Mucize 3 puan

O ne çekingenlikti öyle, anlayamadım. Agresif, basan, mücadele ile rakibini yıldıran Fenerbahçe’den kalıntı yoktu, ilk 45 dakikada. Çizgilerden neredeyse hiç zorlamadılar. Stoch ve Mehmet etkisiz kalırken, göbekten de Fenerbahçe pozisyon çıkaramadı. Emre, bu kez sahanın her tarafını dolaşamadı. Alex, topla buluştuğu anlarda bir şeyler yapma çabasındaki belki de tek isimdi. Defanstan çıkıp bindirmeler yapan Gökhan-Santos ikilisi ise fazla gözükmedi. Karabük oldukça rahattı. Açık oyunu tercih edip, pozisyonlar buldular. Seric ve özellikle Cernat, Fenerbahçe’yi hayli zorladı. Şans melekleri, ilk bölümde Sarı-Lacivertli ekibin omuzlarındaydı.
Fenerbahçe’yi frenleyen, kart sınırındaki oyuncu çoğunluğu olamazdı. Çünkü şampiyonluk mücadelesinde öncelikli hedef, her maçı kazanmaktır. Sarı-Lacivertliler, golü bulana kadar ilk yarıdan pek de farklı değillerdi. Bu süreçte ev sahibi daha sakin oynarken, golle sonuçlanacak boşlukları da bulan takımdı. Savunmacı Muhammet’in ceza alanı içindeki hatasını, savunmacı Lugano affetmeyince, Fenerbahçe’nin üzerindeki ağır yük kalktı. Fenerbahçe, mucize bir maç kazanarak şampiyonluk kapısını biraz daha araladı. Elbetteki oyun olarak beğenildiği söylenemez. Sanırım futbolcular ve teknik patron Aykut Kocaman da bu düşüncededir. Ama son haftalara girilirken önemli olan üç puan olduğuna göre, gerisini tartışmak anlamsız kalıyor.