Hayat devam ediyor...

Olimpiyat Stadı’ndayız. Dertler aynı, tabii ki trafik sorunu da... Hele basın tribününün pislik içinde olması anlatılmaz ancak yaşanır. Maalesef biz de yaşadık. Kağıt mendille oturacağımız yeri üstün körü temizledikten sonra geçiyoruz maça, herhangi bir yere elimizi sürmemeye özen göstererek. Çıkmayan candan ümit kesilmezmiş. Galatasaray’ın hesabı da işte öyle bir şey, bakkal misali...
Semih’e nihayet hoşgeldin diyor, aynı dileklerimizi Emre’ye de iletmek istiyoruz ama olmuyor, kaşla göz arası yine sakatlanıyor. Volkan sola, nöbetçi stoper Hakan Balta, Semih’in yanına. Semih demişken hakikaten anlatıldığı kadar var, bence geç bile kalındı. Birinci sınıf kumaş, aferin sana. Tekli santrfor, kalabalık orta alan. Free takılan bir Lincoln. Ara sıra da olsa rakibine baskı, ama yine son vuruşlardaki beceri noksanlığında bütün takım elele. Komik ve beceriksiz görüntüler milyonluk arkadaşlardan. Kewell dışında maçı isteyen krampon sayısı ender. Tüm riskler alınıp, Nonda’yı oyuna sürüş. Siyahi futbolcunun antresi, asisti ve o ana kadar gezinen Baros’un imzası. Korkmaz’ın oh deyişi en derinden...
Galatasaray futbolsuz ve yüreyerek de olsa üç puanı hanesine yazdıran takım oldu. İstanbul Belediye karşısında ara sıra zorlanmadı değil. Onu da hayati refleksleriyle De Sanctis önledi. Hayat devam ediyor, mucize olur mu? Fisktür avantajını da gözden geçirirsek bu ligde her şey mübah. Dökülen yapraklar arasında bir tanesi kalacak.
Kah öyle, kah böyle...