100+3

Konyaspor’un özellikle sağ kanadı kullanarak geliştirdiği akınlarda Giray ile zaman zaman ters kademeye çok iyi giren Serkan’ın yerinde müdahaleleri, olası bir şok golü engellerken, kanat akınlarında etkisiz kalan Trabzonspor, duran ve rakip defans arkasına atılan toplarla neticeye gitmeye çalıştı. Alanzinho, Selçuk ve Colman’ın gayretli oyunlari Jaja’nın sahadaki yokluğunu unutturacak güzellikteydi. İki kez golle burun buruna gelen Umut’un imdadına, ilk yarının uzatma dakikalarında Burak Yılmaz yetişti Colman’ın nefis ara pasında kaleciyle karşı karşıya kalan Burak topu alıp “Şunu at sen de rahatla biz de” dercesine Umut’un önüne bırakınca, haftalardır süren stres de son buluyordu.

İlk yarıda Burak’ın kafasını 2 yerden kıran Zayed bu yarıda da Giray’ın burnundan kan getirmeyi başararak seriyi bozmadı. Süper Lig’in ikinci yarısında Avni Aker’de maç kazanamamanın yarattığı stres mi yoksa şampiyonluk yarısının olumsuz baskısı mı bilinmez ama Trabzonspor anlamsız bir şekilde geriye yaslanınca, rakibinin de baskısına boyun eğmek zorunda kaldı. Gereksiz ve anlamsız bir panikti aslında... Bu tür maçlarda iki farkı yakalamadığınız zaman rakibin direncini kolay kolay kıramazsınız, hele kaybedecek hiçbir şeyi olmayan rakipler karşısında. İkinci yarıdaki tüm bu olumsuz görüntüye rağmen 100. golle gelen 3 puanın altın değerinde olduğunu belirtmekte yarar var.

İlerleyen haftalarda Trabzonspor’u çok daha zorlu maçlar bekliyor, iddiası olmayan takımlar bile maçlarını Konyaspor’dan çok daha farklı oynamayacaklardır. Yanlış anlaşılmasın bu da son derece dogaldır. Ancak bu dogallıklar da ne hikmetse hep gelip Trabzonspor’u bulur...