Onur'a rağmen!

Kayseri’den sonra ikinci dramatik yenilgiyi aldı, Beşiktaş hesapta olmadığı biçimde puan kaptırınca, dördüncülük iştahı kabaran Trabzonspor. Olası kupa kaybıyla tatil süresini kısaltma riskini ortadan kaldırma adına, ligin rahat ekiplerinden Eskişehirspor’la sadece futbol oynamanın zevkini tadamadan hem stres yaşadı, hem de son dakika golüyle kaybetti.

Şenol Güneş, kazanma arzusunu, ileriyi daha çok düşünen iki ön liberosuna, üçüncü bölge adamı 4 kişi ekleyince açıkça belli etti. Bu planı Umut bozdu. Ama onun kırmızısını, bu stresle ilişkilendirme yanlışlığına düşmeyeceğiz. “Formaya ihanet” gibi haksız bir suçlamayı da yapmayız. Bize göre iki sarının açıklaması şu: Alın terine saygısızlık.

Umut istedi, roller değişti. Bu kez Eskişehir kendisine göz kırpan 3 puanın peşine düştü. Aç kurt gibi saldırdı, Umut’suz kalan, Onur’uyla direnen Trabzonspor’a. Ümit ve Sezer’in 10 dakika arayla yaptıkları vuruşlar, “İyi kaleci” müdahalesiyle önlendi.

Ağır sahada bir kişi eksik rakibe mücadele gücü zayıf oyuncularla direnmenin zorluğu ortaya çıkınca, çelimsiz Gabriç-Alanzinho’nun yerleri Ceyhun ve Burak gibi güçlü oyuncularla dolduruldu. Bu durum, mahkûmiyeti biraz azalttı. Bu nedenle düşer gibi olan tempo, Giray’ın sakladığı eline çarpan ama penaltı olmayan pozisyona tepkilerle yeniden yükseldi. Song’un Alper’e müdahalesi dışında gereksiz alevlenen penaltı tartışmalarının yanı sıra, özellikle bu yazıya konu olacak hareketler, adeta tek kale oynanan son 20 dakikada sadece Onur’la sınırlı kaldı. Selçuk ikramlarına karşın belki kendisine, “Bu tempolu maçın golsüz tamamlanmasına neden olabileceği!” için edilebilecek sitemi, Ümit Karan ortadan kaldırdı.