Doruktaki heyecan!

Ama Burak’ın 25 ve 47. dakikalarda kendini Cenk’le karşı karşıya bıraktıran Colman ve Celutska’nın paslarında topu kaleciye teslim etmesi, düzgün karakterini bilmeyenlere, bir televizyonda ısrarla dile getirdiği üzere, “Beşiktaşlılığı tuttu galiba!” dedirtecek cinstendi. Diğerlerini saymadık zaten.

Bu kadar basit gol kaçıran takım, rakibin kalesine ilk kez gelebildiği pozisyonda bu kadar kolay gol yememeli. Ama Trabzonspor yedi işte! Bu da stoperlerin deneyimsizliği! Önünde Giray, arkasında da Mustafa neredeyse kendisine yapışık haldeyken, Almeida gelen ortalarda topa bu kadar rahat nasıl kafa vurup gol yapabilirdi yoksa?

Burak’ın, bizim de tanıklık edeceğimiz, adeta, “Beşiktaşlıyım ama profesyonelim de!” dercesine sağladığı eşitlik golünden sonra maç yeniden, Trabzonspor açısından, yine “Ya bu kadar da gol kaçar mı!” moduna girdi. Yine diğerlerini saymıyoruz ama Cenk’in, Olcan ve iki kez Volkan’ın vuruşlarındaki başarısı ayakta alkışlanacak cinstendi.

Bu kez bir fark vardı, zira “Atamayana atarlar!” ilkesi değil, günün adamı Cenk’in, Colman’ın şutunda takım arkadaşı Sidnei’e çarpan topun kendisini yanıltmasına kurban gitmesiyle tersi gerçekleşti. Sonrasında oyun disiplinin kaybolduğu Beşiktaş’ın abartılı risk aldığı, Trabnzonspor’un farkı artıracak pozisyonlar bulduğu gibi, uzatmalarda maçı berabere bitirmesine neden olabilecek büyük tehlike yaşadığı ve böylece heyecanın doruk noktasına çıktığı dakikalara tanıklık ettik. Ama sonuçta Trabzonspor, Play-Off potasında kalma adına çok önemli 3 puan ve büyük bir moral kazandı.