Alkışlar Sivas'a

Skor 2-0 olduğunda Umut’u ısıtmaya başladı Yanal. Kimi alacaktı? Bu iki golün rakip için hazırlayıcısı Hüseyin’i mi, fizik gücü yüksek rakip karşısında “çocuk” kalan Alanzinho’yu mu? Yoksa bir atımlık barutunu geçen hafta harcayan Yattara’yı mı? Devam: Bacak arasından gol yediren Egemen de olabilir, şaşkın Song da! Düşündük Serkan, iki gol kulvarından gelirken yerinde yoktu. Ya “top ezici” Colman’a ne demeli? Her biri oyundan alınabilirdi, “Alanzinho” dendi. Umut girdi, ilk topla buluştuğunda Hüseyin’e imrendi, rakip atağın başlangıcını yaptı.
Böyle bir takım kazanabilir miydi? Soruyla yanıt: Mümkün mü? Eğer 3-0’la yetinmişse Sivas, tarihi farkı yakalayamamışsa kendi beceriksizliği. Oysaki dağılmıştı Trabzon.
Yine de alkışlar Sivas’a. Yürekten hem de. Analarının ak sütü gibi hak ettiler. Bir Mehmet Yıldız, 13’üne bedeldi rakibin sadece. Futbolcuları, bordo mavili futbolcuları ezdi, teknik direktörü de meslektaşını. 3-0’da orta olan oyuncusu çıkarıp forvet koymanın başka izahı yok. Yine de uyaralım Sivas’ı: Bu kadar kolay bir rakibi, kalan 5 maçta sakın ha sakın hayal dahi etmeyin.
Trabzon yarışa havlu attı. İşte fırsat, bu maçın görüntülerini bir kez daha izlesin Yanal. Orada hak etmediği halde bulunanların, kendi takımı gol pozisyonuna girecekken rakibin iki atağının başlangıcını yapan oyuncularının hakkında erken karar versin. Ya da kendi kararını!