İnfaz!

Zokora’nın Emre’ye tekmesi de, Trabzonspor taraftarının malum olaylarla infazı gerçekleştirme çabaları da bu durumun sonucu. Tıpkı Burak’ın devre bitiminde yanından geçerken kendisine söylediği (her neyse) sözler üzerine gidip Ernst’i itmesi, bu oyuncunun da olanca kurnazlığıyla ve bir sol kroşe yemiş edasıyla acıyla kıvranıp, rakibine kırmızı kart göstertmesi gibi. İkisi de infaz amaçlı hareket, Burak’ınki tıpkı hakem ve yardımcısının ortak kararı gibi acemice, Ernst’inki diğeri profesyonelce.

İlk yarısı dengede geçen bir maç oldu, iki takımın Süper Final’deki son maçları. Bordo Mavililer, kendilerine beraberliğin de yeteceği gerçeğine karşın sürekli kendilerini rahatlatacak bir gol arayışında oldular. Pozisyon açısından kısır geçen ilk yarıda iki kez bu fırsatı buldularsa da, skor üretemediler.

Süper Lig’in gol kralının yokluğuyla ve rakibin bir eksik kalmasıyla ikinci yarıya daha bir iştahla başlayan Beşiktaş, bölüm bölüm oyununu kabul ettirdi ve daha sık Trabzonspor kalesinde gözüktü. Etkili pozisyonlar üretemese de, ceza alanındaki varlığıyla rakibini rahatsız etti. Golü de, ilk yarıda Colman ’ın bileğine bilerek ve isteyerek bastığı pozisyondan sarı kart dahi görmeden kurtularak oyunda kalmayı başaran Holosko’yla buldu. Sonrasında da Burak’ın yokluğunda gamsız Henrique’li rakibinin gol artma zorluğunu görerek ve de Fırat Aydınus’un engin hoşgörüsüne sığınarak, tempoyu düşürüp oyunu kontrolünde sürdürmeyi tercih etti. Amacına böyle ulaşmaya çalıştı. Ama bir ölü top organizasyonunda Olcan’ın “infazını” hesap etmemenin bedelini ağır ödedi.