Töre

Kadıköy’e ilk kez bu kadar özgüvenli gelmişti Galatasaray... Üstelik bir takımın yaşayabileceği olabilecek bütün eksiklikleri ve aksilikleri yaşayan kırılgan bir Fenerbahçe karşısındaydı... Uzun yıllar sonra ilk kez, üstelik daha maçın başında öne geçtiği müsabakada, yine farklı yenildi.
Fenerbahçe toparlandığından, iyi oynadığından ya da müthiş mücadele ettiğinden değil, şehrin Anadolu yakasında ‘derbi töresi’ çok katı ve acımasız işlediği için...
Gerçek Fenerbahçeli olması Emre Aşık tarafından son anda engellenen Güiza, Emre’nin mükemmel ‘sol dış’ pasında bomboş kaleye vurabilse, maç daha orada kopacaktı.
Zaten moraller yerlerde, takım ruhu yerlerde, futbol doğruları yerlerde, uzak ara silip süpürmesi gereken zirve takımı, tuzak ara gerilere düşmüş... Zaten 10 Kasım’ın bir öncesi.. İkinci bir yas çok ağır gelecekti, dışardan düşürülemeyince kendi ordusuna kuşattırılan ‘Son Kale’ye...
Bırakın yenilmeyi, berabere bile kalsa dinamikleri bile dinamitlere dönebilecek bir durumdaydı Sarı-Lacivertliler.
Selçuk tartışmasız şekilde maçın adamıydı. Deivid her şeye rağmen çok şeydi. Fenerbahçe farklı kazandı kazanmasına, bir galibiyetten çok daha fazlasını aldı ama sorunları hâlâ yerli yerinde duruyor.
Aynı skorla kaybeden Fenerbahçe olsaydı, hatta 10 puan arayla da lider olsaydı, tepetaklak düşüşe geçer, sezon kabir azabına dönerdi. Oysa Galatasaray 6-0 kaybettiği sezonda bile şampiyon oldu. Unutanlara hatırlatırım!
Sarı-Lacivertliler tabii ki keyfini sürsün ama kimsenin gözüne de perde inmesin!