Acı...

Taraftar kendi evindeki bu galaya dört dörtlük bir şekilde hazırlanmış, gerçekten şık ve kaliteli. Hamit’in olmaması bahane değil, ama önemli bir detay. Sevimsiz bir ilk 45, pozisyonlar devrenin sonunda bizim lehimize o da öylesine, bir de yenilmiş bir gol var ağlarımızda, moral bozan, ava giderken avlanan misali. Enayice desek ayıp mı olur sizce. Sıkıntı var sıkıntı özellikle arka bölgede. Kadro geldiğinde endişenlendiren bir iki kartvizit vardı, yanılmadık malesef. Ordu maçında da söylemiştik. Ama işte o ama varya agızımıza kilit vuran, delikanlıları yaralamamak adına yol uzun çünkü.. Her duran top tehlike bizim için, anlamak zor. En iyisi bu yarıyı hafızalardan silmek, geçiniz...

İkinci 45, Braga’nın gömülüşü akıllıca. Kamp kuruyoruz netice yok. Özellikle Burak’la girdiğimiz pozisyonlar skora gitmeliydi. Anlayamadığım topu sıfıra indirecek dikine oynayacak tek krampon Amrabat’ın oyundan neden alındığı, tartışılır... Artık Aydın’a da bir lafım yok, bu kadar ısrardan sonra. Hele direkte patlayan topu, keşke girseydi ben dahil bu futbolcuya karşı olanlara kapak olsaydı. Ah keşke... Son dakika da bir gol daha, yine kalemizde daha ne diyelim. Kendi sahanda puan kaybetmek üstelik dişine göre olan Braga’ya yenilmek acı. Eyvallah hayatın sonu değil fakat takımdaki bazı arkadaşların durumu sorgulanmalı. Başta Kaptan Selçuk’tan başlayayım ve orada da noktayı koyalım. Niye bu düşüş niye, İstanbul sokakları mı, inan kardeşim hiç yakışmıyor hiç. Diğerleriyle de Fatih Hoca ilgilensin...