Direklerarası açılımı

Fenerbahçeliler’in azınlık bir kısmı bu kelimeye aşıktır, bir kısmı ise günahı kadar sevmez sabır kelimesini... Fenerbahçe’nin hiçbir şeyi sabırdan daha az olmamıştır. Bu yüzden habire, başa sarar durur.

İnsanlar “ne zaman agresif, hücum pres yapan, ilerde basan, ısıran ve hızlı oynayan bir takım göreceğiz” diye hayıflanıyor. Haksız da sayılmazlar. Fakat ne zaman doğru istikamete girilse, bu sefer sabır barikatları çöküyor.
Fenerbahçe’yi izlemek aralıksız ısırıklarla ayva yemeye çalışmak gibi... Yavaşlık insanın gözünü yoruyor, aklı tıkanıyor. Futbolcular, topu ayağına alan arkadaşlarına kendilerini gösteremiyorlar ama pas verecekleri arkadaşlarını ihbar eder gibi gösteriyorlar.

Direklerarası gibiydi dün gece... Önce gerilim, sonra eğlence versiyonuyla... Alex daha maçın başında sakatlanıp, Emre iki direkten birden, Önder de üst direkten dönünce, ‘eyvah ki eyvah’ ifadesi kapladı yüzleri... Kamanan’ın ikram vuruşunda, ardından Ersen’in kafasında bütün defans uyurken, nöbetteki Volkan arkadaşlarını direkten alan adamdı.

Hayrettin’in Deivid’e yaptığı bariz penaltıyı göz göre es geçen Abitoğlu, Kazım’ın ofsayt golünde yardımcısının hatasına ortak oldu. Kader olsa gerek. Peşinden Emre’nin kornerden attığı kariyer golü, bariyeri dağıttı. ‘Dost’ Santos’un slalom şovlu golü ile perde kapandı.

Daum hâlâ tamirat ve tadilatla uğraşıyor. İşi gerçekten çok zor. Önemli olan, ilk 10 haftayı kabul edilebilir asgari kayıpla atlatmak. Neyse ki Lugano açılımı da tatlıya bağlandı.