Turist Ömer!

Amacına çoktan ulaşılmış bir akşam, koltuk sağlam. Sadece yol, su, elektrik olarak dönecek ülke puanı ve formayı kapmak için sırada bekleyen arkadaşlar, Florya’dan emekli Linderoth’tan, genç Serdar’a kadar... Rijkaard’ın verdiği şanslar arasında ne yalan söyleyeyim en fazla Aykut’a sevindim. Geldiği günden beri özellikle yan toplarda figüran rolüne soyunan Leo Franco bilmecesinin en kolay çözümüydü Aykut ya da Ufuk, fark etmez. Umutlanmıştık ‘Türküm, doğruyum, çalışkanım’ demek için. Ama Servet buna imkan tanımadı ister istemez. Graz’lılara yaptığı asist, iyi giden oyunu aleyhimize çevirdi.

Biraz da Aydın’dan söz etmek geliyor içimden. Yıllardan beri gençsin (!) baştacısın tabii ki gol de kaçıracaksın, ama bu kadarı da fazla. Bir kez de yağmur ol da damla, verilen fırsatları harcamak bu kadar kolay mı? Yakışmadı. Aydın’dan başladık ya diğer fırsatçılar, koca bir hiç. Yine Keita, biraz Barış, biraz da Ayhan, gerisi erken emekli. Galatasaray’da oynuyorsun, talih kuşundan amortiyi bile yakalayamıyorsun. Yoksa siz de kelepçelendirdiklerimizden misiniz..

Evet temsilcimiz grubunda lider olarak takdirnameyi hak etti. Şovenist değilim ama ülkem söz konusu olunca hiç fark etmez. Rijkaard her eve lazım bir hoca tartışılmaz, ne yazık ülkemizi hala tanıyamamış bir ‘Turist Ömer.’ Dün Yılmaz Özdil’in gazetemizde Yılmaz Vural’ı anlatan yazısını okudum. Evime gidince bir kez daha okuyup, kesip saklayacağım. Anlatabiliyor muyum duyguları mı, anlatabiliyor muyum üzüntümü... Ya siz?