Üzüntümüz büyük!

Söze, “Türk futbolunun başı sağolsun. Sivasspor’u kaybettik” diyerek başlasak biraz ağır mı olur?
Geçen sezonların cesur, kararlı, öncelikli hedefi kaybetmemek değil kazanmak olan ve bu nedenle zirve sıralamalarında yer bulan Yiğidolar’ı kayıp mı ettik yoksa?

Ürkek, kendi yarı sahasına, hatta daha da geride kendi ceza sahasına kapanan, olumlu futbol için kılını bile kıpırdatmayan geçen sezonun ikincisi için başka ne diyebiliriz!
Fenerbahçe sağdan soldan, ortadan, ‘hadi gülüm yandan yandan’, hücum için, gol için, güzel futbol için durmadan çabalarken, sadece karşı koymaya çalışan, bir zamanların Yiğidolar’ını mutlaka ve ağır eleştirmeliyiz.

Alex henüz 8. dakikada oyunu terkettikten ve Deivid’in bu yükü taşıyamayacağı da iyice belli olduktan sonra, ipleri ayağına ve beynine alan Emre Belözoğlu’nu ligin daha çok başı olmasına rağmen, üst üste oynadığı iyi futbol için tebrik etmeliyiz. Hiç durmadan, usanmadan, sadece koşmakla mücadele etmekle kalmayıp, yaratıcı özelliklerini de sınırsızca kullanan Emre’yi işte hep böyle seyretmeliyiz. Hem Sarı-Lacivert hem de Kırmızı-Beyaz formalarla...
Tek taraflı, tek kale, bundan dolayı heyecan katsayısı yüksek, ancak kısır bir futboldu dün akşam oynanan. Hani “kedi-fare’ desek iyice ayıp olacak! Ne var ki, neredeyse, o kadardı! Bırakın teknik, taktik üstünlüğü, kazanmayı istemeyi; çalımı, bacak arasını bile atan ve sanki boş bir duvara karşı sağlam bir antrenman yapan Sarı-Kanaryalar’dı.
Tekrar başımız sağolsun...