Umut bu işte!

Çok garip! Trabzonspor, o karlı havada, o ağır zeminde kaçırdığı sayısız fırsatların ardından tek gol üstünlüğüyle çıktığı rövanş maçında, rakibine 66. dakikaya kadar pozisyon vermedi.Ama 14. dakikada golü yedi. Bir köşe vuruşunda Diawara’nın uyuyan Risp’i uyandırdığı dakikada yani.Halbuki Trabzonspor; Veysel, ev sahibi takım adına ilk ve tek fırsatı yakaladığı 66. dakikaya kadar sayısız pozisyon harcamış, özellikle Hasagiç bunların üçündeki inanılmaz müdahaleleriyle turun rakibe erken kaçmasını önlemişti. Bir ilginç nokta daha: Trabzonspor ‘un beraberlik golünü bulduğu 71. dakikaya kadar iki takımın da oyun kurgularını bozmadan devam ettirmeleriydi. İki teknik adam da, sanki işi oluruna bırakmış gibiydi. Hadi takımı her an gol bulabileceği izlenimi veren Ziya Doğan’a hak verelim ama Trabzonspor’un ezici baskısına karşın Erdoğan Arıca’nın maçı sadece izlemesi, ancak, “Nasılsa atamıyorlar, bir şans golü neden olmasın?” şeklinde yorumlanabilirdi.Ama çekirge bu! Bir - iki, hadi bilemedin bir kaç kez daha zıplasın, fazlası olmuyor işte. Nitekim olmadı da, Musa’nın ortasına o ana kadar sahada olmayan Umut’u dikkate almayıp çizgide kalması, Trabzonspor’a asıl avantajı sağladı. Umut bu işte! Boş kaleye kaçırıp çileden çıkartıyor, saklanıyor, ummadık zamanda ortaya çıkıyor. Sonra müdahaleler: Ziya Doğan doğruyu yaptı, savunmayı güçlendirdi. Arıca, rahat durumda düşünemediği hücumu, panik halinde uygulama yanılgısına düştü. Ama geç kaldı, tur gitmişti. Kaybolmuş oyun disiplininle risk alıp Trabzonspor’a 10 dakikada iki gol atacaksın, kolay değil di tabi ki.Arzuman’a gelince; 4. dakikada Gökdeniz’e çizginin içinde dışında tartışmaları bir yana, yapılan hareket kesin fauldü, kaçırdı. Kritik yer ve dakika. Krita, daha ilk yarıda sarı kartı iki kez hak etmişti, atladı. Maçın tek gerilimi de bu futbolcu yüzünden oldu.Ziya Doğan’ın başına, Ceyhun’un her bir yanına isabet eden yabancı maddeler, hangi stadyumda olmuyordu ki, burada da olmasındı! Ama keşke olmasaydı.