Ruhunu teslim etmiş kulüp!

Çeşitli okumalar yapmak mümkün dün geceki maçla ilgili olarak ya da genel olarak... Trabzonspor deplasmanı hariç, ligde kaybedilen maçların kırılma anları hep hakem tercihlerinden/hatalarından kaynaklandı, bu gerçek. Manisa sınavının hemen başında verilmeyen penaltı da, bu zincire bir halka olarak eklendi!

Tabii bunlar, Galatasaray takımının içinde bulunduğu krizi/acizliği hafifletici bir neden olamaz. Öncelikle kadro yetersizliği söz konusu. Arda ve Baros’un yokluğunda zaten kimsenin fazla bir beklentisi yok, ‘kazanın da, yeni stada hedefsiz gitmeyelim bari’ görüşü baskın, o kadar. Takım olamama hali fazlasıyla can sıkıyor. Sözde yıldızlar topluluğu bir takım, yola ‘pas futbolu’, ‘hücum futbolu’ olarak çıkan böylesine bir kadro, nasıl olur da iki top yapamaz, yanındaki arkadaşına bile pas veremez, pozisyona bile giremez ruh haline gelebildi? Psikolojik olarak bir dibe vuruş söz konusu, bu her bakımdan belli oluyor. Tek umut Pino, yine her yerden vuruyor, çünkü hem bencillik söz konusu, hem de yalnızlık! Adam yerine gölge takibi sürüyor orta sahada... Savunmada buram buram ‘hata yaparım’ korkusu var. Öylesine ki, Servet bu yaştan sonra riske girmeyip taça ve kornere atmayı öğrendi topu, ama her pozisyonda da olmaz ki! Tribünler, sadece savaşan ve her an kart alnının çatısında gezinen Cana’ya sevgi gösterisinde bulunuyor! İşte tam o anda neden olduğu penaltı, Cana’nın da dengesizliğini belgeledi! Dengeli ne var ki bugünkü Galatasaray’da, hiçbir şey! Yönetimi, transferleri, futbolcu kalitesi, gönderilenler, o, bu, şu, her şey yerlerde sürünüyor.

Tüm bunların yanında Manisa’nın hakkını vermemek olmaz. Anti futboldan uzak, katı savunma-kontratak kurnazlığına başvurmadan, çatır çatır pas yaparak, sıfıra inerek, ikiye birlerle, hızlı hücumlarla sadece Galatasaray’a değil, denklerine de iyi bir örnek oldu, tabii kazanmak isteyenlere! Galatasaray için Avrupa’dan sonra lig de bitti artık. Geriye sadece kupa kaldı. Haydi hayırlarla!