Zordu ama olabilirdi!

Demek oluyordu ki; Ziganda’nın kafasını deplasman-iç saha ikilemi karıştırmayacaktı. Ama farkını fark ettirecekti ya yine: Her maça ayrı kadroyla çıkmak. Malzeme bol ya. Oysa ki Trabzon’da 40 dakika 10 kişi oynayan kadrosu, dün gece 5 değişik isimli kadrosundan daha etkili, daha üretkendi. Bizim için zor olanı kolaylaştırdı gibi, bir nebze de olsa...“İyi ki bu uygulamasını bize karşı da gerçekleştirdi!” dediğimiz Ziganda, hem dörtlü savunmasını hem de önündeki iki ön liberoyu, coşkulu tribün desteğine karşın kaza golüne önlem için ileri çıkarmamaya özen gösterdi. Trabzon’da sessizliğin, Reyno De Navarra’da da kulakları sağır eden uğultunun kurbanı Trabzonspor da, bir zorunluluğun ürünü kontrollü, kalabalık adamla savunma anlayışını tercih etti. İlk yarıda, oyun ortada sıkıştı ve pozisyonu yok denecek kadar az, tribünlere seyir keyfi vermeyen bir görüntü ortaya çıktı. Ama o kaza golünün Osasuna kalesinde gerçekleşme olasılığı bir kez söz konusu oldu. Gökdeniz’in ortasında, unutulan Ersen, kafa vuruşunu biraz yere doğru yapabilseydi...Doğan’ın oyuna ilk müdahalesi ikinci yarıya çıkan kadroyla oldu. Murat, savunmanın soluna, Mustafa ortaya monte edildi. Hüseyin-Ferhat farkıyla Galatasaray maçı kadrosu yani. Ama sahada bir 10 dakika Osasuna fırtınası esti. Sağdan-soldan öyle çok geldiler, öyle bunalttılar ki; ilk maçın zayıfı Jefferson kalesinde devleşti de, umudumuz devam etti.Sonra iki teknik adamın kritik müdahaleleri başladı. Bizde Szymkowiak girdi, onlarda ise ilk maçın yıldızı, bu maçın “Oh be, kulübede!” dedirteni Waldo. O girdiği anda kalemizi yokladı, Szymkowiak ardından diğer kaleyi. İkisi de direkleri yaladı. Doğan, Ömer Rıza’yla Trabzonspor’da risk alınma zamanının geldiğini gösterirken, Ziganda da, Munoz’la Bordo-Mavili rakibine elenen ilk İspanyol takımı olmamak için kontrollü oyunu sürdürüp, bu risk ortamından hızlı çıkarak yararlanmayı planladı. İkisinin de planları tutmadı, ama gülen Ziganda oldu. Bize sağladığı kolaylığı değerlendiremediğimiz Ziganda yani.