Altın 1 puan

Enteresan bir maç izledik. Ankaragücü taraftarları bir yandan takımlarını ateşlerken, diğer taraftan yönetimin istifasını istedi. Ankara’nın Sarı-Lacivertliler’i bu görüntüye alışmış olacak ki, genelde futbol oynamayı düşündüler. Fenerbahçe, ilk 20 dakikada futbol adına iyi işler yapmaya çalışan, golü arzulayan bir taktik anlayışındaydı. Selçuk, Emre, Alex, Deivid gibi teknik kapasiteleri yüksek futbolcular, seri ayağa paslarla çıkarak rakibe baskı koydular ama, savunmanın gol çizgisinden çıkardığı Deivid’in kafa vuruşunun dışında tehlike yaratamadılar.
Ankaragücü, ilk bölümün son 20’sinde dirildi. Jaba, Murat, Mehmet Yılmaz, Gökhan başlangıçlı ataklarla, özellikle sol çizgiden Fenerbahçe’yi yıprattılar. Gökhan, iki kez iyi kademe yaparak Fenerbahçe’nin geriye düşmesini engelledi. Emre, Alex ve Deivid’in durmasının yanı sıra, Ankaragücü’nün takım olarak öne çıkması, Fenerbahçe’nin temposunu bozan etkenlerdi.
Alex, Emre, Deivid gibi oyuncuların olacak, ama pozisyon bulamayacaksın. İnanılır gibi değil. Emre ve Güiza’nın ayağına 2. bölümde kaç kez top geldi sayamadım. Çünkü hiç ortalıkla gözükmediler. Aragones’in tercihleri de garipti. Selçuk’u çıkarıp, Kazım’ı alması; sonra hücumcu Deivid’in yerine Maldonado’yu sahaya sürmesinin nedenini bulamadım. Son maçlarda mücadele yönüyle öne çıkan Fenerbahçe, Ankara’da rakibine teslim oldu. Gökhan’ın dışında, ne yaptığını bilen yoktu.
Ankaragücü, 70 dakika top koştu. Jaba, Elyasa, Murat, Gökhan, İlkem, çıkana kadar Mehmet formalarını ıslatırken; Fenerbahçeli meslektaşları onları seyretti. Ankaragücü bana göre, galibiyeti kaçıran taraftı. Aragones ve öğrencileri hiç üzülmesinler. Bu futbola 1 puan altın değerinde.