Zoru başarmak!

Devre arası transferleriyle adeta yeniden oluşturulmuş bir kadroya sahip Orduspor, hani denir ya, “uyum sorunu falan” diye, “yok öyle bir sorun” dercesine mükemmel bir mücadele örneği gösterdi. Trabzonspor’a ecel terleri döktürdü.

Oysa ki Trabzonspor, nasıl bir yöntemle kardan temizlenmişse, çamur deryasına döndürülerek ağırlaştırılmış sahada maça, hızlı başlamıştı. Farkı erken yakalayıp işi bitirebilirdi. Umut ve Alanzinho, takımı sahaya tam kadro çıkararak, bu maça verdiği önemi gösteren teknik direktörlerine inat, belli ki konsantrasyon sorunu yaşadılar, onca fırsatı harcarken.

Asla küçümsemek olarak algılanmasın; belki de en pahalı futbolcusu, Trabzonsporlu bir oyuncunun yıllık prim geliri kadar ancak olan Ordusporlular’ın direnci, ev sahibi ekip işi hafife aldıkça arttı. İkinci yarıda fazla pozisyon vermedikleri gibi, öne geçme şansını direk engeliyle değerlendiremediler. Sahada yürümenin giderek zorlaştığı anlarda, Bordo-Mavili formayı giyen meslektaşlarının aksine ayakta kalmayı başardılar. Ama bir ölü top organizasyonunda rakibin deneyimine kurban gittiler. Zoru başarmasını engelleyemediler! Alkışlar Orduspor’a tartışmasız.

Trabzonspor’un payına düşen ise;

1-Ertelenmesi çok olağanüstü koşullar dışında mümkün olmayan bu maç için, sahanın hazırlanmasına yönelik önlemler daha erken alınabilir, zemin bu hale getirilmeyebilirdi.

2-Futbolcular, hiçbir maçın oynanmadan kazanılamayacağını, en az teknik direktörleri kadar bilmeliydiler. Deneyim denilen şey budur işte. Az sayıda olsalar da birbirleriyle kavga etmeyi başaran etmeyi başaran, rakip kaleciyi ve köşe vuruşu atmaya giden oyuncuyu kartopu yağmuruna tutanlara ise söylenecek sözümüz yok.