Büyük fark!

Bosna Hersek’in Estonya’dan kolay bir galibiyet alıp umutlarımızın tükenişini resmiyete dökmesinden geçtik, (başka ne olacaktı ki sanki!), artık stres falan kalmadı, keyifli bir Milli Takım izleriz dedik, olmadı. Ara ara bayağı ezildik bile. Rakip ataklarda göz ucuyla baktık, kaleye yönelen her topla sağa sola yattık, dışarı gitsin diye, iki kez fayda etmedi üzüldük.

Görkemiyle büyüleyen King Baudouin Stadyumu’nda dağıtılan listelerde futbolcuların yazılan doğum tarihlerine göre ilk onbirin yaşları toplamında Belçika’dan 32 yıl “ağabey” idik. 2. yarı başlarken 25’e, birkaç dakika sonra da 16’ya düşürdük yaş farkını. Başa baş oynadık bir süre.

Sonra biz 35’lik Yusuf’la oyunun kaderini değiştirmeye çalıştık, onlar 18’lik Eden Hazard’la. Bu oyuncuyu ve 22’lik 5 takım arkadaşını izlerken, kendi 18’liklerimizin U-19’da, 22’liklerimizin de yedek kulübesi ya da kendi takımlarında “tecrübe kazanmaları!” için beklediklerini anımsadık. Eee anlayış farkı bu ne yaparsınız!

Bir fark daha: Belçika tribünleri, İstiklal Marşlarına kendilerininki de dahil saygısızlıkları dışında çok hoştu. Başta gurbetçilerin doldurduğu tribünler de. Sonra meşale yaktılar, ardından da tartan pisti. Centilmenlik çağrılarına ıslıklarla yanıt verdiler. Utandık.

Sonuçta bize “karizması olmayan” Şenol Güneş’le gittiğimiz Güney Kore-Japonya tesellisi, oradan gelen Dünya Üçüncülüğü gururu kaldı yadigâr, gerisi boş laflar!