Kasım sendromu gelmeden

Beşiktaş adına ilk yarıyı zorlaştıran birkaç neden birden vardı. Başakşehir merkezinde Berat, Kemen ve Crespo; Rafa, Orkun ve Salih’e baskın gelebildi. Hızlı geçişlerle Beşiktaş’ı hep tedirgin ettiler. Daha net pozisyon bulan taraf Beşiktaş olsa da, taktik disipline daha sadık ve belli şablonlarla oynayan taraf Başakşehir’di. Kazanmasına rağmen oyunun genelinde Beşiktaş’ın bu atmosferde yeterli sayıda net pozisyona giremeyişi ise merkeziyle alakalı. Rafa Silva geçen sezonki standardının, Orkun Hollanda ve Portekiz kariyerinin çok gerisinde. En önemli iki merkez oyuncusunun bu geri düşmüşlüğü, Cerny’yi, kısmen Toure’yı daha işlevsiz kıldı. Sergen Yalçın’ın müdahalesi de buraya oldu. Rafa’yı kenara Cengiz’i çizgiye Cerny’yi merkeze aldığı anda beraberlik golünü buldu. Cerny’nin zeki pası Başakşehir savunmasına o ana kadarki ilk hatasını yaptırdı. Beşiktaş’ın maç başından bu yana yapamadığı bir şeydi bu. Abraham’ın sırtı dönük oynamak istemeyişi ve hala arkasındaki üçlüyle bir bağının olamayışı da bir etken. Bu anlamda golcü oyuncuyu anlamak lazım.

Atan’ın mirası...

Sezon başından bu yana arkasındakiler sürekli değişti ve bir şablon üzerine ezber ya da tekrar yapamadılar. Başakşehir, Çağdaş Atan’ın mirasını sahaya yansıtmayı başardı. Beşiktaş’ın zorlanışını bu şekilde de değerlendirmek lazım. Kazanmak her anlamda Beşiktaş’ı oyunun içinde tutan, mental olarak dirilmesini sağlayan bir sonuç. Yine de Sergen Yalçın adına yapılması gereken çok şey var. Rakip santrfor kornerde 3 metre yakınında kimse olmadan gol atabildi. Orta saha merkezi çok rahat geçildi. Rafa Silva/Orkun Kökçü hala gerçek seviyelerinde değil. Sergen Yalçın ve oyuncu grubunu yoğun bir mesai bekliyor. Zira Beşiktaş’ın, diğerleri kadar kredisi yok. Kasımlar bir sendrom haline gelmiş durumda!