3 puan ilaç!

Jaja’nın 10, Umut’un 9 golü var. Burak 13 gol atmış, Alex’in oldukça gerisinde ama en azından ülkenin en çok gol atan yerli oyuncusu. Golcüler de egoist olur ayrıca!

Hadi “takım menfaati” için Batuhan’ın sözünü geçtik, en azından diğerleri, o pozisyonda topu kaleye gönderme çabasında olsa, Burak’a “gerekçe” olabilecek faktörler. Ama o haftalardır “100’ler kulübü” sendromu yaşayan ve sadece bu maçta ilk beş dakikada mutlak iki gol kaçıran Umut’a boş kaleye yuvarlaması için topu vererek, onlarca gol atmış kadar alkış aldı. Anasının ak sütü gibi hak etti de...

Ligde artık zor kolay takım ayırımının yapılmaması gerektiği bir dönemdeyiz. Konyaspor, kümede kalma umutlarını ilerleyen haftalara taşımak için, tıpkı Trabzonspor gibi mutlak kazanmak zorunda olduğundan, ortaya seyir zevki yüksek, ilk yarıda çoğunluğu ev sahibi ekip adına olmak üzere bol pozisyonlu maç çıktı. Ama ikinci yarıda, Jaja Ceyhun değişikliğiyle orta alanda daha kalabalık adamla oynamasına rağmen Trabzonspor’a net üstünlük kuran, oyunu forse eden ve “bu da kaçar mı?” dedirtecek cinsten olmasa da pozisyonlar bulan taraf Konyaspor oldu.

Rakip kalede varlığını ancak 80’li dakikalarda, o da rakibin risk düzeyini artırmasıyla hissettirebilen ve kötü oyununa karşın kendini rahatlatacak 2 net pozisyonu değerlendiremedikten sonra garip biçimde panikleyen Trabzonspor için, abartılı verilen 5 dakikalık uzatma bölümleri bitmek bilmedi. Bittiğinde ise Konyaspor bunca emeğin karşılığını alamamanın hüznünü sürerken Bordo Mavililer, 2. yarıda Avni Aker’deki ilk galibiyetin ve ilaç gibi 3 puanın sahibi olmanın sevincini, tribünleriyle birlikte adeta şampiyon olmuş gibi yaşadı.