Üstte kalan şampiyon...

Puzzle gibi, parçalı bulutlu bir haftaydı. Beyinler, yürekler, kulaklar, gözler, korkular, sevinçler, umutlar bölük pörçüktü. Kumandaları ve kumandanlarıyla tam bir duygu karmaşası ve debdebesi!
Bütün takımlar öyle bir çöküş, çözülüş, düşüş ve savruluş yaşıyor ki; bu yıl birinciliğe ulaşan değil, son düdük ligi durduğunda, tablonun en üstünde kalan şampiyon olacak. En altlarda kalanlar da düşecek. İlkel bilgisayar oyununa benzeyen debdebe, bir tuşla donduğunda, herkes kaderine razı olacak.
Zirvedekilerle, alttakiler arasında maliyet, kadro, camia ve hedefler açısından dağlar kadar fark olsa da, futbol anlayışı ve sahadaki görüntü karbon kopya gibi...
Bütün bu tablonun baş sanığı Fenerbahçe... Son 3-4 haftada bile biraz meslek namusuna sahip çıksaydı futbolcular, şimdi şampiyonluk yarışının içindeydiler. Sezon başından beri yapmış olsalardı bunu, hem zirvede hem de dipte 25. haftada her şey bitmiş olurdu. Bu suni heyecan ve sancı da yaşanmazdı.
Bu karşılaşma, Fenerbahçeliler’in defterini kolay kolay rafa kaldırmayacakları bir hesaplaşmaya kodlanmıştı. Ağır yaralanan vicdanların nezdinde, kapanmayan dava dosyası gibi, hiç bitmeyecek bir rövanş!
Kadıköy cephesindeki, “Bizi niçin şampiyonluktan ettiniz” yüzsüzlüğü ve utanmazlığı değil! Sahada olan bitenin de tamamen dışında... Sadece o maçın öncesinde, sırasında ve sonrasında yaşanan çirkinliklere duyulan bembeyaz bir öfke...
Maça gelince: ‘sihirbaz’ verdi, ‘sinirbaz’ vurdu. Bitti.