Bugün günlerden Galatasaray

Artık son viraj. Bugüne kadar ManU yardımları inanılmazdı, yine olur mu, aman kendi göbeğimizi kesmek tercih sebebi. Oyun planında değişen bir şey yok yine 4-4-2. Sadece bu kez Burak’ın kavalyesi Elmander. Niye demek geliyor içimden Umut varken. Diğer kramponlar yerli yerinde alışagelmiş. Rakibin tek hedefi demin söz ettiğimiz seçeneklerden birinci şık. Normal, böyle kötü bir stadı düzeltmek bir dolu masraf. Aman bu maçta çıkarmasınlar.

Hızlı başladılar. Sol taraf alarm veriyor. Ev sahibinin yol haritası aynı adres, maden bulmuş misali. El mahkum bir görüntü çiziyoruz, galibiyete bizim ihtiyacımız varken anlaşılmaz. Melo bir pozisyon kurtarıyor diğerinde ıska, top ağlarda ayıkla pirincin taşını. Yenilen golden sonra biraz
kendimize geliyoruz ama boş. Herkes gibi bizde ekranın üstünde yazan ManU-Cluj maçının skoruna kilitleniyoruz, yapacak bir şey yok şimdilik ne yazık ki.

İkinci 45 biraz daha kıpırdanıyoruz en azından istekliyiz. Amrabat ve Aydın antreleri. İngiltere’de tabela değişiyor negatif anlamda ama cevabı veren yine Kuzey’in Oğlu, umudumuzu devam ettiren imzayıatıyor, Amrabat aracılığıya. Beklenen Umut da giriyor, tüm riskleri alıyoruz ailecek başka çare yok. Sonra bir karambol sahne alan Aydın ve gözümüz Aydın nihayetinde Melo’yu affettiren. Ve bitti, göbeğimizi kendimizin kestiği denilen 90 dakika. Elit Lig’de devam son 16’ya kaldık. İnanmıştık hatırlayanlar bilir. Teşekkürler Galatasaray, teşekkürler hepinize ve teşekkürler Kuzey’in Oğlu Burak Yılmaz.