Dede daha ölmedi...

Yani Trabzon ne yaparsa yine kendi kendine yapacak gibi gözüküyor... Gelişmeleri takip ederken aklıma şu hikâye geldi...
Trabzon’un bir ilçesinde, evin dedesi bir anda fenalaşır... Aile kalabalık... Dedeyi hastaneye götürmek için bir telaştır başlar evin içinde... Paltosunu kapan ‘durun ben de geliyorum’ diye atlar minibüse... Dedeyi yalnız bırakamam, ‘oy dedecuğum vay dedecuğum’ derken iki minibüs ağzına kadar dolu tutarlar merkezin yolunu. Dörtlüler yanıyor haliyle, korna kıyamet yarım saatte tıp fakültesine ulaşırlar. Hastanenin önüne gelir gelmez kapılar açılır, minibüsler boşalır. Öndeki minibüsle gelenler arkaya, arkadaki minibüsle gelenler öne doğru atılır... ‘Haydi, çıkarın dedeyi’ diye. Bizimkilerin kafasına o anda dank eder dedeyi evde unuttukları. Ararlar evi. Evde kalan evin en küçüğü çıkar telefona.
Sorarlar: Dede nasıl?
Çocuk ağlayarak cevap verir: Dede öldü.
Üst üste yaşanan puan kayıplarının biraz tedirginlik yaratması doğaldır. Süper Lig tarihinde bütün maçları kazanarak şampiyon olan bir takım da olmamıştır. Ancak, sayısız kez, panik yüzünden şampiyonluklar kaybedilmiştir. Nasıl ki taraftar ateşli bir şekilde takımı desteklediğinde takım daha hırslı oynuyorsa, taraftar panik halinde maç seyrettiğinde de takımın paniklemesi doğaldır. Futbol bu yüzden bu kadar güzeldir. Taraftar oyunun as elemanıdır. Uzatmayalım; dede henüz ölmemiştir.