdiyse, hikâye çoktan yazılmaya başlamış demektir.