Bırakmadılar ki!

Tam da tribünlere övgüye hazırlanıyorduk. Diyecektik ki; budur işte. Renk aşkı dediğin budur. Sayısal olarak deplasman takımı Trabzonspor tribünleri, coşkularıyla nerdeyse küme düşmesi kesinleşmiş Kocaelisporlular kocaman bir alkışı hak ettiler. Fair-Play bakımından ikisi de... Ama “çatı sevdalısı iki deli” ortalığı birbirine kattı. Dedirtmediler. Tribünleri bildik, “futbol tribünlerine” çevirdiler. Olan minik futbol sevdalılarına oldu.
Sonra Trabzonspor için zor gibi gözüken maç, üstelik kötü oynarken Umut ve Gökhan’ın ödeşmeleriyle kolay oldu diyecektik, dedirtmediler. İlk on birindeki 7 yerli oyuncusunun yaş ortalaması 32 olan Kocaelispor karşısında Trabzonspor, bu nedenle avantaj sağlamaları gereken son 20 dakikada kelimenin tam anlamıyla sefilleri oynadılar. İki oyuncu soktu Erhan Altın, Hamza ve Serdar’la tozunu attı Trabzonspor’un. Önlemini alamadı Bordo-Mavililer. Rakip iyice yüklenmeye başladıktan sonra da kontrataklara umut bağladılar o kadar. Gerçi Alanzinho ile bunu başarsalar da, kalelerinde verdikleri pozisyonlardan şans melekleri sayesinde kurtuldular. Alanzinho taşıdı Gökhan’a, Umut’a, Yattara’ya verdi, baktı olmadı. Uzatmalarda kendi vurdu, artistik bir gole imza atarak, bunalan takımını rahatlattı. Her şeye rağmen 3 puandı önemli olan. Zira; bu üç puan ligin çok şeye gebe olduğu kalan 3 haftada şampiyonluk ve Şampiyonlar ligi şansını sürdürmenin olmazsa olmaz koşuluydu.
Maçın ilk yarım saatlik bölümü için oluşan yargımızı değiştiren bir başka faktör de Deniz Çoban oldu. Bırakmadı ki hakem konuşulmayan bir maç izleyelim. İyi başladı, kötü bitirdi. Erken gelen gollerin zorluk derecesini düşürdüğüne inandığımız maçı kendi kendine zora soktu. Tribün endeksli krizi yönetemedi. Sarı kartlı Gökhan’ın rakibe hareketine faul vermişse ikinci sarıyı çıkarmalıydı. Umut’a yapılan hareket penaltıydı.