Farklı takımlar!

Yenikent Stadyumu’nun kapalı tribününde medya için ayrılmış bölümün arkasında 10 sıra seyirciye ayrılmış. Burada Trabzonspor’un turuncu formasını giymiş, ilköğretim 4. sınıf öğrencisi şirin bir çocuk vardı. Bir taraftan çekirdek yiyor, bazen ara verip, neşe için sevdiği futbolcuları alkışlıyordu.Maç başladı. 3. dakikada Wederson klasiğiyle neşesi kaçtı. Birkaç dakika sonra Bilal jeneriklik golüyle ağlamaklı yaptı onu. Ağzını bıçak açmıyor, dolayısıyla artık çekirdek yiyemiyordu. Devre arası sohbet ettik, Ali Helvacı imiş adı. Ankara’da 3. kez maça gidiyormuş. Ankaragücü (2-2) ve Gençlerbirliği (0-3) maçlarında kahretmiş. Ertesi gün okulda göğsünü gere gere maça gittiğini anlatamamış. Şimdi de pazartesi gününü düşünüyor. Yine anlatamayacakmış. Minik Ali’nin takımı bu!İkinci yarının en fazla puan alan takımı oldukları için övünen başkan ve teknik direktörün takımı farklı tabii ki. Hele dünkü? Bir garip. Sol dış genelde Umut, sağ dış bazen Yattara bazen Ömer Rıza. Ersen’in değişken partnerleri Umut, Yattara, Ömer Rıza. Trabzonspor’da sistem mistem hak getire. Gökdeniz’le 55. dakikada forvet beşlenince, “Bu maçı Trabzonspor’un kazanma şansı kalmadı artık!” diye düşündük. Çünkü Ziya Doğan’ın kendisi söylüyordu ki, “5’li forvetle kazanamıyoruz” diye. Öyle de oldu. Alın Ersen’in çok şık golünü, gerisi futbol işkencesi. Ankaraspor’un birkaç organize atağı ve iki golünün de olmadığını düşünün. Son maç bu olmamalıydı.Unutmadan; minik Ali, amcasının kolunda evinin yolunu tutarken ağlamıyor, isyan ediyordu. Karşı tribündeki 2 bin Trabzonsporlu, maç başlarken de, oynanırken de, bittiğinde de, aynı sloganı atıyordu: “Yönetim istifa!”